Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Grotesque




















Ανάλγητο θρόισμα σκιάζει τα σύννεφα,
λούτρινα αγάλματα που έχουν δακρύσει.
Στο μέλλον στραγγίζει εκ των έσω η θάλασσα,
σε ένα παρόν που αρνείται να σβήσει.

Μέσα από τοίχους διαβαίνω σαν φάντασμα,
γκροτέσκος πίνακας μωρούς δελεάζει.
Αποζητώ ένα φθαρμένο νανούρισμα,
να ξαναζήσω καθώς θα χαράζει.

Είναι ο παράδεισος μέσα σε κέλυφος
αμπαρωμένος σε μνήμα που κλαίει.
Τραχύς ο δρόμος με μάγια αδιαπέραστος
και μια κόλαση από χιόνι που καίει.

Έτσι θερίζω τη λήθη που έδρεψα,
όταν στην τέχνη με είχα μυήσει.
Μακάρια κοιτάζω το θύμα που έθρεψα,
ακόμα και η άβυσσος έχει σιγήσει…


Whitelighter

1 σχόλιο:

bluesmartoula είπε...

Είχα πολύ καιρό να διαβάσω κείμενό σου πνεύμα μου. Αρνούμαι να διαπιστώσω πως δεν γράφεις τόσο συχνά πλέον. Αλλά, ας είναι.... Κάθε κείμενό σου, κάθε σκέψη σου, ένα διαμάντι. Ντρέπομαι να σχολιάσω το καταπληκτικό σου Grotesque. Ό,τι και να πω ή να γράψω θα είναι "ιεροσυλία" στο νόημά του...Λατρεύω το μυαλό σου και την έμπνευσή σου.