Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2007

Το χαμόγελο ενός παιδιού


Δεν υπάρχει πολυτιμότερο αγαθό από το
χαμόγελο ενός παιδιού.Εκείνα τα υγρά μαύρα
ματάκια που με κοιτούσαν με τόση ευγνωμοσύνη
σα να ήμουν “Μεσσίας” με έκαναν να αισθανθώ
τόσο σημαντικός ,να ξεφύγω από τα τιποτάκια έλη μου
και να ανέβω ψηλά και πάλι. “Δεν είμαι άγγελος”
του αποκρίθηκα σαν με ρώτησε.“ Άνθρωπος είμαι
με σάρκα και οστά όπως και εσύ.”

Ήταν πρωί Σαββάτου όταν με πήραν τηλέφωνο

από το νοσοκομείο για να με ενημερώσουν ότι
η εγχείρηση μυελού των οστών του παιδιού είχε
στεφθεί με απόλυτη επιτυχία και ότι θα μπορούσα
να το επισκεφτώ.Δάκρυα χαράς κύλησαν από τα μάτια
μου καθώς έκλεινα τη γραμμή. Ντύθηκα αστραπιαία
και κίνησα να το δω.

Η μητέρα του βρισκόταν πλάι του ,στην ίδια καρέκλα

που την είχα αφήσει την προηγούμενη ημέρα μετά
από τη δώρηση του αίματος μου. Μόλο που σήμερα
είχε ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της.

Με καλωσόρισε με μια ζεστή αγκαλιά.
Τόσο ζεστή
και αληθινή που πραγματικά αισθάνθηκα αμήχανα.
Δεν με ήξερε και ίσως να μην με έβλεπε ξανά ποτέ
στη ζωή της έπειτα από εκείνη την ημέρα , μα αυτό
δεν την εμπόδισε να μου δείξει τόση ευγνωμοσύνη
που πραγματικά αισθανόμουν πως δεν την άξιζα.
“Μη μου ζητάτε ευχαριστώ , έκανα ότι θα έκανε

ο κάθε άνθρωπος, απλά έτυχε να είμαι εγώ”
απήντησα στα λόγια της.

Ο μικρός σα να διαισθάνθηκε την παρουσία μου

ξύπνησε. Πήγα κοντά του και τότε είδα αυτό το βλέμμα
που πραγματικά με συγκλόνισε. “Σας χρωστάω τη ζωή
μου κύριε” Μου είπε. “Σας ευχαριστώ..σας ευχαριστώ”
το προσωπάκι του γέμισε δάκρυα χαράς.
Το αγκάλιασα και του είπα “Δεν μου χρωστάς τίποτα
καλό μου αγόρι ,τον Θεό να ευχαριστείς που
είναι τόσο μεγάλος”

“Θα τον ευχαριστούμε για μια ζωή” είπαν με ένα στόμα
“Γιατί έστειλε εσένα εδώ δίπλα μας, όταν πραγματικά

σε είχαμε ανάγκη. Πρέπει να είσαι κάτι παραπάνω
από απλά άνθρωπος για να σε επιλέξει.”
“Ένα πνεύμα θαυματουργό ίσως…”

Ήθελα να πω τόσα πολλά εκείνη τη στιγμή μα το μόνο

που κατάφερα ήταν να δακρύσω. Κάθισα λίγη ώρα
ακόμα και έπαιξα με τον μικρό και
ύστερα τους αποχαιρέτησα.

Αυτές τους οι κουβέντες ακόμα ηχούν στην καρδιά μου

και ας πέρασαν χρόνια.Ίσως αυτές να με έκαναν αυτό
που είμαι. Ίσως πάλι να ήμουν ανέκαθεν...

10 σχόλια:

bluesmartoula είπε...

Ανέκαθεν πνεύμα. Ανέκαθεν.

πνευμα είπε...

Στα ματάκια του καθρεφτίστηκε όλος μου ο κόσμος.

Ίσως και να ήμουν ανέκαθεν Σμαρτούλα μου...ίσως...

Πάντως μου άλλαξε όλη μου τη ζωή

Την καλησπέρα μου

Serenity είπε...

Το να δίνεις και να παίρνεις αγάπη μ'αυτό τον τρόπο είναι πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία...
Την καλησπέρα μου :)
Χαίρομαι που σε βρίσκω.

πνευμα είπε...

Μια εμπειρία που όμοια της δεν ένοιωσα ποτέ μου Serenity.

Σε ευχαριστώ που πέρασες.

Καλησπέρα.

foxy lady είπε...

για ολα αυτα λοιπον σου χαριζω αυτο...

When The Children Cry-White Lion

Little child
Dry your crying eyes
How can I explain
The fear you feel inside
cause you were born
Into this evil world
Where man is killing man
and no one knows just why
What have we become
Just look what we have done
All that we destroyed
You must build again
When the children cry
Let them know we tried
cause when the children sings
The new world begins
Little child
You must show the way
To a better day
For all the young
cause you were born
For the world to see
That we all can live
With love and peace
No more presidents
And all the wars will end
One united world under god
When the children cry
Let them know we tried
cause when the children sings
The new world begins
What have we become
Just look what we have done
All that we destroyed
You must build again
No more presidents
And all the wars will end
One united world under god
When the children cry
Let them know we tried
cause when the children fight
Then we know it aint right
When the children break
Let them know were awake
cause when the children sings
The new world begins

ο δείμος του πολίτη είπε...

Το να προσφέρεις λίγη ευτυχία και ένα μηδαμινό μέρος από το σώμα για να βοηθήσεις κάποιον είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στη ζωή. Αιμοδότες και δωρητές οργάνων με τον ένα ή άλλο τροπο είναι όσοι μπορούν να πολεμήσουν το θάνατο -κι ας είναι ένας εν τέλει χαμένος αγώνας.

Ανώνυμος είπε...

να'σαι καλά...
απλά...

καληνύχτα...

πνευμα είπε...

My Lady σε ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση ε΄λπίζω να την αξίζω...

Ο δείμος του πολίτη , κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος όσο υπάρχουν Άνθρωποι. Ακόμα και ο ίδιος ο θάνατος τους φοβάται.
Σε ευχαριστώ.

Γιώργο , σε ευχαριστώ ...έτσι απλά...

Καλημέρα.

Gwgw είπε...

Εγώ λέω...ανέκαθεν!

πνευμα είπε...

Γωγώ μου ,

Δεν ξέρω αν ήμουν ανέκαθεν. Πάντως δεν θα άφηνα ποτέ έναν άνθρωπο αβοήθητο. Ειδικά ένα παιδί...