Ζήλεια μου...

Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να ζηλεύω,
ούτε στην αγάπη, ούτε στη ζωή. Γνώριζα πως το ωραίο
το θαυμάζεις και το ξεπερνάς λέγοντας "Δεν είμαι εγώ."
"Εγώ είμαι κάτι διαφορετικό". Πίστευα πως τον άνθρωπο
που αγαπάς τον κερδίζεις μόνο δίνοντάς του πραγματική 
ελευθερία. Να έχει, δηλαδή, το δικό του χώρο και τη
δυνατότητα να σκέφτεται και να υπάρχει μακριά σου.

Σε όλους έλεγα πως αν στη ζωή σου ασχολείσαι με κάτι
που οι υπόλοιποι δεν κατέχουν και το κάνεις καλά, τότε
δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεσαι κατώτερος τους
και να φανταστείτε ότι ποτέ δεν ένοιωθα τόσο καλά ούτε
μέσα στο χαρακτήρα μου, ούτε μέσα στο σώμα μου,
ούτε μέσα στον κόσμο.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν άρδην. Νοιώθω το κεντρί της
ζήλειας να με τρυπά κάθε μέρα και σε διαφορετικό σημείο.
"Λατρεία μου", μου είπες, "σε εμπιστεύομαι".και ζήλεψα
που ήξερα πως δεν είμαι η μόνη που εμπιστεύεσαι, ούτε η
μόνη που αποκαλείς έτσι. "Μόνο εσύ το ξέρεις", προσπάθησες
να με καθησυχάσεις, αλλά ζήλεψα ξανά όταν κατάλαβα ότι το
ήξεραν κι άλλοι. Στη δουλειά, τα ίδια. Μια σειρά από ανούσια
"μπράβο" που απλά φτιάχνουν ένα ωραίο περιτύλιγμα για κάτι
που ξέρεις πως ποτέ δε θα κάνεις τόσο καλά ώστε να είσαι
αναντικατάστατος ή έστω, πολύτιμος.

Δε ζηλεύω συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά, συγκεκριμένες
καταστάσεις. Ζηλεύω το χέρι που σχεδιάζει οδηγούμενο
απ' την αύρα πεθαμένων καλλιτεχνών. Ζηλεύω το μυαλό
που μπορεί να υπολογίσει σε δευτερόλεπτα πόσο κάνει
τόσο επί τόσο διά τόσο μείον τόσο τοις εκατό. Ζηλεύω το
πρόσωπο που κάθε του γωνία σου ψιθυρίζει "σαγήνη" .
Ζηλεύω την ψυχή που έχει το κουράγιο να κάνει ό,τι την
ευχαριστεί με τον ελεύθερο της χρόνο. Ζηλεύω την καρδιά
που δεν κουράζεται να χτυπά.

Ζηλεύω το σώμα που με κάθε του κίνηση μπορεί να εμπνεύσει
δεκάδες στίχους. Ζηλεύω τους ήρωες των ιστοριών του Μάρκες.
Ζηλεύω το μάτι που μπορεί να αφουγκραστεί όσα εγώ μονάχα
βλέπω. Ζηλεύω αυτόν που ξέρει πως ό,τι και να γίνει, έχει
στήριγμα να ακουμπήσει. Ζηλεύω το αυτί που ακούει ωραία
λόγια όταν πραγματικά τα έχει ανάγκη. Ζηλεύω την πένα που
μπορεί να αποτυπώσει με μελάνι όσες σκιές και φώτα έχω μέσα
στο κεφάλι μου. Ζηλεύω το πνεύμα που μπορεί να ζήσει τη
φαντασία του και όχι να φαντάζεται τη ζωή του. Ζηλεύω αυτόν
που ζει τη χαρά και τον πόνο με την ίδια ένταση και η ζωή του
έχει πολλά χρώματα.

Πάνω σε λεπτή κλωστή ισορροπεί η ζήλεια μας, με πολλά κενά 
ασυνέχειας, τα οποία εκμεταλεύεται το αύριο, με μια γενναία 
δόση ειρωνίας...


Whitelighter