Inevitable...

Σημασία δεν έχει το "πού".
Νιώθεις πόσο ανούσιο είναι το "πως".

Καταλαβαίνεις πως δεν χωράνε τα "γιατί".

Όλα γίνονται βάση του μεγάλου σχεδίου
και τίποτα δεν θα αλλάξει τη γνώμη στην
πανάρχαια σκοτεινή φιγούρα και αέναο

φρουρό της κοσμικής ισορροπίας.

Μου είπαν πως την είχαν μυήσει στον

επάρατο όρκο, το επτασφράγιστο κείνο

μυστικό που απαγόρευε ρητά την ύπαρξη

του και την γεμίζαν φυλαχτά και ξόρκια
αθανασίας.

Μα σαν εκίνησε για αυτήν, εμπόδια δεν

βρήκε. Εύκολα την ξετρύπωσε και σαν της

έτεινε το χέρι κατάλαβε πως ήταν αδύνατο

να παρακούσει, κανείς δεν μπορεί.

Έκλαψε απρόθυμα, δεν το ήθελε.
Γέλασε ψεύτικα, μα δεν τον ξεγέλασε.
και ξάφνου όλα γίνηκαν ξεκάθαρα.

...Το μόνο που μετράει είναι το "πότε"!

Χαλεποί καιροί...

Όλοι μας αγαναχτούμε σαν βρεθούμε σε
καιρούς χαλεπούς.

Αναρωτιόμαστε γιατί να είμαστε εμείς σε
τούτη τη θέση, πόση ατυχία ακόμη θα πρέπει
να υπομείνουμε και πόσες τάχα αμαρτίες
να οφείλουμε στο άεναο καλεντάρι της ζωής.

Μα ξεχνάμε πως ποτέ δεν θα είναι στο χέρι μας
αυτή η επιλογή.

Αντίθετα όμως, αυτό που απομένει , η απόφαση
αυτή που σε δύσκολες στιγμές καλούμαστε
να πάρουμε, είναι το δίχως άλλο και η
πιο υποτιμημένη δύναμη μας:
"Να παλέψουμε για το καλύτερο δυνατό,
στο χρόνο που μας δόθηκε."
...και έκπληκτοι βλέπουμε πως η επιλογή
τελικά δική μας είναι.

Γιατί ακόμη και την ύστατη στιγμή μπορούμε
να πετύχουμε πολλά...

Άρωμα...

Νύχτες μακριές πέρα απ' το άρωμα
του πόθου, το νιώθω σαν χθες.
Νύχτα θολή δυο λευκά περιστέρια
μια πελώρια σιωπή.

Μαύρος καπνός ένας δρόμος για μας
ένας μουντός ουρανός.
Πιό δυνατό απ' το πάθος του ανέμου,
απ' την οργή των θεών.

Ζαλίζει, όταν θα σβήσουν τα φώτα
το άρωμα της το σκοτάδι τρυπά.
Λόγια πολλά σαν μια αντανάκλαση
που σβήνει όπως το φως κι η σκιά.

Νύχτες τρελές εκεί στα κάστρα
που γυρνούσαμε, μαζί μέχρι χθες.
Θέλω να πω στην ψυχή μου
πως υπάρχω είμαι εδώ, είμαι εδώ....

...είμαι εδω.

* Άρωμα-Μάσκες

Ουτοπία...

"Τούς είδα να στέκονται απέναντι μου με την αέρινη

διάφανη φορεσιά τους. Με κάλεσαν να ξαποστάσω

πλάι τους και με φίλεψαν με γαία και βροχή.
Μπρος στα έκπληκτα μάτια μου άρχισαν να μου

διηγούνται την ιστορία ενός τόπου που

ονομάζονταν "Ουτοπία."

Ένα παραδεισένιο νησί, που έννοιες όπως καλό

και κακό δεν είχαν νόημα ύπαρξης. Στα βιβλία της

ιστορίας δεν υπήρχαν κατακτητές και κατακτημένοι.
Οι χώρες απαρτίζονταν μόνο απο λεύτερους

ανθρώπους και κανέναν δούλο. Στις πόλεις δεν

κατοικούσαν προύχοντες και φτωχοί μήτε κλέφτες

και αστυνόμοι και όλοι ίσαν ίσοι.

Κανείς δεν χρειαζόταν να κλάψει , να μισήσει ,

να παλέψει για το άδικο. Ακόμη και τον ίδιο το

θάνατο θα τους άκουγες να τον καλωσορίζουν

χωρίς δάκρυα στα μάτια, μα με την πεποίθηση

ενός ταξιδιού σε ένα καλύτερο κόσμο.

Τους παρακάλεσα να με πάρουν μαζί τους, μα

προς μεγάλη μου έκπληξη αρνήθηκαν και μου

αποκάλυψαν πως εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε

έτοιμοι ακόμη. Για την ακρίβεια μου είπαν ότι

δεν θα είμαστε ποτέ!

Αντέδρασα! Γιατί? ρώτησα σε έντονο ύφος.
Δεν μου απήντησαν μα χάθηκαν τόσο άξαφνα

όσο είχαν εμφανιστεί μπροστά μου. Το μόνο που

άκουσα, σαν μια ηχώ που τους ξεπροβόδιζε, ήταν:

Κάνε μια βόλτα στον κόσμο και θα δεις!

Έτσι ξεκίνησα ένα μακρύ ταξίδι. Σε κάθε πόλη

που πήγαινα, μέσα απο κάθε λαό που επισκεφτόμουν,

έβλεπα πόσο δίκιο είχαν. Γιατί κανείς μας δεν μπορεί

να ζήσει χωρίς το καλό και το κακό , χωρίς το σωστό

και το λάθος , χωρίς απλά να έχει το δικαίωμα

της επιλογής!

Στην "Oυτοπία" υπήρχαν τα πάντα ίσως, εκτός από

το πιο σημαντικό. Την ελεύθερη βούληση. το αναφαίρετο

δικαίωμα μας στο Λάθος που ίσως είναι ο μοναδικός

τρόπος να μάθουμε πως να γινόμαστε καλύτεροι."

Η "Ουτοπία" δεν πρόκειται ποτέ να κατοικηθεί, μα ίσως

τελικά να μην είναι και αυτός ο πραγματικός σκοπός

της ύπαρξης της. Γιατί η όλη αυτή η διαδρομή που

ακολουθούμε προσπαθώντας να την προσεγγίσουμε

είναι τελικά το Άγιο δισκοπότηρο που αναζητούμε.

Είναι βλέπετε όλες αυτές οι πράξεις μας , μικρές και

μεγάλες, που στοχεύουν στην ουτοπία, που γεννούν

την ελπίδα , που μας γεμίζουν εμπειρίες και γνώση,

που μας κάνουν καλύτερους.