Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Signs...



Σε τούτο το βραχύ και δύσβατο μονοπάτι που
αποκαλούμε ζωή, συναντούμε ανθρώπους,
οι οποίοι, με το δικό τους μοναδικό τρόπο,
σημαδεύουν αλλά και σηματοδοτούν την ίδια
μας την ύπαρξη.

Οι άνθρωποι αυτοί διασταυρώνουν την πορεία
τους με τη δικιά μας :

Για κάποιο λόγο
,

Για μιά περίοδο,

Για
ολάκερη τη ζωή μας.

Όταν κάποτε βρεθεί στο δρόμο μας ένας άνθρωπος
για κάποιο λόγο, γίνεται συνήθως για να καλύψουμε
κάποια ανάγκη που έχουμε εκφράσει.

Ο λόγος για τον οποίο βρίσκεται εδώ είναι για να
μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε δυσκολίες που μας
βασανίζουν, να μας συμβουλέψει και να μας
παρέχει υποστήριξη σωματική, συναισθηματική
ή ακόμη και πνευματική. Μοιάζει σαν θεόσταλτο
δώρο και είναι το δίχως άλλο.

Είναι στο πλάι μας για το λόγο που τον χρειαζόμαστε.
Όταν η ανάγκη αυτή ικανοποιηθεί και χωρίς να
έχουμε κάνει κάτι άσχημο, σε χρόνο ανύποπτο,
το άτομο αυτό θα πει ή θα κάνει κάτι για να οδηγήσει
αυτή τη σχέση στο τέλος της. 'Αλλοτε πεθαίνει, άλλοτε
φεύγει μακριά. Σε κάποιες περιπτώσεις πάλι, μας
αναγκάζει να αντιδράσουμε και να προσπαθήσουμε
να απελευθερωθούμε απο αυτόν.

Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως η
επιθυμία μας ολοκληρώθηκε, η ανάγκη καλύφθηκε
και η δουλειά του έχει έρθει σε πέρας.
Η προσευχή μας εισακούσθηκε και έχει φθάσει
η ώρα να κοιτάξουμε μπροστά.

Σαν συναντήσουμε έναν άνθρωπο που έχει έρθει
στη ζωή μας για μια περίοδο, αυτό συμβαίνει
επειδή έχει έρθει η ώρα να μοιραστούμε,
να ωριμάσουμε ή να διδαχτούμε.

Βρίσκεται πλάι μας για να γνωρίσουμε την γαλήνη,
να μας κάνει να γελάσουμε ακόμη και να μας μάθει
κάτι που δεν τολμήσαμε ποτέ.

Συνήθως αυτό που έχει να μας προσφέρει είναι
απίστευτες στιγμές χαράς. Πιστέψτε το είναι αληθινό,
μα μόνο για μια περίοδο. Θα φύγει και εκείνος με τη
σειρά του σαν το έργο του ολοκληρωθεί.

Ο άνθρωπος που θα έρθει δίπλα μας για πάντα,
είναι για να μας δώσει μαθήματα ζωής, να μας
διδάξει όλα όσα χρειαζόμαστε για να χτίσουμε ένα
οικοδόμημα στέρεο με τόσο γερά θεμέλια που θα
αντέχει ακόμη και όταν εμείς δεν θα ζούμε πιά.

Εμείς θα πρέπει να αποδεχθούμε αυτό το μάθημα,
να αγαπήσουμε αυτό το άτομο και να εκμεταλευτούμε
τα όσα μάθαμε χρησιμοποιώντας τα σε κάθε σχέση και
κάθε στιγμή της ζωής μας....

Έιναι άνθρωποι τόσο ξεχωριστοί και τόσο σπάνιοι,
μα αφήνουν σημάδια για εμάς.

Όταν λοιπόν αναγνωρίσουμε τα σημάδια αυτά,
τότε θα ξέρουμε....

"It is said that love is blind
but friendship is clairvoyant"


Whitelighter

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Don't know much...



Look at this face,

I know the years are showin.
Look at this life,
I still don't know where is goin.
I don't know much,
but I know I love you
and that may be
all I need to know.

Look at these eyes,
they never seen what mattered.
Look at these dreams,
so beaten and so battered.
I don't know much,
but I know I love you
and that may be
all I need to know.

So many questions,
still left unanswered.
So much,
I've never broken through
and when I feel you near me,
sometimes I see so clearly.
The only truth I've ever known
is me and you.

Look at this man,
so blessed with inspiration.
Look at this soul,
still searching for salvation.
I don't know much,
but I know I love you
and that may be,
all I need to know.

I don't know much,

but I know I love you.
That may be,
all there is to know...


*Aaron Neville & Linda Rondstadt-

"I don't know much"

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Χωρίς επιστροφή...




Ο χώρος λουζόταν στα πολύχρωμα ξεσπάσματα
των φωτορυθμικών, μα στα μάτια της υπήρχε
μόνο το μαύρο.

Κραυγές απόλαυσης έβγαιναν απο τα χείλη των
θαμώνων και σκόνταφταν στην εκκωφαντική
μουσική δημιουργώντας ένα μείγμα εκρηκτικό,
μα εκείνη κάθονταν ακίνητη στην άκρη της
μπάρας κωφεύοντας σε κάθε ήχο.

Τα χέρια της έσφιγγαν το γυαλί σαν λέπινος
σφικτήρας του Αμαζονίου και το ποτήρι
κομματιάστηκε με κρότο, γεμίζοντας τα
δάκτυλα της με αίμα...Δεν σάλεψε καν.

Ξάφνου σε μια στιγμή ατέλειωτη, χαμένη
τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του.
Τον είδε να λικνίζεται σε ένα χορό αλλόκοτο
και ένοιωσε να παγώνει σύγκορμη σαν
κατάλαβε πως βρισκόταν εδώ για κείνη.

Οι κόρες της διεστάλησαν για να χωρέσουν
το βλέμμα του. Η σκέψη της έτρεξε γοργά να
κρυφτεί στα ντεπό του μυαλού της, τρόμαξε
όσο ποτέ άλλοτε.

Είχε έρθει για να εκπληρώσει την επιθυμία της,
η ώρα είχε επιτέλους φθάσει. Της έγνεψε να τον
ακολουθήσει, δίστασε , ήξερε πως δεν υπάρχει
επιστροφή.

Σηκώθηκε αργά σχεδόν απρόθυμα και άπλωσε
το χέρι της. Οι σκιές τους διέσχισαν γοργά την
πίστα και χάθηκαν στο σκοτάδι....

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

The Thorn Birds



Μετά από την ευγενική πρόσκληση που είχα από τις
Aggelika & Regina, άνοιξα το πρώτο βιβλίο που βρήκα
μπροστά μου και που τυχαίνει να διαβάζω,
για μία ακόμη φορά, αυτή την εποχή και αφού
εντόπισα τις περιόδους 6 , 7 & 8 της 123ης σελίδας
γράφω....

"Δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τα μάτια της ,
έτσι γύρισε και πήγε στην κάμαρα που μοιραζόταν
με τον Μπόμπ , τον Τζάκ και τον Χιούη.

Οι γυμνοί της τοίχοι και τα μικρά μονά κρεβάτια
τον κορόιδευαν , τον κοροίδευε το στείρο και άτονο
του χώρου , η έλλειψη μιας ανθρώπινης ύπαρξης που
θα τον ζέσταινε , ενός σκοπού που θα τον καθάγιαζε.

Kαι το πρόσωπο της, το όμορφο, κουρασμένο της
πρόσωπο, με το σχολαστικά περιποιημένο
φωτοστέφανο των χρυσαφιών μαλλιών, που είχε
λαμπαδιάσει τώρα σαν για να καεί εξαιτίας
αυτού που είχαν κάνει εκείνη και αυτός ο παλιόγερος
μέσα στο φρικτό κάμα του καλοκαιριού."


* "Tα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας -
Colleen Mc Cullough"

Με τη σειρά μου να προσκαλέσω τις