Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Ματαιοδοξία

























Ακολούθησε τις ρωγμές του καθρέπτη στο
γεμάτο ρυτίδες πρόσωπο της. “Πόσο ακόμα
θα με μαλώνεις γέρο-χρόνε!” αναφώνησε.
“Όλοι μας κάποτε θα φύγουμε απο τούτο
τον τόπο, μα πόσοι άραγε ζούμε πραγματικά;”
Δεν είχε απάντηση.

'Όχι ότι την είχε αναζητήσει και ποτέ της,
δηλαδή. Καλόπιανε πάντα το είδωλο της
με κασμίρια και κάθε λογής κοσμήματα,
με πούδρες και πανάκριβα αρώματα.
Μια καλοχτενισμένη φενάκη, περίτεχνα
αμπαλαρισμένη για να μοιάζει με ζωή.

Στο πλάι του όλα αυτά τα χρόνια βρήκε
τον πλούτο και την δύναμη που ονειρευόταν
απο παιδί, μα αγνοούσε επιδεικτικά πως η
ζωή δεν είναι μέλι δίχως φαρμάκι.

Θαμπωμένη απο τη λάμψη σμαραγδένιων
παλατιών και υπέρλαμπρων δεξιώσεων που
την έβρισκαν στολισμένη σαν παγώνι να
χαμογελάει πλαστικά, δεν έλαβε υπόψη της
πως ζει σε έναν κόσμο που το κάθε τι έχει
μια τιμή, που κάθε άνθρωπος είναι αναλώσιμος
και οι αυτοκρατορίες έχουν απαρχή, απόγειο
και στο τέλος μαραζώνουν στην παρακμή τους.

Το όνειρο που ζούσε κυλούσε αντιστρόφως
ανάλογα με την ηλικία της. Όσο αυτή μεγάλωνε,
τόσο αυτό μετατρεπόταν σε εφιάλτη. Μα δεν
έδινε σημασία, όχι! Γελούσε με νόημα στον χρόνο
και φορούσε όλο και περισσότερα διαμαντικά.
Αγόραζε όλο και πιο ακριβά ρούχα.

Εκείνος πάντα την φρόντιζε. Με φάρμακο
ένα γεμάτο πορτοφόλι, κάθε που την έβλεπε
να πέφτει ψυχολογικά και αερίζοντας ενίοτε
το χρυσό κλουβί της όλα κυλούσαν υπέροχα.
Ποτέ της βέβαια δεν παραδέχτηκε πως ζούσε
κλειδωμένη. Πάντα ήταν περήφανη.
Πάντα γελαστή και γελασμένη.

Ώσπου εμφανίστηκε εκείνη στη ζωή του.
Το καινούργιο του γυαλιστερό απόκτημα.
Μια βελτιωμένη έκδοση, γεμάτη νιάτα,
δέρμα σαν απο έβενο και χαμόγελο όλο
σαγήνη. Έτσι δεν ήταν και εκείνη κάποτε;
Πέταξε προς στιγμή τα λούσα της, κοίταξε το
κορμί της και άξαφνα ανακάλυψε πώς ήταν
ολότελα γυμνή, ένα σάπιο σώμα με δίχως ψυχή.

Σύντομα την αντικατέστησε έχοντας φροντίσει
να της αφαιρέσει τα καλύτερα της χρόνια. Είχε
φθάσει βλέπετε η ημερομηνία που "καλό είναι
να έχουμε καταναλώσει το προϊόν" όπως
αναγράφεται και στα γνωστά μας τενεκεδάκια
αναψυκτικών.

Μπροστά στο ραγισμένο της καθρέπτη ψάχνει να
βρει απαντήσεις για μια ζωή που χάθηκε
ποτισμένη απο το πιο ισχυρό δηλητήριο.
Τη ματαιοδοξία της!

Whitelighter

6 σχόλια:

Ηχώ είπε...

Για τη Ματαιότητα της γήινης μεγαλοσύνης

Οι χαυλιόδοντες που συγκρούονταν στους καβγάδες
των μαστόδοντων, τώρα είναι μπάλες του μπιλιάρδου.

Το ξίφος του Καρλομάγνου του Δίκαιου
τώρα είναι οξείδιο του σιδήρου, γνωστό ως σκουριά.

Η γκρίζα αρκούδα που το δυνατό της αγκάλιασμα
όλοι φοβούνταν, τώρα είναι ένα μικρό χαλάκι.

Η προτομή του μεγάλου Καίσαρα είναι στο ράφι
και εγώ δεν αισθάνομαι τόσο καλά.

(Άρθουρ Γκίτερμαν)

Καλησπέρα

sykaki είπε...

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω είπα μια μέρα λιγωμένα στον εαυτό μου.... μα μετά από αυτό που πέρασε και τα καταφέρνει καθε μέρα κατάλαβε ποσο δυνατή είναι.....
ποσό δυνατή είμαι....
Αφού κατάφερα να δω γυμνό το συναίσθημα αυτό και κατάφερα να αντέξω....
Η ματαιοδοξία δεν τρώει την δική μου την ζωή το ότι είμαι ευκολόπιστη ίσως....

Υπέροχος όπως πάντα..
Με αγάπη και παραμυθένια φιλιά
Sykaki

Gilly είπε...

Άνθρωποι με ημερομηνία λήξης ε; Κάτι τέτοιο στις μέρες μας πολυτέλεια είναι ακόμα κι έτσι, πολλοί δεν κοιτούν καν στον καθρέφτη. Μακάρι να ζήσω χωρίς στολίδια και χωρίς να είμαι το στολίδι κανενός. Μακάρι να δυσκολευτώ κι άλλο, έτσι έχει αξία η ζωή.
Χαιρετώ :)

bluesmartoula είπε...

Αμείλικτος ο χρόνος...
Αμείλικτοι κι ανόητοι οι άνθρωποι που ζουν την ζωή τους μόνο με διαμάντια και φενάκες νομίζοντας πως είναι ζωή...
Σ΄αυτήν την περίπτωση ξεχνούν πως ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο....
Όμως, αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Ακόμα κι αν έχει δίπλα της το καλύτερο νομίζει πως είναι απλά καλό. Και ψάχνει αχόρταγα και αδηφάγα σαρώνοντας τα πάντα, καταστρέφοντας...
Κι έτσι μένουν ψυχές μπροστά σε ραγισμένους καθρέπτες ν΄αναρρωτιούνται για τη ζωή που χάθηκε....

Σκόρπιες και μπερδεμένες πρωϊνές σκέψεις που ξεπήδησαν απο το δυνατό σου κείμενο!
Γλυκειά καλημέρα

Black Crystal είπε...

Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και και βλέπω εμένα φορώντας τα όνειρα που πλήρωσα εγώ η ίδια...
Δεν χρειάστηκα σπόνσορες...
είμαι μεγάλη ''φαν'' του εαυτού μου....

Ματαιοδοξία... πως να αποδράσεις όταν δεν θυμάσαι από που μπήκες.

Black Crystal

Prisoned Soul είπε...

Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από τον καθρέπτη του, εκείνος δείχνει τι πραγματικά υπάρχει, μέσα και έξω από το σώμα.