Ευκαιριακοί τυχοδιώκτες.
Όρνια μαθημένα , από τα
γεννοφάσκια ακόμη,
να τριγυρνάνε, σαν σε
πτήση αλτρουισμού,
πάνω από τα κεφάλια
γεννημάτων της Χαλιμάς
που κείτονται , μαριονέτες άπραγες,
και δέρνονται αδιαμαρτύρητα
από τα βέλη απόκοσμων στοιχειών.
Ανταλλαγές ονείρων,
βουτηγμένων στο λάβδανο.
Φωνές στριγκές , μέσα από
ερειπωμένα δώματα
ξεχασμένων μελλοντοκάπηλων,
μεταξύ χιμαιρικών ξωτικών
που γεννούν κατάρες ποτισμένες
με φθηνό θανατικό….
13 σχόλια:
Moλις περιεγραψες μια Δευτερα (μου)...!
Με μισή μεζούρα τζιν και λίγο απψέντι. Εδώ θα τα πιω σήμερα.
Καληνύχτα.
Το'νιωσα σαν μαστίγιο αυτό.
Κι ωστόσο πίσω, σαν απάντηση, κάτι μου ψιθύρισε αυτό :
“Κάτι επικίνδυνα κομμάτια
χάος
είν’ η ψυχή μου
που έκοψε με τα δόντια του
ο Θεός
άλλοι τα τριγυρίζουν πάνω σε σανίδια
τα δείχνουν
τα πουλάνε
τ’ αγοράζουν
εγώ δεν τα πουλώ
οι άνθρωποι
τα κοιτάζουν
με ρωτάνε
άλλοι γελάνε
άλλοι προσπερνάνε
εγώ δεν τα πουλώ”
Σαχτούρης Μ.
Καληνύχτα σου.
ποιος να ναι άραγε ο πιο φθηνός τρόπος να πεθάνεις? το πιο φθηνό θανατικό?
ανταλλαγές ονείρων!
δύσκολο δεν σου κάνει αυτό;;;
εμένα πολύ!
είναι αυτό που λέμε.. "καλό για να είναι αληθινό"!
Ο καθρέφτης, μέσα από τον καθρέφτη..
Τελικά, είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε? Μ΄όλα αυτά τα όρνια πάνω απ΄τα κεφάλια μας?
Φοβάμαι...
Μπλέ Καληνύχτα Leo μου...
πω πω πνευματάκι.. μοιάζει με κραυγή αγανάκτησης, απελπισίας, απόγνωσης..
εξαιρετικό!!
skotino alla sinama elampses
Naya, Χαίρομαι που ήταν μόνο μια Δευτέρα.
Για πολλούς βλέπεις είναι μια ολόκληρη ζωή...
Jacki, Επικίνδυνος συνδυασμός,
δεν θα στον συνιστούσα...
Alpiega, Η ψυχή δεν έχει αντίτιμο ούτε και οι άνθρωποι...
Χαρά, Ο πιο φθηνος θάνατος είναι αυτός που βιώνει όποιος πουλά την ψυχή του...
Kat, ή το αντίστροφο όταν τα όνειρα είναι εφιλατικά σχέδια ανθρώπων που στοιχειώνουν την ελπίδα...
Καβειρός, Η ζωή μέσα απο τα συντρίμια ενός καθρέπτη που ράγισε ακόμη και το ίδιο του το είδωλο.
Charmed one, Ελέθευροι θα είμαστε όταν αποτρέψουμε τη δική τους επιλογή...
Σταγόνα μου, Μια κραυγή εγκλωβισμένων ανθρώπων που δεν ακούει κανείς...δυστυχώς.
Αντιλόπος, Σε ευχαριστώ.
Την καλημέρα μου σε όλους και όλες.
Η Οδός
Σε θυμάμαι σαν γιασεμί και νυχτολούλουδο
-μοσχοβολιές που χόρευαν σε κάποιο δρόμο με χαμηλά σπίτια-
και ήταν ο χορός τους τοσο θελκτικός
που αν και το βήμα μου ήταν αργό
η καρδιά στο στήθος μου
πετούσε στην Οδό των αρωμάτων τους.
Σε θυμάμαι σαν ένα κονσέρτο βιολιών
κάποιο ηλιοβασίλεμα
-στην Οδό-
με ταπεραμέντο χρωμάτων από τον ήλιο που έδυε
στο απέραντο και άπιαστο που χάνοταν το βλέμμα και ο νούς
Σε θυμάμαι σαν αθώα ερώτηση μικρού κοριτσιού
με μιλιά που έτρεμε
με ματιά που έλαμπε
με βήματα που ΄μοιζαν – θαρρείς-
πως δεν πατούσαν στην Οδό
Σε θυμάμαι σαν φωνές
γεμάτες χαρές
-σαν τις κοπέλες τις παλιές-
μα δεν θυμάμαι πια τ΄ όνομα σου,
μονάχα τη μορφή σου, καθώς περνούσες την Οδό
Σε ποσες γωνίες έπρεπει να στρίψω
για να συναντήσω τη δική σου;
Ακόμα και το ¨κοντά¨ ηταν μακρυά χωρίς εσένα,
ακόμα και η Οδός έμοιαζε λεωφόρος χωρίς τον ίσκιο σου
πάνω στις πλάκες των πεζών
Εγώ και οι ώρες είμασταν εκεί.
-Στην Οδό-
αργόσυρτα ταχύς ο χτύπος της καρδιάς μου
σαν πέρναγες από μπροστά και έφτιαχνες τα όνειρα μου
Τ΄όνομα σου ήταν μικρό – θαρρώ-
τριάντα χρόνια πια, μετά,
στις σκέψεις σου φωνάζω
πάντα γυρνάς, πάντα κοιτάς
σαν θα περνάς απ΄την Οδό.
Αγαπώ σημαίνει ζώ
και το ΄μαθα μικρός.
Δεν υπάρχει πια Οδός
μήτε αριθμός.
Τώρα πια εκείνη η γλυκιά η προσμονή
έγινε μνήμη απο ιστορία
που πράγματι είχε συμβει.
Πανέμορφα τα μάτια που μου΄δινε ο Έρωτας. Δεν έπρεπε να κλείσουν ποτέ.
Ανώνυμε-η ,Πολύ όμορφο.
Δημοσίευση σχολίου