Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2007

Πονάω...


Η ευτυχία μου , πηγαίνει χέρι χέρι με την καταδίκη μου.
Όχι δεν το συνειδητοποίησα τώρα , το ξέρω χρόνια.
Άτιμο πράγμα να πονάς και να μη μπορείς με τίποτα
να απαλύνεις την τρέλα που σου καίει τα σωθικά.
Η μοναδική λύση ίσως να ήταν η παντελή έλλειψη
συναισθημάτων. Να σταματήσω δηλαδή να αισθάνομαι ,
να κλειδώσω την καρδιά μου σε ένα ψυγείο

και να την συντηρώ εκεί.Έτσι τουλάχιστον δεν θα μαραθεί.
Έτσι δεν θα πονάει.
Μα δεν μπορώ ούτε και θέλω τέτοια μετάλλαξη,
μεγάλο μαζοχιλίκι το ξέρω ,
Έτσι το πρόβλημα παραμένει ένας άλυτος γόρδιος δεσμός.

Οι άνθρωποι φοβούνται όταν τους μιλάω για αγάπη.
Ασφαλώς βέβαια και έχουν μεγάλο δίκιο να φοβούνται.
Πολλοί τους έχουν δώσει μεγάλες υποσχέσεις πριν απο εμένα
και πολλοί απο αυτούς τις αθέτησαν την επόμενη κιόλας μέρα.
Εγώ όμως έχω μόνο αγάπη να δώσω και δεν φοβάμαι να
το φωνάξω σε όποιον με ενδιαφέρει.
Αν και ίσως θα έπρεπε να το φοβόμουν έστω και λίγο.
“Ο φόβος φυλάει τα έρμα” δεν λένε?
Τρέμω όμως ,αυτό που θα επακολουθήσει την
παράτολμη ελεύθερη πτώση μου χωρίς δίχτυ προστασίας.
Ο πόνος που ακολουθεί αυτή μου την έκφραση των
τόσων συναισθημάτων πού με ξεχειλίζουν δεν περιγράφεται.
Βλέπετε δεν κρατάω καμία πισινή. Δεν μασάω ποτέ τα
λόγια μου και τρομάζω τον κόσμο.
Έχω και αυτό το χάρισμα χαχα.

Το τραγούδι που μου ταιριάζει αυτή τη στιγμή?

Το” Γενέθλεια” του Σφακιανάκη. Ας το βάλω λοιπόν….


Στα μονοπάτια του καημού
στη γέφυρα του στεναγμού μ' έκαν' η μάνα μου
Μια φθινοπωρινή βραδιά,
ζωή την κρύα σου καρδιά είδαν τα μάτια μου

Με κουδουνίστρες πλαστικές όμορφες και χρωματιστές
με νανουρίζανε Και τα ματάκια τα μικρά
είδαν του κόσμου τ' αγαθά και συμφωνήσανε

Ήταν το γάλα μου πικρό
και το νεράκι μου γλυφό που με μεγάλωνε
Κι απέναντι στη κούνια μου,
η μοίρα η κακούργα μου και με καμάρωνε

Ήταν το κλάμα μου μουντό σαν κάτι να 'θελα να πω,
μα δεν με νιώσανε Μια λυπημένη αναπνοή
για την πουτάνα τη ζωή που μου χρεώσανε

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ' άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα
Ισορροπία σταθερή για να προλάβω τη ζωή,
όμως την πάτησα
Μονό το "α" και το "χ"στη σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
Γι αυτό το "αχ" και το "γιατί"
όπου βρεθώ μ' ακολουθεί κι ας τριαντάρισα

Έτσι περνούσε ο καιρός
και γω στο δρόμο μου σκυφτός έκανα όνειρα
Έτυχε να 'μαι απ' αυτούς που κολυμπάνε
στους αφρούς και στα λασπόνερα

Στάζει το αίμα της ψυχής,
σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιος νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή
που μέσα μου αιμορραγεί
ποιος την μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν...

10 σχόλια:

bluesmartoula είπε...

Παντελής έλλειψη συναισθημάτων...
Χμ...
Μόλις βρείς την συνταγή, πές την κι από δώ μήπως και βγάλουμε κάποιο νόημα απ΄την "πουτάνα" τη ζωή - όπως λέει και ο αγαπητός μου ΝΟΤΗΣ.

(Word verification? This sucker tortures me.....)

πνευμα είπε...

Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς συναισθήματα.

Όσο και αν αυτό πονάει Σμαρτούλα μου.

Απλά δεν μπορώ....

bluesmartoula είπε...

Αυτό εννοούσα με το κόμεντ μου άϋλο και συναισθηματικό Πνεύμα. Πως είναι δυνατόν ένα πνεύμα να ζήσει χωρίς συναισθήματα? Γι΄αυτό άλλωστε είναι Πνεύμα. Σωστά?

πνευμα είπε...

Έτσι είναι Σμαρτούλα.

Ένα πνεύμα ζει μόνο μέσα απο την αγάπη.

και έχω τόση αγάπη να δώσω που αυτό με πνίγει.

Τόσα συναισθήματα να προσφέρω που τρομάζουν τους άλλους...

bluesmartoula είπε...

Γιατί δεν δοκιμάζεις να τα δώσεις σ΄εσένα πνεύμα?
Γιατί?
Γιατί περιμένεις κάποιος/α να δεχθεί όλα αυτά τα συναισθήματα? Ξέρεις πόσο "δεσμευτικά" είναι? Η γνώμη μου: Πρώτα θα δώσεις σ΄εσένα, θα γεμίσεις, θα "σκάσεις" και μετά, άν περισσέψει, δώσε κι αλλού. Έτσι θα το δεχθούν καλύτερα (Τώρα αυτό είναι δάσκαλε που δίδασκες, αλλά δεν θα το σχολιάσω εδώ...)
Φιλιά γλυκά

πνευμα είπε...

Σμαρτούλα μου ,

Πως να δώσω αγάπη στον εαυτό μου όταν πονάω συνεχώς. όταν η μια σφαλιάρα διαδέχεται την άλλη με γεωμετρική πρόοδο.

Η αγάπη είναι εθελούσια δέσμευση όμως...

και η πιο όμορφη δέσμευση στη ζωή μας...

Ξέρω ότι με νοιώθεις πάντως και σε ευχαριστώ απο τα βάθη της καρδιάς μου.

Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

σημαντική διόρθωση!!τ τραγούδι είναι του στέλιου μπικάκη και όχι του σφακιανάκη!!

πνευμα είπε...

Βαλεντίνα ,
Ήξερα ότι το τραγούδι το είχε πρωτοτραγουδήσει κάποιος άλλος μα δεν γνώριζα το όνομα.
Σε ευχαριστώ που το ανέφερες.

Την καλησπέρα μου.

ziggy είπε...

kai egw t idia pernaw!makari n ginotan petra i kardia mou n mn eniw8a tn aporipsi!alla distixws dn ginete,etsi apla gia n ipoferoume kai i alloi n xerodai p tous agapisame kai autoi dn edwsan dekara...

roadartist είπε...

Τυχαία βρέθηκα εδώ. Δε μπορώ να μη σχολιάσω σε αυτή τη κατάθεση ψυχής σου. Να σου πω να συνεχίσεις να είσαι έτσι. Μόνο έτσι ζεις. Και όποιος το εκτιμήσει φίλε μου. Μην χάσεις τη ψυχή σου για κανένα. Ειδικά μια τέτοια ψυχή!.. Πιστεύω ότι αν έχεις τα μάτια σου ανοικτά θα βρεθεί κάποια που θα σε αγαπήσει το ίδιο δυνατά :)