Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Feliz Navidad



Feliz Navidad!
Feliz Navidad, Feliz Navidad,
Prospero Ano y Felicidad.

I wanna wish you a Merry Christmas!
I wanna wish you a Merry Christmas,
I Wanna wish you a Merry Christmas,
From the bottom of my heart.

Jose Feliciano

Μέσα από την καρδιά μου σας εύχομαι
Xαρούμενα Χριστούγεννα και
Eυτυχισμένο το νέο έτος.
Υγεία , Αγάπη και Χαμόγελα σε όλους.

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Επιλογή...



Κάποτε, ένας σοφός Γέρο-Σαμάνος
εκμυστηρεύτηκε
στον μαθητευόμενο εγγονό του:

“Έχω δυό λύκους που παλεύουν μέσα στα σωθικά μου.
Ο πρώτος είναι ο λύκος της ειρήνης,
ο γεμάτος αγάπη και καλοσύνη για τους γύρω του.
Ο δεύτερος είναι αυτός που αντιπροσωπεύει το φόβο,
ο πλημμυρισμένος από απληστία και μίσος.”

Αφού ο Σαμάνος ολοκλήρωσε τη σκέψη του,
το παιδί τον ρώτησε γεμάτο απορία:
“Και ποιος λύκος θα επικρατήσει παππού?”
"Μα εκείνος που εγώ ο ίδιος θα επιλέξω να ταΐσω",
αποκρίθηκε ο γέροντας….

*Παλιό ινδιάνικο γνωμικό.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Φαρ ουεστ...

"Στην κεντρική πλατεία της πόλης, κάπου
στην άγρια δύση, μια μονομαχία ετοιμαζόταν
να ξεκινήσει μπρος στα έκπληκτα μάτια των
κάτοικων που εκείνη την ώρα απολάμβαναν
το ουίσκι τους σε κάποιο από τα υπαίθρια σαλούν.

Από τη μια πλευρά στεκόταν ο σερίφης ,

υπηρέτης του νόμου εδώ και αρκετά χρόνια
στην πόλη και από την άλλη ένα δεκαπεντάχρονο
αγόρι το οποίο ονόμαζε και νέο "Mπίλι δε κιντ"
μιας και το βάραιναν σωρεία εγκληματικών
ενεργειών, όπως εφηβικές αντιδράσεις ,
υβριστικά συνθήματα κατά οπαδών αντιπάλων
ομάδων , βρώμικα ανέκδοτα και σχόλια
κατά των αρχών.

Οπλοφορούσε δε με ένα πολύ επικίνδυνο όπλο
που ονομαζόταν εφηβική γλώσσα, την οποία
έστρεψε επιδεικτικά κατά του υπηρέτη του
νόμου και εκείνος χωρίς να έχει άλλη επιλογή
και με κίνδυνο της ζωής του τράβηξε το
περίστροφο του και τον πυροβόλησε στο
στήθος ρίχνοντας τον νεκρό.

Έπειτα, έφυγε ήσυχα και κατευθύνθηκε στο
γραφείο του έχοντας επιτελέσει άψογα
το έργο του
εφαρμόζοντας κατά γράμμα το νόμο…."


-Εκ της διευθύνσεως των Σερίφηδων του Τέξας


και για όσα ακολούθησαν σας παραθέτω, παραφρασμένη,
μια ρήση του Ισοκράτη (436 π.Χ-338 π.Χ.) που μου θύμισε
σήμερα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.

"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται,
διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της
ελευθερίας και της ισότητας.
Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν
την αυθάδεια ως δικαίωμα,
την παρανομία ως ελευθερία,
την αναίδεια του λόγου ως ισότητα.
και την αναρχία ως ευδαιμονία."

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Forever young...



Σε μέρος γνώριμο σε αναζήτησα. Στο σκιερό
εκείνο ξέφωτο πλάι στην κυκλική πλίνθινη
πλατεία με το μικρό σιντριβάνι.

Καθόσουν κάτω από τα δυο σταυρωτά
πεύκα που, σαν άλλοτε, φάνταζαν να
κονταροχτυπιούνται μπρος στα ευφάνταστα
παιδικά σου μάτια. Το βλέμμα σου καρφώθηκε
στους κορμούς τους επάνω, εκεί που με μαχαίρι
αυτοσχέδιο είχες χαράξει τα πρώτα σου σημάδια.

Περίμενα σιγουριά να δω στο βήμα σου,
σαν με αντιλήφθηκες. Έναν άνθρωπο
χορτάτο από εμπειρίες και γεμάτο
αναμνήσεις. Μα κουτσαβάκι φοβισμένο
αντίκρισα, που τρέκλιζε ανάμεσα στα
ερωτηματικά του.

"Δεν είναι πως δεν έζησα", είπες…
"Έγραψα τα μίλια τα πολλά του έρωτα.
Έτρεξα σαν τον άνεμο κόντρα σε κάθε
ρεύμα, αντί να περπατώ. Γεύτηκα τη ζωή
στο έπακρο, ενώ οι υπόλοιποι βολευόντουσαν
στην καθημερινότητα τους. Απολάμβανα
όλο και περισσότερα, αφήνοντας τον κόσμο
να λέει -δόξα το Θεώ- στα λίγα.

Μα παρόλο που έκανα τόσα πολλά, αισθάνομαι
πως έπρεπε να έχω κι άλλο χρόνο! Να φθάσω
στο φεγγάρι, στον άλλο γαλαξία, στην άκρη του
σύμπαντος."

Και χωρίς δεύτερη σκέψη, με την άγνοια κάθε
κινδύνου που πάντα σου ταίριαζε, άφησες στην
άκρη τη σοφία του γήρατος και έκαμες συμφωνία
με το διάβολο, χρόνια να κλέψεις και τη νιότη σου
να πάρεις πίσω ξανά…

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

The battle within...



Μέσα από έναν εφιάλτη ζωντανό σαν
όνειρο, βρέθηκα να παρακολουθώ μια
πανάρχαια διαμάχη.

Ήμουν λέει ένα “Σφάλμα”, σε λάθος τόπο,
την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Εκείνος που
δεν ήταν μάγος, σε χώρα μαγική, την ώρα
που οι μάγιστροι διέπρατταν μαγεία.

Έβλεπα λοιπόν έκθαμβος, αυτόν που
αποκαλούσαν “Νου”, να καθρεπτίζεται
αυτάρεσκα στη θάλασσα. Είχε ντυθεί στο
άλικο και πρόβαρε με νάζι τα σημάδια
του νάρκισσου.

Εκείνη που ονομάτιζαν “Ψυχή”, κείτονταν
γδαρμένη και μετρούσε τις πληγές της.
Βαθιές χαρακιές από μια καταιγίδα φωτός
που γύμνωσε ξεδιάντροπα τη νύχτα και
έσβησε τα αστέρια.

Την “Καρδιά”, που ζήλευε τους πάντες και
σφετερίστηκε τον ίδιο της το θρόνο, φοβούμενη
ανυπόστατες έριδες και πολεμώντας με λύσσα
ανύπαρκτους δελφίνους.

Ξάφνου σκιές εμφανίστηκαν απο -το παντού-
και μου κρύψαν τη θέα. Έμεινα να τις κοιτώ
εμβρόντητος να σχηματίζουν Φροϋδικά deja vu,
όλων όσων σπατάλησα και να περιπαίζουν την
λευκή κιμωλία, με την οποία πάσχιζα να μαλώσω
την αλήθεια μου που ντράπηκε να βγει...

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Σκοτεινός Θάλαμος



Μέσα στο σκοτεινό σου θάλαμο, βάλθηκες
να εμφανίσεις όλες σου τις σκέψεις.
Τις ξεχωρίζεις πυρετωδώς όλη νύχτα.
Τοποθετείς μια εδώ και μια πιο κει.
Τις στοιβάζεις ομοιόμορφα και κολλάς
επάνω τους πολύχρωμες ετικέτες, ανάλογα
με την ποιότητα που τυπώνεται η κάθε μια.

-Να εδώ, μπροστά μπροστά, θα μπουν
όσες βγήκαν έντονες και καθαρές.- είπες.
Αυτές με τις όμορφες αναμνήσεις των
νεανικών σου χρόνων, τότε που ακόμη
πίστευες πως θα άλλαζες τον κόσμο.
Τις σταμπάρεις με κόκκινο, να διακρίνονται
εύκολα , να σου θυμίζουν όσα θαυμαστά
κάποτε κατείχες.

Πέρα στη γωνία, με καρτελάκι κίτρινο,
θα βάλεις εκείνες που αποτυπώθηκαν
θαμπά στο φωτογραφικό χαρτί.
Θύμησες άνοστες και ουδέτερες
από μια ζωή που γίνηκε ρουτίνα,
μα δεν βαριέσαι -ούτε κρύο ούτε ζέστη-
όπως έλεγε και εκείνος σαν τον ρώταγες.
Όλες όσες κάποτε βάφτιζες
καλές μήπως και παρεξηγηθεί ο θεός και
σου στερήσει ακόμη και αυτές

Και στο υπόγειο στοιβάζεις όσες εικόνες
καταστράφηκαν. Σκέψεις μαύρες με
ετικέτα στο ίδιο χρώμα. Εκεί που τελικά
κατέληξαν όλές σου οι θυσίες, στο σημείο
που σε οδήγησαν όλες σου οι ανοχές και
ας μην το πίστευες ποτέ ενώ μαχόσουν
με το δόρυ σου ανύπαρκτους ανεμόμυλους.
Θαμμένες εκεί θα τις αφήσεις, για πάντα,
να μην διακρίνονται καν στο σκοτάδι
αν και τα μάτια σου το συνήθισαν πια.

-Μα πως επέτρεψα στον εαυτό μου
να σκορπίσει σε τόσα κομμάτια- ψιθύρισες
-Θα ήθελα να είχα ένα μικρό διαμαντένιο
φτυαράκι να τις πάρω και να τις πετάξω
στα σκουπίδια να απαλλαγώ απο αυτές
γιατί μόνο χώρο πιάνουν-

Ψάχνεις στην ανάλυση της φωτογραφικής
σου μηχανής να βρεις εκείνη τη ρύθμιση
που θύμιζε μονάδα. Μια μονάδα που κάποτε
ήταν –ένα- , -το νούμερο ένα- και που τώρα
πια είναι απλά ένα ψηφίο πάνω απο το μηδέν.
Ένα μηδέν απόλυτο, που πολύ κοντά του
βρίσκεσαι.

-H μηχανή θα φταίει- αποφάνθηκες
ως ειδικός και την πέταξες στα σκουπίδια
Έτσι κι αλλιώς δεν είχε καν εγγύηση….

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

I'll stand by you



Oh, why you look so sad?
tears are in your eyes,
come on and come to me now.
Don't be ashamed to cry,
let me see you through
'cause I've seen the dark side too.

When the night falls on you,
you don't know what to do.
Nothing you confess,
could make me love you less.



So if you're mad, get mad!
don't hold it all inside,
come on and talk to me now.
Hey, what you got to hide?
I get angry too,
well I'm a lot like you.

When you're standing
at the crossroads,
don't know which path to choose,
let me come along,
'cause even if you're wrong...

I'll stand by you,
I'll stand by you,
Won't let nobody hurt you,
I'll stand by you.
Take me in,
into your darkest hour
and I'll never desert you,
I'll stand by you.

and when...
when the night falls on you, baby.
You're feeling all alone
You won't be on your own...




*The Pretenders

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Φθηνό Θανατικό...



Ευκαιριακοί τυχοδιώκτες.
Όρνια μαθημένα ,
από τα
γεννοφάσκια ακόμη,
να τριγυρνάνε,
σαν σε
πτήση αλτρουισμού,
πάνω από τα κεφάλια

γεννημάτων της Χαλιμάς
που κείτονται ,
μαριονέτες άπραγες,
και δέρνονται αδιαμαρτύρητα
από τα βέλη απόκοσμων στοιχειών.

Ανταλλαγές ονείρων,

βουτηγμένων στο λάβδανο.
Φωνές στριγκές , μέσα από

ερειπωμένα δώματα
ξεχασμένων μελλοντοκάπηλων,
μεταξύ χιμαιρικών ξωτικών
που γεννούν κατάρες ποτισμένες
με φθηνό θανατικό….

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Pandora's Box



Κουτί σκαλιστό της δώρισαν,
από κείνα με θρύψαλα από κρύσταλλο,
που ειδωλίζουν δάκρυα και
παραμορφώνουν ψυχές.

Τσίγκινο είχε, στραφταλιστό,
περίβλημα και μια ανεξήγητη γραφή,
απομεινάρι του μεσαίωνα,
χαραγμένη σε γλώσσες πύρινες,
που εικόνιζαν μάγισσες παρανάλωμα
στις κοσμοστόλιστες πλατείες.

Μην μπορώντας να αντισταθεί,
άνοιξε το σφάλιστρο και χάθηκε μέσα
του βαθιά, για στιγμές μονάχα, νόμισε,
μα ήσαν, όμως, χρόνια ολάκερα.

Πείστηκε και κείνη, βλέπετε, απ
ό την
αψεγάδιαστη ομορφιά των συμβόλων
και την μαγευτική φενάκη της αέναης ζωής.
Θαμπώθηκε από τη λάμψη της φλόγας,
παγιδεύτηκε στις γωνιές ομόκεντρων
κύκλων με φυγή μοναδική
ένα αλλόκοτο θρόισμα….

Μα δεν το άκουσε ποτέ!
και η Πανδώρα, με ήχο υπόκωφο,
σφάλισε το λουκέτο…

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Αντίστροφα...



Κάποτε, αλήθεια σας λέω,
είδα το γέρο-χρόνο να μετράει με πλάτη!
Ο ήλιος έδυε και ανέτειλε το φεγγάρι.
Η ώρα άδειαζε από το εικοσιτέσσερα στο μηδέν.
Οι άνθρωποι ένιωναν με τα χρόνια.
Οι νεκροί ζούσαν ξανά.

Έτρεξα, λοιπόν, να γνωρίσω
κείνους που τον μπερδέψαν,
να μάθω πως τον κατάφεραν
και αντίστροφα μετρά.

Και είδα έκπληκτος μωρά,
δίχως να έχουν καν λαλιά.
Τότε κατάλαβα μονάχα,
πως εκείνος μας είχε ξεγελάσει…

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Άβυσσος



Είχαν τα μάτια μας ξεφύγει
και θωρούσαν
με κείνο το βλέμμα,
το βλέμμα το θαμπό,
των χαρισματικά τρελών.

Με κείνο το βλέμμα,
το βλέμμα το λοξό
των σιωπηρών ποιητών.

και κάποιοι τάχα έσπευσαν
γιατρειά για να μας δώσουν.

Σκοτάδι ακολούθησε.
Σκοτάδι που μέσα του
φωλιάζει η λογική.

Και έδωσε η τρέλα
τη θέση της στην άβυσσο…

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Snow to fall on the Sahara...



Only tell me that you still want me here,
when you wander off out there.
To those hills of dust and
hard winds that blow,
in that dry white ocean all alone.

Lost out in the desert…
You are lost out in the desert.


To stand with you in a ring of fire,
I'll forget the days gone by.
I'll protect your body
and guard your soul,
from mirages in your sight.

Lost out in the desert…




Just a wish and I will cover your shoulders,
with veils of silk and gold.
When the shadows come
and darken your heart,
leaving you with regrets so cold.

Lost out in the desert…


If your hopes scatter like the dust
across your track,
I'll be the moon that shines on your path.
The sun may blind our eyes,
I'll pray the skies above,
for snow to fall on the Sahara.

If that's the only place where you
can leave your doubts,
I'll hold you up, and be your way out.
And if we burn away,
I'll pray the skies above,
For snow to fall on the Sahara.


*Snow on the Sahara -Anggun

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Aurora...



Στον βραδινό ουρανό, με πινέλο αλλόκοσμο,
φανέρωνε λωρίδες μιας σπειροειδούς
παγερής λάμψης και, πίσω απ' τον αέρινο
μανδύα του, άφηνε να ξεπροβάλλει
μυστικά ένας θόλος γεμάτος αστέρια και
σφαίρες που αχνόφεγγαν σαν φαντάσματα.

Ένα τέχνασμα που φώναζε "μαγεία" σε κάθε
έκφραση του, μια καθαρή καταγάλανη
ενέργεια με μυριάδες αιθέρια χρώματα,
να παραμορφώνει το άυλο σε κάθε λογής
τέλεια σχήματα και λεπτομερέστατους
ουρανοχάρτες.

...και με βρήκε τούτο το πέπλο σαν στήλη
του "Λώτ" να περιμένω και με τύλιξε
στη νοτισμένη φλόγα του.

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

21 Γραμμάρια...



...Όση και η απώλεια βάρους,
τη στιγμή που παύεις να αναπνέεις.

Ξαπλωμένος εκεί, σχεδόν
ακίνητος, ζωσμένος με ένα
σωρό ηλίθια σωληνάκια.

Σκέφτεσαι...

Πόσο να ζυγίζουν άραγε?
Πού να πηγαίνουν?
Πόσα ακόμη θα ακολουθήσουν?

Κόσμος να πηγαινοέρχεται,
δεν ακούς λαλιές,
μόνο ψιθύρους.

Απορείς...

Τι κερδήθηκε?
και τι χάθηκε?

Ψάχνεις...

Τι αφήνουμε πίσω?
και τι παίρνουμε μαζί?

...21 γραμμάρια λοιπόν!
Τόσο λένε πως ζυγίζει η ψυχή...

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Man's World...

Σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο,
εκεί που κανείς πλην του αρσενικού
δεν είναι άνθρωπος!



Εκεί που οι οικογένειες υπερηφανεύονται
πως έχουν ένα παιδί και ένα...κορίτσι!,
οι γυναίκες σιωπούν ακόμη στο
σκοτάδι. Α
πό ντροπή ...για τα σημάδια.




Εκεί που οι δικές μας μητέρες και αδελφές,
σύζυγοι και ερωμένες,τα δικά μας παιδιά που
είχαν την ατυχία? να μη γεννηθούν με φαλλό!,
ματώνουν περισσότερο από μια φορά το μήνα...



Στον "όμορφο κόσμο" που άνδρες πλάσανε,
δύο εκατομμύρια κοπέλες κάθε χρόνο
υποχρεώνονται σε ακρωτηριασμό των
γεννητικών τους οργάνων με την ανοχή
των κυβερνήσεων!




και μπορεί, όπως λένε, να αρκούν μερικές
ημέρες για να εξαφανιστούν τα σημάδια
ενός βιασμού από το κορμί, μα αδιαφορούν
πως χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να
σβηστούν από τη μνήμη!


Σε αυτό τον κόσμο που ο φαλλός είναι ένδειξη
ανωτερότητας, εδώ που μιλάει "αυτός" πριν καν
μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε, οι γυναίκες
παλεύουν καθημερινά για το δικαίωμα τους στην
ίση μεταχείριση.

και για όσους γελασμένους νομίζουν ότι μόνο
αυτές μας έχουν ανάγκη, θα πω απλά πως στο
ρου της ιστορίας έχει περίτρανα αποδειχθεί ότι:
Πλάι σε κάθε μεγάλο άνδρα (και όχι πίσω του!)
υπήρχε πάντα μια μεγάλη γυναίκα!

"This is a man's world but it would be
nothing without a woman or a girl"



*
Οι εικόνες που πλαισίωσαν αυτό το κείμενο
προέρχονται από την πολυβραβευμένη
καμπάνια της "Διεθνούς Αμνηστίας".



Whitelighter

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Summer Love



"Με ρούχα λιγοστά και αεράτα.
Aφήνοντας τη μουσική, δροσερή
και ταξιδιάρικη, να μας παρασέρνει.

Παιχνίδι ερωτικό, παρέα με τον ήλιο
και την αλμύρα της θάλασσας είναι
το καλοκαίρι.

Ας το ζήσουμε λοιπόν στο έπακρο."

Θέλετε και τραγούδι?

Μια η επιλογή μου...


"Part-time Lover - Stevie Wonder."


Call up, ring once, hang up the phone.
To let me know you made it home.
Don't want nothing to be wrong,
with part-time lover.

If she isn't with me,I'll blink the lights,
to let you know tonight's the night.
For me and you my part-time lover.

If I'm with friends and we should meet,
just pass me by, don't even speak.
Know the word's "discreet"
with part-time lovers.

But if there's some emergency,
have a male friend to ask for me.
So then she won't peek
it's really you, my part-time lover.

We are undercover passion on the run.
Chasing love up against the sun.
We are strangers by day, lovers by night.
Knowing it's so wrong, but feeling so right.

I've got something that I must tell,
last night someone rang our doorbell
and it was not, you, my part-time lover

and then a man called our exchange,
but didn't want to leave his name.
I guess that two can play the game,
of part-time lovers.

You and me, part-time lovers.
But, she and he, part-time lovers.


Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Inevitable...




Σημασία δεν έχει το "πού".
Νιώθεις πόσο ανούσιο είναι το "πως"
.
Καταλαβαίνεις πως δεν χωράνε τα "γιατί".

Όλα γίνονται βάση του μεγάλου σχεδίου
και τίποτα δεν θα αλλάξει τη γνώμη στην
πανάρχαια σκοτεινή φιγούρα και αέναο
φρουρό της κοσμικής ισορροπίας.

Μου είπαν πως την είχαν μυήσει στον
επάρατο όρκο, το επτασφράγιστο κείνο
μυστικό που απαγόρευε ρητά την ύπαρξη
του και την γεμίζαν φυλαχτά και ξόρκια
αθανασίας.

Μα σαν εκίνησε για αυτήν, εμπόδια δεν
βρήκε. Εύκολα την ξετρύπωσε και σαν της
έτεινε το χέρι κατάλαβε πως ήταν αδύνατο
να παρακούσει, κανείς δεν μπορεί.

Έκλαψε απρόθυμα, δεν το ήθελε.
Γέλασε ψεύτικα, μα δεν τον ξεγέλασε.
και ξάφνου όλα γίνηκαν ξεκάθαρα.

...Το μόνο που μετράει είναι το "πότε"!

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Χαλεποί καιροί...



Όλοι μας αγαναχτούμε σαν βρεθούμε σε
καιρούς χαλεπούς.

Αναρωτιόμαστε γιατί να είμαστε
εμείς σε
τούτη τη θέση, πόση ατυχία ακόμη θα πρέπει
να υπομείνουμε και πόσες τάχα αμαρτίες
να οφείλουμε στο άεναο καλεντάρι της ζωής.

Μα ξεχνάμε πως ποτέ δεν θα είναι στο χέρι μας
αυτή η επιλογή.

Αντίθετα όμως, αυτό που απομένει , η απόφαση
αυτή που σε δύσκολες στιγμές καλούμαστε
να πάρουμε, είναι το δίχως άλλο και η
πιο υποτιμημένη δύναμη μας:
"Να παλέψουμε για το καλύτερο δυνατό,
στο χρόνο που μας δόθηκε."
...και έκπληκτοι βλέπουμε πως η επιλογή
τελικά δική μας είναι.

Γιατί ακόμη και την ύστατη στιγμή μπορούμε
να πετύχουμε πολλά...

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Άρωμα...



Νύχτες μακριές πέρα απ' το άρωμα
του πόθου, το νιώθω σαν χθες.
Νύχτα θολή δυο λευκά περιστέρια
μια πελώρια σιωπή.

Μαύρος καπνός ένας δρόμος για μας
ένας μουντός ουρανός.
Πιό δυνατό απ' το πάθος του ανέμου,
απ' την οργή των θεών.



Ζαλίζει, όταν θα σβήσουν τα φώτα
το άρωμα της το σκοτάδι τρυπά.
Λόγια πολλά σαν μια αντανάκλαση
που σβήνει όπως το φως κι η σκιά.

Νύχτες τρελές εκεί στα κάστρα

που γυρνούσαμε, μαζί μέχρι χθες.
Θέλω να πω στην ψυχή μου
πως υπάρχω είμαι εδώ, είμαι εδώ....

...είμαι εδω.

* Άρωμα-Μάσκες


Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Ουτοπία...



"Τούς είδα να στέκονται απέναντι μου με την αέρινη
διάφανη φορεσιά τους. Με κάλεσαν να ξαποστάσω
πλάι τους και με φίλεψαν με γαία και βροχή.
Μπρος στα έκπληκτα μάτια μου άρχισαν να μου
διηγούνται την ιστορία ενός τόπου που
ονομάζονταν "Ουτοπία."

Ένα παραδεισένιο νησί, που έννοιες όπως καλό
και κακό δεν είχαν νόημα ύπαρξης. Στα βιβλία της
ιστορίας δεν υπήρχαν κατακτητές και κατακτημένοι.
Οι χώρες απαρτίζονταν μόνο απο λεύτερους
ανθρώπους και κανέναν δούλο. Στις πόλεις δεν
κατοικούσαν προύχοντες και φτωχοί μήτε κλέφτες
και αστυνόμοι και όλοι ίσαν ίσοι.

Κανείς δεν χρειαζόταν να κλάψει , να μισήσει ,
να παλέψει για το άδικο. Ακόμη και τον ίδιο το
θάνατο θα τους άκουγες να τον καλωσορίζουν
χωρίς δάκρυα στα μάτια, μα με την πεποίθηση
ενός ταξιδιού σε ένα καλύτερο κόσμο.

Τους παρακάλεσα να με πάρουν μαζί τους, μα
προς μεγάλη μου έκπληξη αρνήθηκαν και μου
αποκάλυψαν πως εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε
έτοιμοι ακόμη. Για την ακρίβεια μου είπαν ότι
δεν θα είμαστε ποτέ!

Αντέδρασα! Γιατί? ρώτησα σε έντονο ύφος.
Δεν μου απήντησαν μα χάθηκαν τόσο άξαφνα
όσο είχαν εμφανιστεί μπροστά μου. Το μόνο που
άκουσα, σαν μια ηχώ που τους ξεπροβόδιζε, ήταν:
Κάνε μια βόλτα στον κόσμο και θα δεις!

Έτσι ξεκίνησα ένα μακρύ ταξίδι. Σε κάθε πόλη
που πήγαινα, μέσα απο κάθε λαό που επισκεφτόμουν,
έβλεπα πόσο δίκιο είχαν. Γιατί κανείς μας δεν μπορεί
να ζήσει χωρίς το καλό και το κακό , χωρίς το σωστό
και το λάθος , χωρίς απλά να έχει το δικαίωμα
της επιλογής!

Στην "Oυτοπία" υπήρχαν τα πάντα ίσως, εκτός από
το πιο σημαντικό. Την ελεύθερη βούληση. το αναφαίρετο
δικαίωμα μας στο Λάθος που ίσως είναι ο μοναδικός
τρόπος να μάθουμε πως να γινόμαστε καλύτεροι."

Η "Ουτοπία" δεν πρόκειται ποτέ να κατοικηθεί, μα ίσως
τελικά να μην είναι και αυτός ο πραγματικός σκοπός
της ύπαρξης της. Γιατί η όλη αυτή η διαδρομή που
ακολουθούμε προσπαθώντας να την προσεγγίσουμε
είναι τελικά το Άγιο δισκοπότηρο που αναζητούμε.

Είναι βλέπετε όλες αυτές οι πράξεις μας , μικρές και
μεγάλες, που στοχεύουν στην ουτοπία, που γεννούν
την ελπίδα , που μας γεμίζουν εμπειρίες και γνώση,
που μας κάνουν καλύτερους.

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Dust in the wind...



Πήγα να γράψω κάτι, μα η πένα αντιστάθηκε
στις σκέψεις μου. Χρόνια τώρα προσπαθώ
ν’αποτυπώσω όσα εκείνη, με θέληση δική της,
μου αποκάλυψε σε μια στιγμή μονάχα.

Τότε που στα έκπληκτα μάτια μου εμπρός,
γίνηκε λάσπη και χώμα.Τότε που γλίστρισε
απο τα δάκτυλα μου και με ανέμου πνοή
χάραξε σκιές που το φεγγάρι φωτίζει
και στου ήλιου το φως ερήμους χαρίζει.

Ένα δάκρυ κύλησε κει απο όπου κατάγεσαι
και κει όπου θα καταλήξεις και νάσου
που γίνηκε πάλι ζωή.

Κύκλος φαύλος , μα τέκνο μου της γης
αγαπημένο, δεν είμαστε παρά σκόνη
στον άνεμο με ζωή δανεική...

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

Αρτίστα...



Με φόντο τα όνειρα σου που φαντάζουν
Σαββάτο-γεννημένα και "γδυμένη"
όπως η μόδα προστάζει. Με χαμόγελο
οδοντιατρείου και συχνάζοντας πάντα
υπό το φώς προβολέων, γράφεις με
κεφαλαία γράμματα το όνομα σου
στη σκηνή τούτης εδώ της πόλης
...ή έτσι σου είπαν.

Με έλαχιστα χρόνια αποστείρωσης μέσα
στο γυάλινο "οξυζενέ" ωδείο ενός
φαντασμένου κόσμου, που κερνάει όνειρα
μα πουλάει τις ευκαιρίες με συνήθως
πανάκριβο αντίτιμο, εσύ αποφοίτησες
κραδαίνοντας την επιτυχία.
...ή έτσι νόμιζες.

Απόψε σε προσκάλεσαν να δείξεις τα
ταλέντα σου, να "πουλήσεις" τον τίτλο
που σου έχει αποδωθεί με φόντο τη
δόξα και το χρήμα. Σε δίκτυο πανελλαδίκο
θα κάνεις το κομμάτι σου μπαίνοντας
σε κάθε σπίτι και στα όνειρα
κάθε κοινού θνητού.

Μα σαν η αυλαία πέσει και
τα φώτα
σβήσουν και θα σβήσουν σίγουρα,
κάπου μακριά απο τα λούσα, ανάμεσα
στο πουθενά και το αντίο, βρίσκεται
η αλήθεια που σου θάψανε.

Αν λερώσεις τα χέρια σου για να τη βρείς,
αν κωφεύσεις στις σειρήνες, έστω
και για μια φορά στη ζωή σου,
ίσως μάθεις πως η επιτυχία για να ρθεί
απαιτεί μοναξίας φυλακή και μιας
πίκρας κανάλι

Αν τολμήσεις να την κοιτάξεις κατάματα
ίσως καταλάβεις πως καλλιτέχνης θα πει
να μιλάς με σιωπή και ν'ακούνε οι άλλοι,
πως αυτό που θες διακαώς να γενείς είναι
όλα όσα δεν είσαι και όλα όσα μιμείσαι.

Γιατί ακόμη και τώρα που τα φώτα λάμπουν,
λίγο πριν το μεγάλο σου σόλο, ακόμη και τώρα
που είσαι η "αρτίστα" αυτής εδω την τέχνης,
είσαι απλώς αφίσα δεν είσαι καλλιτέχνης...

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

Insatiable...



When moonlight crawls,
along the street.
Chasing away
the summer heat.
Footsteps outside,
somewhere below.
The world revolves,
I've let it go.

We build our church,
above this street.
We practice love,
between these sheets.
The candy sweetness,
scent of you.
It bathes my skin,
I'm stained by you.

And all I have to do,
is hold you.
There's a racing
within my heart
and I am barely
touching you.

The moonlight plays
upon your skin.
A kiss that lingers
takes me in.
I fall asleep
inside of you.
There are no words,
there's only truth.

Breathe in, breathe out
there is no sound.
We move together
up and down.
We levitate our bodies soar,
our feet don't even
touch the floor.

And nobody knows
you like I do,
'cause the world
they don't understand.
But I grow
stronger in your hands.

We never sleep,
we're always holdin' hands.
Kissin' for hours,
talkin' makin' plans.
I feel like a better man,
Just being in
the same room.

We never sleep,
there's just so much to do,
so much to say.
Can't close my eyes,
when I'm with you.
Insatiable...
the way I'm loving you.

Turn the lights down,low.
Take it off,
let me show.
My love for you,
insatiable.

Turn me on,
never stop,
Wanna taste,every drop.
My love for you,
insatiable.

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Ανάσταση...



"Σε δείπνο μυστικό με προσκάλεσες,
με του Ιούδα το φιλί,
με δάκρυα στα μάτια
και γω κολακεύτηκα.

Για παντοτινή αγάπη εμίλησες,
σάρκα από τη σάρκα σου με βάφτισες
και γω πείσθηκα.

Με κόκκινο, σαν από αίμα,
κρασί
με κέρασες,
λόγια γεμάτα ομορφιά
με φίλεψες
και γω λύγισα
στη χάρη του κορμιού σου.

Για τριάκοντα αργύρια,
πριν καν αλέκτωρ λαλήσει τρεις,
με πρόδωσες
και γω σταυρώθηκα
στο γολγοθά της θλίψης.

Βδομάδα Μεγάλη πέρασα,
μαρτύρια γεμάτη.
Με το χιτώνιο του πόνου ντύθηκα
και με μεγαλόπρεπα αγκάθια
στεφανώθηκα.

Όμως, σανδάλια του Χριστού
φορώ στα πόδια μου
και αν πραίτορες βράχοι
πάνω μου σωρό,
εγώ θα αναστηθώ..."


Σας εύχομαι ολόψυχα καλό Πάσχα
και μια ανάσταση ζωής που όμοια
της, δεν έχετε βιώσει ποτέ.

Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Μάσκες...



Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Ότι λάμπει δεν είναι πάντοτε χρυσός,
ούτε το διαμάντι δείχνει την πραγματική
του λάμψη αν δεν το κατεργαστούμε πρώτα.

Χαμόγελα που κρύβουν θλίψη βαθιά
και δάκρυα που αποδεικνύονται κροκοδείλια,
απαντούμε συχνά στο διάβα μας.
Πλούτος που μετατρέπεται σε άνθρακα,
φτώχια που αποκαλύπτει παλάτια.
Ομορφιά τεχνητή και ασχήμια επιτηδευμένη.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια μας να
αποκρύψουμε αυτό που πραγματικά
είμαστε, μην τυχόν και μας εκμεταλλευτούν,
καταλήγουμε να πρωταγωνιστούμε σε
καθημερινές καλοδουλεμένες παραστάσεις
τις οποίες και βαφτίζουμε ζωή.

Ο χαρακτήρας όμως που ενσαρκώνουμε
σύντομα θα καταλάβει το σώμα μας, ως
άλλος ξενιστής και εμείς θα απομείνουμε
μαριονέτες φυλακισμένες στο ίδιο μας
το παραμύθι.

Χωρίς να μπορούμε να αναγνωρίσουμε την
αλήθεια απο το ψέμα. Χωρίς διέξοδο.

"'Ενα θέατρο είναι η ζωή
μάσκα διάλεξε αν θέλεις και εσύ
κρύψε τον πόνο σου μεσ΄τη χαρά
κι όλα θα είναι καλά..."

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Signs...



Σε τούτο το βραχύ και δύσβατο μονοπάτι που
αποκαλούμε ζωή, συναντούμε ανθρώπους,
οι οποίοι, με το δικό τους μοναδικό τρόπο,
σημαδεύουν αλλά και σηματοδοτούν την ίδια
μας την ύπαρξη.

Οι άνθρωποι αυτοί διασταυρώνουν την πορεία
τους με τη δικιά μας :

Για κάποιο λόγο
,

Για μιά περίοδο,

Για
ολάκερη τη ζωή μας.

Όταν κάποτε βρεθεί στο δρόμο μας ένας άνθρωπος
για κάποιο λόγο, γίνεται συνήθως για να καλύψουμε
κάποια ανάγκη που έχουμε εκφράσει.

Ο λόγος για τον οποίο βρίσκεται εδώ είναι για να
μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε δυσκολίες που μας
βασανίζουν, να μας συμβουλέψει και να μας
παρέχει υποστήριξη σωματική, συναισθηματική
ή ακόμη και πνευματική. Μοιάζει σαν θεόσταλτο
δώρο και είναι το δίχως άλλο.

Είναι στο πλάι μας για το λόγο που τον χρειαζόμαστε.
Όταν η ανάγκη αυτή ικανοποιηθεί και χωρίς να
έχουμε κάνει κάτι άσχημο, σε χρόνο ανύποπτο,
το άτομο αυτό θα πει ή θα κάνει κάτι για να οδηγήσει
αυτή τη σχέση στο τέλος της. 'Αλλοτε πεθαίνει, άλλοτε
φεύγει μακριά. Σε κάποιες περιπτώσεις πάλι, μας
αναγκάζει να αντιδράσουμε και να προσπαθήσουμε
να απελευθερωθούμε απο αυτόν.

Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως η
επιθυμία μας ολοκληρώθηκε, η ανάγκη καλύφθηκε
και η δουλειά του έχει έρθει σε πέρας.
Η προσευχή μας εισακούσθηκε και έχει φθάσει
η ώρα να κοιτάξουμε μπροστά.

Σαν συναντήσουμε έναν άνθρωπο που έχει έρθει
στη ζωή μας για μια περίοδο, αυτό συμβαίνει
επειδή έχει έρθει η ώρα να μοιραστούμε,
να ωριμάσουμε ή να διδαχτούμε.

Βρίσκεται πλάι μας για να γνωρίσουμε την γαλήνη,
να μας κάνει να γελάσουμε ακόμη και να μας μάθει
κάτι που δεν τολμήσαμε ποτέ.

Συνήθως αυτό που έχει να μας προσφέρει είναι
απίστευτες στιγμές χαράς. Πιστέψτε το είναι αληθινό,
μα μόνο για μια περίοδο. Θα φύγει και εκείνος με τη
σειρά του σαν το έργο του ολοκληρωθεί.

Ο άνθρωπος που θα έρθει δίπλα μας για πάντα,
είναι για να μας δώσει μαθήματα ζωής, να μας
διδάξει όλα όσα χρειαζόμαστε για να χτίσουμε ένα
οικοδόμημα στέρεο με τόσο γερά θεμέλια που θα
αντέχει ακόμη και όταν εμείς δεν θα ζούμε πιά.

Εμείς θα πρέπει να αποδεχθούμε αυτό το μάθημα,
να αγαπήσουμε αυτό το άτομο και να εκμεταλευτούμε
τα όσα μάθαμε χρησιμοποιώντας τα σε κάθε σχέση και
κάθε στιγμή της ζωής μας....

Έιναι άνθρωποι τόσο ξεχωριστοί και τόσο σπάνιοι,
μα αφήνουν σημάδια για εμάς.

Όταν λοιπόν αναγνωρίσουμε τα σημάδια αυτά,
τότε θα ξέρουμε....

"It is said that love is blind
but friendship is clairvoyant"


Whitelighter

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Don't know much...



Look at this face,

I know the years are showin.
Look at this life,
I still don't know where is goin.
I don't know much,
but I know I love you
and that may be
all I need to know.

Look at these eyes,
they never seen what mattered.
Look at these dreams,
so beaten and so battered.
I don't know much,
but I know I love you
and that may be
all I need to know.

So many questions,
still left unanswered.
So much,
I've never broken through
and when I feel you near me,
sometimes I see so clearly.
The only truth I've ever known
is me and you.

Look at this man,
so blessed with inspiration.
Look at this soul,
still searching for salvation.
I don't know much,
but I know I love you
and that may be,
all I need to know.

I don't know much,

but I know I love you.
That may be,
all there is to know...


*Aaron Neville & Linda Rondstadt-

"I don't know much"

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Χωρίς επιστροφή...




Ο χώρος λουζόταν στα πολύχρωμα ξεσπάσματα
των φωτορυθμικών, μα στα μάτια της υπήρχε
μόνο το μαύρο.

Κραυγές απόλαυσης έβγαιναν απο τα χείλη των
θαμώνων και σκόνταφταν στην εκκωφαντική
μουσική δημιουργώντας ένα μείγμα εκρηκτικό,
μα εκείνη κάθονταν ακίνητη στην άκρη της
μπάρας κωφεύοντας σε κάθε ήχο.

Τα χέρια της έσφιγγαν το γυαλί σαν λέπινος
σφικτήρας του Αμαζονίου και το ποτήρι
κομματιάστηκε με κρότο, γεμίζοντας τα
δάκτυλα της με αίμα...Δεν σάλεψε καν.

Ξάφνου σε μια στιγμή ατέλειωτη, χαμένη
τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του.
Τον είδε να λικνίζεται σε ένα χορό αλλόκοτο
και ένοιωσε να παγώνει σύγκορμη σαν
κατάλαβε πως βρισκόταν εδώ για κείνη.

Οι κόρες της διεστάλησαν για να χωρέσουν
το βλέμμα του. Η σκέψη της έτρεξε γοργά να
κρυφτεί στα ντεπό του μυαλού της, τρόμαξε
όσο ποτέ άλλοτε.

Είχε έρθει για να εκπληρώσει την επιθυμία της,
η ώρα είχε επιτέλους φθάσει. Της έγνεψε να τον
ακολουθήσει, δίστασε , ήξερε πως δεν υπάρχει
επιστροφή.

Σηκώθηκε αργά σχεδόν απρόθυμα και άπλωσε
το χέρι της. Οι σκιές τους διέσχισαν γοργά την
πίστα και χάθηκαν στο σκοτάδι....

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

The Thorn Birds



Μετά από την ευγενική πρόσκληση που είχα από τις
Aggelika & Regina, άνοιξα το πρώτο βιβλίο που βρήκα
μπροστά μου και που τυχαίνει να διαβάζω,
για μία ακόμη φορά, αυτή την εποχή και αφού
εντόπισα τις περιόδους 6 , 7 & 8 της 123ης σελίδας
γράφω....

"Δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τα μάτια της ,
έτσι γύρισε και πήγε στην κάμαρα που μοιραζόταν
με τον Μπόμπ , τον Τζάκ και τον Χιούη.

Οι γυμνοί της τοίχοι και τα μικρά μονά κρεβάτια
τον κορόιδευαν , τον κοροίδευε το στείρο και άτονο
του χώρου , η έλλειψη μιας ανθρώπινης ύπαρξης που
θα τον ζέσταινε , ενός σκοπού που θα τον καθάγιαζε.

Kαι το πρόσωπο της, το όμορφο, κουρασμένο της
πρόσωπο, με το σχολαστικά περιποιημένο
φωτοστέφανο των χρυσαφιών μαλλιών, που είχε
λαμπαδιάσει τώρα σαν για να καεί εξαιτίας
αυτού που είχαν κάνει εκείνη και αυτός ο παλιόγερος
μέσα στο φρικτό κάμα του καλοκαιριού."


* "Tα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας -
Colleen Mc Cullough"

Με τη σειρά μου να προσκαλέσω τις

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Δώρο Ζωής...



Ότι Αξίζει...

Ελπίδα
Είναι η αγάπη που ονειρεύεται.
Πίστη
Είναι η αγάπη που μεταδίδεται.
Αλήθεια
Είναι η αγάπη που σέβεται.
Ιδανικό
Είναι η αγάπη που ανεβάζει.
Καλοσύνη
Είναι η αγάπη που βοηθάει.
Αδελφικότητα
Είναι η αγάπη που αγκαλιάζει.
Θυσία
Είναι η υπέρτατη αγάπη.


Ότι πονάει....


Απάρνηση
Είναι η αγάπη που εγκαταλείφθηκε.
Αδιαφορία
Είναι η αγάπη που κρύφθηκε.
Απελπισία
Είναι η αγάπη που χάθηκε.
Ζήλια
Είναι η αγάπη που πληγώθηκε.
Υπερηφάνεια
Είναι η αγάπη που τραυματίστηκε.
Πρόκληση
Είναι η αγάπη που υποβαθμίστηκε.
Μίσος
Είναι η αγάπη που αρρώστησε βαριά.

Η αγάπη είναι ένα δώρο ζωής,

το αν θα την αγκαλιάσεις ή όχι
είναι επιλογή σου....

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Θέλει άνεμο η αγάπη...



Νηνεμία , για μία ακόμη νυχτιά τίποτα
δεν σαλεύει. Πνίγεσαι αβοήθητη στα
άπνοα νερά μιας θάλασσας Σαργάσσων
και βουλιάζεις στη γαλήνη.

Θυμίζεις παλιά ξύλινη γαλέρα,
ξακουστή και ταξιδιάρα κάποτε,

μα που τώρα σαπίζει στη λήθη.

Τα πανιά σου άψυχα, τα κατάρτια νεκρά.
Μυριάδες φύκη σε τυλίγουν και τρέφονται
απο το κουφάρι σου ,που σε τίποτα πια δεν
θυμίζει κείνο το υπέροχο σκαρί, που σαν
άλλοτε καβαλούσε αγέρωχα τα κύματα.

Δεν σε λησμονώ, ούτε θλίβομαι για σένα.
Οι δειλοί άνθρωποι βλέπεις ανησυχούν πρίν

αποτύχουν, οι τολμηροί ανησυχούν μετά.

Ξέχασες φαίνεται πως θέλει άνεμο η αγάπη...

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008

Ποιός έχει λόγο στην αγάπη...



Γράφω μεθυσμένα λόγια
και τα κρύβω στα χαρτιά.
Του ονείρου τα ρολόγια,
κουδουνίζουν δυνατά..

Ποιος έχει λόγο στην αγάπη,
ποιός να έχει την ευθύνη.
Για να του πω να σταματήσει,
να μη με πονάει εκείνη.

Ποιος έχει λόγο στην αγάπη,
να με βγάλει απ'τα δεσμά της.
Αφού πονάει για κάποιον άλλο
κι εγώ είμαι μακρυά της.

Γράφω μεθυσμένες λέξεις,
που έρχονται απ'τα παλιά.
Όποιο δρόμο και αν διαλέξεις,
θα σε βγάλει πιο μακρυά..

Ποιος έχει λόγο στην αγάπη,
ποιος να έχει την ευθύνη,
για να του πω να σταματήσει,
να μη με πονάει εκείνη.

Ποιος έχει λόγο στην αγάπη,
ποιος κρατάει τα κλειδιά της,
αφου πονάει για κάποιον αλλο
και εγω είμαι μακρυά της.

Φ. Πλιάτσικας


Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Υπόσχεση Αθανασίας...



Πρίν πολλά πολλά χρόνια, σε μια χώρα
μακρινή και θλιμμένη, δέσποζε ένα
πελώριο βουνό με μαύρα κοφτερά βράχια.

Κάθε που νύχτωνε, στην κορυφή κείνου
του
βουνού, άνθιζε ένα μαβί ρόδο που ο θρύλος
έλεγε πως στο άγγιγμα του αποκτούσες
την αθανασία.

Κανείς όμως δεν τολμούσε να το πλησιάσει.
Το βουνό φάνταζε τόσο αφιλόξενο με τα
σκοτεινά του βράχια, που θα μπορούσαν να
κόψουν σαν ξυράφι τη σάρκα ακόμη και
των πιο σκληροτράχηλων και έμπειρων
ορειβατών, αλλά και το ίδιο το ρόδο ήταν
γεμάτο με μεγάλα δηλητηριώδη αγκάθια.

Οι άνθρωποι μιλούσαν για το φόβο του
θανάτου και για τον πόνο , αλλά ποτέ για
την υπόσχεση της αθανασίας. Άτολμοι
να κατονομάσουν τη δειλία τους, αδύναμοι
να "ματώσουν" για το υπέρτατο αγαθό.

Έτσι, κάθε
βράδυ το ρόδο μαραινόταν
δίχως να δίνει τα "δώρα" του σε κανέναν.
Λησμονημένο και χαμένο στην κορυφή
κείνου του βουνού με τα παγερά βράχια,
να περιμένει αιώνια , μολυσμένο θαρρείς
με την αθάνατη ζωή που δεν μπορούσε να
χαρίσει.

Μοναχό του ώσπου
να σβήσει ο χρόνος...

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

Κλεψύδρα...



Βλέπει το ίδιο όνειρο.
Κάθε βράδυ...

Όσο και αν προσπαθεί να μην κοιμηθεί,
εκείνο πάντα τη βρίσκει.

Εκείνος πνίγεται στην προσπάθεια
του να τη σώσει.
Κάθε φορά...

Τον βλέπει να βυθίζεται στα παγωμένα
νερά της λίμνης, πάντα με εκείνο το τόσο
συγκαταβατικό βλέμμα, σαν να της λέει
"Μην φοβάσαι μωρό μου
κανείς δεν θα σε κατηγορήσει,
θα πούμε πως εγώ έφταιγα."
Όπως πάντα...

Εκείνη αγκιστρωμένη πάνω του πασχίζει
να επιπλεύσει και όσο γλυστράει τόσο τον
σπρώχνει πιο βαθιά. Δεν διαμαρτύρεται,
υπομένει , πάντα με χαμόγελο,
πάντα δυνατός.

Με μεγάλο κόπο φτάνει στην όχθη,
γαντζώνεται , σκαρφαλώνει.
Επιτέλους γλύτωσε!
Ναι! δεν κινδυνεύει πια.
Αγαλλίαση...

Ξάφνου γυρίζει μα δεν τον βλέπει.
Τον αναζητά, φωνάζει προς τη λίμνη
τρομαγμένη, μα τίποτα δεν θα συμβεί.
Αυτός χάνεται και αυτό το βράδυ.
Εκείνη μένει ολομόναχη ,
χωρίς το στήριγμά της,
χωρίς άλλοθι...

Η ίδια κλεψύδρα
Κάθε βράδυ...

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

Ίκαροι...



...και ο Θεός ανθρώπους δημιούργησε, στη γη να πατούν
και στους ουρανούς να κοιτούν.
Μα αυτοί τον Δημιουργό αψήφησαν, τα πουλιά εζήλεψαν
και έφτιασαν όμοια φτερά, από κερί πλασμένα.

...και με πειράματα πολλά, με απώλειες γεμάτα,
εις τους αιθέρες πέταξαν, την πλάση όλη υπέταξαν,
τον κόσμο μας κατέκτησαν μα σα να μην έφτανε
αυτό εστράφησαν στον ήλιο.

...με αλαζονεία περισσή κι υπερεκτιμημένη
τη λάμψη του ποθήσανε, τη ζέστη αγνοήσανε
στη μέθη τους ξεχάσανε τα κέρινα φτερά τους

...και σαν στο στέμμα φθάσανε εκείνα καταρρεύσαν,
λαμπάδιασαν και έλιωσαν και όλα τότε τέλειωσαν
και ξέπεσαν αβοήθητοι στα βάθη του πελάου.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008

Tραγούδια που με αγγίζουν

Κατόπιν της ευγενικής πρότασης του S να συμμετάσχω
και εγώ στο παιχνίδι των Bloggers παρουσιάζοντας
τα τραγούδια που με αγγίζουν , έψαξα βαθιά μέσα στις
αναμνήσεις μου και σας παραθέτω τα ακόλουθα 3:


Lionel Richie-"Say you , Say me"


Munchener Freiheit - "Everytime"


Gabrielle (with East 17) - "If You Ever"

Με τη σειρά μου να προσκαλέσω τη Σμαρτούλα,
την Ονειροσυνεπαρμένη και την Aggelika .

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008

Fragments of love


Η αρχή ενός τέλους...


Αρκεί μια ματιά , να ερωτευτείς.




Λίγες τρυφερές στιγμές , να συμπαθήσεις.




Χρόνο ικανό , να αγαπήσεις.




Μα χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να ξεχάσεις.


...Το τέλος μιας αρχής