Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Ζήλεια μου...




















Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να ζηλεύω,
ούτε στην αγάπη, ούτε στη ζωή. Γνώριζα πως το ωραίο
το θαυμάζεις και το ξεπερνάς λέγοντας "Δεν είμαι εγώ."
"Εγώ είμαι κάτι διαφορετικό". Πίστευα πως τον άνθρωπο
που αγαπάς τον κερδίζεις μόνο δίνοντάς του πραγματική 
ελευθερία. Να έχει, δηλαδή, το δικό του χώρο και τη
δυνατότητα να σκέφτεται και να υπάρχει μακριά σου.

Σε όλους έλεγα πως αν στη ζωή σου ασχολείσαι με κάτι
που οι υπόλοιποι δεν κατέχουν και το κάνεις καλά, τότε
δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεσαι κατώτερος τους
και να φανταστείτε ότι ποτέ δεν ένοιωθα τόσο καλά ούτε
μέσα στο χαρακτήρα μου, ούτε μέσα στο σώμα μου,
ούτε μέσα στον κόσμο.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν άρδην. Νοιώθω το κεντρί της
ζήλειας να με τρυπά κάθε μέρα και σε διαφορετικό σημείο.
"Λατρεία μου", μου είπες, "σε εμπιστεύομαι".και ζήλεψα
που ήξερα πως δεν είμαι η μόνη που εμπιστεύεσαι, ούτε η
μόνη που αποκαλείς έτσι. "Μόνο εσύ το ξέρεις", προσπάθησες

να με καθησυχάσεις, αλλά ζήλεψα ξανά όταν κατάλαβα ότι το
ήξεραν κι άλλοι. Στη δουλειά, τα ίδια. Μια σειρά από ανούσια
"μπράβο" που απλά φτιάχνουν ένα ωραίο περιτύλιγμα για κάτι
που ξέρεις πως ποτέ δε θα κάνεις τόσο καλά ώστε να είσαι
αναντικατάστατος ή έστω, πολύτιμος.

Δε ζηλεύω συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά, συγκεκριμένες
καταστάσεις. Ζηλεύω το χέρι που σχεδιάζει οδηγούμενο
απ' την αύρα πεθαμένων καλλιτεχνών. Ζηλεύω το μυαλό
που μπορεί να υπολογίσει σε δευτερόλεπτα πόσο κάνει
τόσο επί τόσο διά τόσο μείον τόσο τοις εκατό. Ζηλεύω το
πρόσωπο που κάθε του γωνία σου ψιθυρίζει "σαγήνη" .
Ζηλεύω την ψυχή που έχει το κουράγιο να κάνει ό,τι την
ευχαριστεί με τον ελεύθερο της χρόνο. Ζηλεύω την καρδιά
που δεν κουράζεται να χτυπά.

Ζηλεύω το σώμα που με κάθε του κίνηση μπορεί να εμπνεύσει
δεκάδες στίχους. Ζηλεύω τους ήρωες των ιστοριών του Μάρκες.
Ζηλεύω το μάτι που μπορεί να αφουγκραστεί όσα εγώ μονάχα

βλέπω. Ζηλεύω αυτόν που ξέρει πως ό,τι και να γίνει, έχει
στήριγμα να ακουμπήσει. Ζηλεύω το αυτί που ακούει ωραία
λόγια όταν πραγματικά τα έχει ανάγκη. Ζηλεύω την πένα που
μπορεί να αποτυπώσει με μελάνι όσες σκιές και φώτα έχω μέσα
στο κεφάλι μου. Ζηλεύω το πνεύμα που μπορεί να ζήσει τη
φαντασία του και όχι να φαντάζεται τη ζωή του. Ζηλεύω αυτόν
που ζει τη χαρά και τον πόνο με την ίδια ένταση και η ζωή του
έχει πολλά χρώματα.


Πάνω σε λεπτή κλωστή ισορροπεί η ζήλεια μας, με πολλά κενά 
ασυνέχειας, τα οποία εκμεταλεύεται το αύριο, με μια γενναία 
δόση ειρωνίας...


Whitelighter

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Παραμύθια δίχως όνομα

Ξεκινάμε τη μέρα μας κάθε φορά, μ' όλα κείνα
που δε μπορέσαμε ν' αλλάξουμε. Με τις λάθος
επιλογές μας, με τις λύσεις που δε μπορέσαμε να
δώσουμε, με όλα όσα ξέρουμε και δε ξέρουμε για
τον εαυτό μας και για τους γύρω μας. Μένουμε
προσκολλημένοι στα είδωλα του παρελθόντος μας,
στην αγάπη που θα θέλαμε να είχαμε, στον τρόπο
που μας μάθανε ν αγαπάμε λάθος ανθρώπους και
λάθος πράγματα. Ψάχνουμε το καλό μες στο κακό
και το κακό μες στο καλό, γιατί έχουμε χάσει την
εμπιστοσύνη μας κι εξερευνούμε λόγια, προθέσεις,
εικόνες,στηρίζοντας όμως πάντα μια προσδοκία
για ανθρώπινη ομορφιά.


Υπάρχουν ενέργειες και σκέψεις που δεν
μπορούμε να τις εξηγήσουμε, που ίσως
να μας κάνουν να ντρεπόμαστε και που
μερικές φορές δεν ανταποκρίνονται στο
σωστό, το λογικό και το γενικά παραδεκτό,
όμως είμαστε ελεύθεροι και μπορούμε να
θέλουμε να αρνηθούμε εκείνο που μας
επιβάλλεται. Αφήνουμε πίσω ό,τι μας
πόνεσε και δεν λυπόμαστε, ξεχνάμε εκείνους
που φύγανε και δεν μας νοιάζει, γιατί τίποτα
δεν χάνεται, αλλά κι αν χάνεται γίνεται πάλι
ξανά σε καινούργιο χρόνο, με καινούργιους
ανθρώπους. Εκείνοι ήταν να φύγουν,ήταν
να χαθούν, είναι να τους περιμένουμε,
να μας περιμένουν, ξεχνώντας.


Με χρόνο δανεικό, από το χρόνο των Θεών,
φτιάχνουμε τα παραμύθια μας, με όλα όσα
δεν καταλαβαίνουμε, με όλα όσα μας μαγεύουν,
αρχίζουμε να ζούμε μέσα τους και να
τελειώνουμε την κάθε ανθρώπινη στιγμή μας,
σκονίζοντας συνέχεια τις λέξεις μας,
χωρίς να μπορούμε ποτέ να δώσουμε
στα παραμύθια ένα όνομα.Κι είναι όλα
όμορφα, πάντα, όλα τόσο όμορφα.


Κολυμπάμε σ' ένα όνειρο, σ' ένα τεράστιο
κύκλο,τόσο μικροί, κολυμπάμε σαν μικρά
βατραχάκια,ευτυχισμένοι κι άλλες πάλι φορές,
τεράστιοι εμείς κι ο κύκλος τόσο μικρός, το
όνειρο τόσο μικρό, να ασφυκτιούμε, χωρίς
ποτέ να σκεφτούμε να του βρούμε ένα όνομα
να μας χωράει.κι όμως ακόμα και τότε,
όλα είναι όμορφα, τόσο παράλογα όμορφα.


Πετάμε ένα βότσαλο στη θάλασσα και
κάνουμε μια ευχή, για μας, για τους
αγαπημένους μας, για κείνους που
επιθυμήσαμε πολύ,αλλά δεν ήρθαν
ποτέ στο δρόμο μας και τους ευχόμαστε
να είναι καλά και κάθε μέρα που περνάει
καλύτερα.


Whitelighter