Δευτέρα 12 Μαρτίου 2007

Τακούνι κόντρα.


Έτρεμαν τα χέρια της , σα να τα περνούσε ρεύμα.
Πήγαινε να πιάσει το πορσελάνινο ροζ φλιτζάνι
με το τσάι Κεϋλάνης, μα της γλιστρούσε και
προσγειωνόταν πάνω στο πιατάκι με κρότο.

Σπίθες από τα μάτια της. Η καύτρα του
τσιγάρου κάτω.

Είχε κρύο στην αίθουσα της τραπεζαρίας, μα εκείνη
είχε ήδη βγάλει την κασμιρένια ζακέτα της. Στο μέτωπό
της γυάλιζαν δυο σταγόνες ιδρώτα και κυλούσαν αργά
στους κατακόκκινους κροτάφους της.

Προσπαθούσα να διαβάσω την εφημερίδα μου, μα μου
ήταν αδύνατο να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.
Όχι επειδή ήταν όμορφη. Δεν ήταν. Αχρωμο πρόσωπο,
ουδέτερο. Είχε κάτι άλλο πάνω της που σε τραβούσε σα
μαγνήτης. Κάτι δυνατό, σχεδόν σαν αμαρτία. Κάτι που
έπρεπε να μείνει κρυφό μέσα της, όμως κατάφερνε
και ξεγλιστρούσε προς τα έξω και προξενούσε
στα δικά μου μάτια σαματά.

Την έβλεπα να δαγκώνει τα χείλια της με δύναμη, μέχρι
που τα μάτωσε. Είπα μέσα μου, ότι θα σταματήσει.
Όμως συνέχιζε.

Κοιτούσε μια έξω από το παράθυρο και χανόταν για
ολόκληρα λεπτά και μια κατά το μεγάλο ρολόι του
διαδρόμου. Απότομες κινήσεις. Μετά πάλι λες κι
έψαχνε τον σερβιτόρο, χτένιζε τον χώρο και τα μάτια
της έτρεχαν αριστερά δεξιά.

Χτυπούσε το πόδι της, ολοένα και πιο έντονα, νόμιζα
ρυθμικά, μα τελικά όχι. Τόσο όμως δυνατά που η
μεταξωτή κάλτσα της έφυγε κάποια στιγμή και κύλησε
μέχρι κάτω στον αστράγαλό της, εκείνη δεν το ένιωθε.
Συνέχιζε να χτυπάει πια ασυναίσθητα το τακούνι της
γόβας της κόντρα στο δεξί πόδι του τραπεζιού.

Και τότε είδα τα μάτια της, όταν σε μια ακόμη σάρωση
του χώρου, έπεσαν πάνω στα δικά μου για δυο δεύτερα,
χωρίς να με δουν. Δεν είχε τίποτα από τη στολή του
καμουφλάζ μπροστά τους. Θολά.

Ήχος τακουνιού που σπάει. Δεν δίνει σημασία, σα να μην
το άκουσε καν. Χωρίς ήχο πια χτυπάει το πόδι του
τραπεζιού, σχεδόν νοητά. Χωρίς κόντρα.

10 σχόλια:

bluesmartoula είπε...

Θυμός. Τόσο έντονο συναίσθημα. Μου άρεσε πολύ η περιγραφή του. Ζωντανή. Σαν να ήμουνα εγώ

bluesmartoula είπε...

θυμωμένη - (εξαφανίστηκε η τελευταία λέξη???)

Sigmataf είπε...

.................................................................................

markos-the-gnostic είπε...

μου φαίνεται ότι σ' αρέσουν ακόμη και τα σπασμένα τακούνια

Ανώνυμος είπε...

περίεργο... λίγο. δεν είχε τέλος.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ο ήχος της μοναξιάς, ο ήχος της αναμονής είναι πιο οξύς από το όριο του μετρητή ντεσιμπέλ της καρδιάς.

coolplatanos είπε...

Γράφεις όμορφα γενικά με οξυμένη παρατηρητικότητα. Νομίζω πως αν αποστασιοποιηθείς λίγο από αυτά που γράφεις (να μην σε καταπίνουν...) θα μπορούσε να βγει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, λυτρωτικό και για σένα και για άλλους...

Μικρός Πρίγκιπας είπε...

Είναι περίεργο πως γίνεται κάποιες φορές να κολλάμε πάνω σε πρόσωπα άγνωστα και να νοιώθουμε ότι με κάποιο άγνωστο τρόπο κάτι μας συνδέει μαζί τους.

candy's τετραδιάκι είπε...

;)

Σπασμενα τακουνια,ματωμενες καρδιες.

πνευμα είπε...

Σμαρτούλα μου , Πράγματι απο τα εντονότερα συναισθήματα. Χαίρομαι που σου άρεσε.

Sigmataf, ..........

Μάρκο , λες ε? :-)

Αλεξάνδρα μου , Ο θυμός πολλές φορές δεν έχει τέλος...

Δείμο , Σωστά εμίλησες.

Coolplatanos , Ποτέ δεν αποστασιοποιόυμε απο αυτά που γράφω.Αν το έκανα θα ήταν απλά κολλυβιγράμματα σε μια κόλλα χαρτί.

Υ.Γ Άλλες φορές με καταπίνουν και άλλες όχι...


Πρίγκηπα μου , Αυτό δεν είναι και ολη η μαγεία? Να μην ξέρεις τι σε περιμένει...

Candy μου , Καρδίες ματωμένες που χτυπούν δυνατά...