Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Ζήλεια μου...




















Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να ζηλεύω,
ούτε στην αγάπη, ούτε στη ζωή. Γνώριζα πως το ωραίο
το θαυμάζεις και το ξεπερνάς λέγοντας "Δεν είμαι εγώ."
"Εγώ είμαι κάτι διαφορετικό". Πίστευα πως τον άνθρωπο
που αγαπάς τον κερδίζεις μόνο δίνοντάς του πραγματική 
ελευθερία. Να έχει, δηλαδή, το δικό του χώρο και τη
δυνατότητα να σκέφτεται και να υπάρχει μακριά σου.

Σε όλους έλεγα πως αν στη ζωή σου ασχολείσαι με κάτι
που οι υπόλοιποι δεν κατέχουν και το κάνεις καλά, τότε
δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεσαι κατώτερος τους
και να φανταστείτε ότι ποτέ δεν ένοιωθα τόσο καλά ούτε
μέσα στο χαρακτήρα μου, ούτε μέσα στο σώμα μου,
ούτε μέσα στον κόσμο.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν άρδην. Νοιώθω το κεντρί της
ζήλειας να με τρυπά κάθε μέρα και σε διαφορετικό σημείο.
"Λατρεία μου", μου είπες, "σε εμπιστεύομαι".και ζήλεψα
που ήξερα πως δεν είμαι η μόνη που εμπιστεύεσαι, ούτε η
μόνη που αποκαλείς έτσι. "Μόνο εσύ το ξέρεις", προσπάθησες

να με καθησυχάσεις, αλλά ζήλεψα ξανά όταν κατάλαβα ότι το
ήξεραν κι άλλοι. Στη δουλειά, τα ίδια. Μια σειρά από ανούσια
"μπράβο" που απλά φτιάχνουν ένα ωραίο περιτύλιγμα για κάτι
που ξέρεις πως ποτέ δε θα κάνεις τόσο καλά ώστε να είσαι
αναντικατάστατος ή έστω, πολύτιμος.

Δε ζηλεύω συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά, συγκεκριμένες
καταστάσεις. Ζηλεύω το χέρι που σχεδιάζει οδηγούμενο
απ' την αύρα πεθαμένων καλλιτεχνών. Ζηλεύω το μυαλό
που μπορεί να υπολογίσει σε δευτερόλεπτα πόσο κάνει
τόσο επί τόσο διά τόσο μείον τόσο τοις εκατό. Ζηλεύω το
πρόσωπο που κάθε του γωνία σου ψιθυρίζει "σαγήνη" .
Ζηλεύω την ψυχή που έχει το κουράγιο να κάνει ό,τι την
ευχαριστεί με τον ελεύθερο της χρόνο. Ζηλεύω την καρδιά
που δεν κουράζεται να χτυπά.

Ζηλεύω το σώμα που με κάθε του κίνηση μπορεί να εμπνεύσει
δεκάδες στίχους. Ζηλεύω τους ήρωες των ιστοριών του Μάρκες.
Ζηλεύω το μάτι που μπορεί να αφουγκραστεί όσα εγώ μονάχα

βλέπω. Ζηλεύω αυτόν που ξέρει πως ό,τι και να γίνει, έχει
στήριγμα να ακουμπήσει. Ζηλεύω το αυτί που ακούει ωραία
λόγια όταν πραγματικά τα έχει ανάγκη. Ζηλεύω την πένα που
μπορεί να αποτυπώσει με μελάνι όσες σκιές και φώτα έχω μέσα
στο κεφάλι μου. Ζηλεύω το πνεύμα που μπορεί να ζήσει τη
φαντασία του και όχι να φαντάζεται τη ζωή του. Ζηλεύω αυτόν
που ζει τη χαρά και τον πόνο με την ίδια ένταση και η ζωή του
έχει πολλά χρώματα.


Πάνω σε λεπτή κλωστή ισορροπεί η ζήλεια μας, με πολλά κενά 
ασυνέχειας, τα οποία εκμεταλεύεται το αύριο, με μια γενναία 
δόση ειρωνίας...


Whitelighter

12 σχόλια:

Creep είπε...

Καλησπέρα αγαπητέ μου. Πρώτη φορά σχολιάζω στον ιστότοπό σου αν και έχω γραφτεί νωρίτερα.

Πόσο παράξενοι είναι οι άνθρωποι...μερικές φορές απλά δεν τους καταλαβαίνω. Η ζήλεια είναι ένα από τα συναισθήματα που καταλαβαίνω, ωστόσο, πρέπει να βγάζεις ζήλια για ορισμένα πράγματα.
Και καταλαβαίνω την ζήλεια σου στο δεύτερο κομμάτι. στο πρώτο όμως, δεν είμαι σίγουρη.

Καλό βράδυ καλέ μου. :)

Prisoned Soul είπε...

Μην ξαφνιάζεσαι που ζηλεύεις.
Είναι λογικό και πίστεψέ με όλοι ζηλεύουν, αν όχι για τα ίδια πράγματα για κάτι άλλο, κάτι που εκείνοι θεωρούν σημαντικό.
Η ζήλια δεν θα φήγει, όταν έρθει δε φεύγει, την κάλεσες και πρέπει να τη διώξεις. Μπορείς, έχεις τη δύναμη. Δες καθαρά όσα ζηλεύεις και κάνε τα κομμάτι σου, θα καταλάβεις πως είναι απλές διαφορές, όχι ανώτερα από σένα και από αυτά που εσύ προσφέρεις.
Φιλιά

sykaki είπε...

προσωπικά δεν έχω ζηλέψει πότε καποιο αλλο πρόσωπο αλλά κάποιο άλλο πράγμα ένα τίμονιπ ακουμπά τα χέρια που αγαπώ μια καθημερινότητα που τον μοιράζεται μια μυρωδιά που τον μαγεύει

sykaki είπε...

ααααα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κειμενο

Elli P. είπε...

Ωραιο κειμενο, ωραιο blog!! Σε προσκαλω κι εγω στα μερη μου, αν θελεις περνα. Θα χαρω να σε δω στους αναγνωστες!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΕΝΑ ΖΕΣΤΟ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ.
Η ΖΗΛΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΤΗ ΔΙΩΞΕΙΣ ΚΑΙ ΒΡΕΣ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΟΝΟΜΑ.ΠΙΣΤΕΨΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΗΛΕΥΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΣΤΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.

Adis είπε...

Μέχρι ένα σημείο ίσως και να αξίζει η ζήλεια.. Δείχνει το πόσο πολύ σε νοιάζει ο άλλος.. Αλλά η ζήλεια σ' αυτό το επίπεδο που λες εσύ δεν έχει λόγο ύπαρξης νομίζω.. Ναι, όντως μπορεί να υπάρχουν πολλά που δε μπορείς να κάνεις και θα ήθελες, αλλά από 'κει και πέρα είναι καλύτερο να εστιαζείς σ' αυτά που μπορείς να κάνεις εσύ και δε μπορούν οι άλλοι, έστω αυτά τα λίγα, και όχι σ' αυτά των άλλων που δε μπορείς...

Αξιοζήλευτος αυτός που μπορεί να νικήσει τη ζήλεια του.. ;)

Καλό ξημέρωμα. :)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αχ αυτή η ζήλια. Μερικές φορές μπορεί να μας ωθήσει σε μία ιδιαίτερη αναζήτηση, σε κάτι νέο. Ωστόσο, όταν η ζήλια μεταμορφώνεται σε φθόνο τότε μόνο κακά θα αντιμετωπίσουμε...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ολοι μας...
ειναι ενα συναισθημα που εχουμε νιωσει και πολυ πιθανον να ξανανιωσουμε σε πολλες φασεις της ζωης μας...
λενε πως δεν ειναι καλο...
αλλα ποιος θα κρινει ενα συναισθημα...;;;
πιστευω απλα πως οσο προχωραμε και εξελισουμε τα δικα μας θελω...τον δικο μας εαυτο...το μεσα μας...την ψυχη μας...νιωθουμε μια ολοκληρωση που δεν επιτρεπει σε αυτο το συναισθημα να υπαρξει...
απλα επειδη ειμαστε γεματοι πια...
κι ισως να ξερουμε τι θελουμε...
σιγουρα δεν μπορουμε να εχουμε τα παντα...
αρκει να εχουμε οσα εμεις χρειαζομαστε!

φιλια σου νεραιδενια!!!

bluesmartoula είπε...

Καλά, εγώ σε διαβάζω χρόνια και κατάλαβα πως δεν μιλάς για δική σου ζήλεια....Όμως, έχεις δίκιο, κάποια στιγμή ή πολλές στιγμές όλοι νιώθουμε ζήλεια για κάτι και σίγουρα αυτό το συναίσθημα - όπως και πολλά πολλά άλλα - επηρρεάζει οποιεσδήποτε αποφάσεις μας που με την σειρά τους επηρρεάζουν άλλες και....βράστα.
Άλλες φορές είναι για καλό βέβαια.
Σε φιλώ γλυκά
Μπλού

Υ.Γ. Το κείμενό σου μου άρεσε ιδιαίτερα. Μ΄έβαλε να θυμηθώ τέτοιες αποφάσεις...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.ΩΣ ΤΟΤΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.

Katerina είπε...

Η ζήλια σε μικρές δόσεις δεν είναι κακό....
σε μεγάλες δόσεις όμως....
σκοτώνει..


Θαλασσινά φιλιά :)