Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Χωρίς επιστροφή...




Ο χώρος λουζόταν στα πολύχρωμα ξεσπάσματα
των φωτορυθμικών, μα στα μάτια της υπήρχε
μόνο το μαύρο.

Κραυγές απόλαυσης έβγαιναν απο τα χείλη των
θαμώνων και σκόνταφταν στην εκκωφαντική
μουσική δημιουργώντας ένα μείγμα εκρηκτικό,
μα εκείνη κάθονταν ακίνητη στην άκρη της
μπάρας κωφεύοντας σε κάθε ήχο.

Τα χέρια της έσφιγγαν το γυαλί σαν λέπινος
σφικτήρας του Αμαζονίου και το ποτήρι
κομματιάστηκε με κρότο, γεμίζοντας τα
δάκτυλα της με αίμα...Δεν σάλεψε καν.

Ξάφνου σε μια στιγμή ατέλειωτη, χαμένη
τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του.
Τον είδε να λικνίζεται σε ένα χορό αλλόκοτο
και ένοιωσε να παγώνει σύγκορμη σαν
κατάλαβε πως βρισκόταν εδώ για κείνη.

Οι κόρες της διεστάλησαν για να χωρέσουν
το βλέμμα του. Η σκέψη της έτρεξε γοργά να
κρυφτεί στα ντεπό του μυαλού της, τρόμαξε
όσο ποτέ άλλοτε.

Είχε έρθει για να εκπληρώσει την επιθυμία της,
η ώρα είχε επιτέλους φθάσει. Της έγνεψε να τον
ακολουθήσει, δίστασε , ήξερε πως δεν υπάρχει
επιστροφή.

Σηκώθηκε αργά σχεδόν απρόθυμα και άπλωσε
το χέρι της. Οι σκιές τους διέσχισαν γοργά την
πίστα και χάθηκαν στο σκοτάδι....

6 σχόλια:

Unknown είπε...

...Μια υποψία κόκκινου σάλεψε πάνω της. Λίγο από ύφασμα και κάτι από απόηχο. Είχαν απομακρυνθεί μα η ώρα της μεταμόρφωσης ακόμη αργούσε. Καλύτερα. Γιατί η στιγμή λίγο μετά το "πριν" δίνει δύναμη στο "τώρα"...
Φιλιά...
;)

Ανώνυμος είπε...

χωρίς επιστροφή.. πρόκληση μαζί και καταδίκη..
γράφεις πολύ όμορφα..
καλώς σε βρήκα..

πνευμα είπε...

Νεράιδα της βροχής, Δεν υπήρξε μεταμόρφωση για εκείνη μα ούτε και στιγμή 'επειτα απο το "πριν"....υπήρξε μόνο παρελθόν και ύστερα το απόλυτο μηδέν.

Σταγόνα, "Πρόσεχε τι εύχεσαι" ...αναφώνησε, μα ήταν πλέον αργά.

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια σας.

Την καλησπέρα μου

bluesmartoula είπε...

Πρίν το τέλος, πάντα διστάζουμε όσο κι άν έχουμε παρακαλέσει κι ευχηθεί γι΄αυτό!
Πόσο παράξενο! Ξέρουμε καλά όταν έρχεται το τέλος...
Τέλειο πόστ πνεύμα μου
Φιλιά

Axis Mundi είπε...

αριστούργημα... νομίζω δεν μπορώ να πω κάτι λιγότερο...

Καλο σαβ/κο σου εύχομαι.

πνευμα είπε...

Σμαρτούλα μου, και σαν αυτό έρθει τότε καταννοούμε το πόσο αγαπάμε τη ζωή...

Χαίρομαι που σου άρεσε.



Axis mundi, Σε ευχαριστώ πολύ


Καλησπέρες.