Χωρίς επιστροφή...

Ο χώρος λουζόταν στα πολύχρωμα ξεσπάσματα

των φωτορυθμικών, μα στα μάτια της υπήρχε

μόνο το μαύρο.

Κραυγές απόλαυσης έβγαιναν απο τα χείλη των

θαμώνων και σκόνταφταν στην εκκωφαντική

μουσική δημιουργώντας ένα μείγμα εκρηκτικό,

μα εκείνη κάθονταν ακίνητη στην άκρη της

μπάρας κωφεύοντας σε κάθε ήχο.

Τα χέρια της έσφιγγαν το γυαλί σαν λέπινος

σφικτήρας του Αμαζονίου και το ποτήρι

κομματιάστηκε με κρότο, γεμίζοντας τα

δάκτυλα της με αίμα...Δεν σάλεψε καν.

Ξάφνου σε μια στιγμή ατέλειωτη, χαμένη

τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του.

Τον είδε να λικνίζεται σε ένα χορό αλλόκοτο

και ένοιωσε να παγώνει σύγκορμη σαν

κατάλαβε πως βρισκόταν εδώ για κείνη.

Οι κόρες της διεστάλησαν για να χωρέσουν

το βλέμμα του. Η σκέψη της έτρεξε γοργά να

κρυφτεί στα ντεπό του μυαλού της, τρόμαξε

όσο ποτέ άλλοτε.

Είχε έρθει για να εκπληρώσει την επιθυμία της,

η ώρα είχε επιτέλους φθάσει. Της έγνεψε να τον

ακολουθήσει, δίστασε , ήξερε πως δεν υπάρχει

επιστροφή.

Σηκώθηκε αργά σχεδόν απρόθυμα και άπλωσε

το χέρι της. Οι σκιές τους διέσχισαν γοργά την

πίστα και χάθηκαν στο σκοτάδι....