The battle within...

Μέσα από έναν εφιάλτη ζωντανό σαν

όνειρο, βρέθηκα να παρακολουθώ μια

πανάρχαια διαμάχη.

Ήμουν λέει ένα “Σφάλμα”, σε λάθος τόπο,

την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Εκείνος που

δεν ήταν μάγος, σε χώρα μαγική, την ώρα

που οι μάγιστροι διέπρατταν μαγεία.

Έβλεπα λοιπόν έκθαμβος, αυτόν που

αποκαλούσαν “Νου”, να καθρεπτίζεται

αυτάρεσκα στη θάλασσα. Είχε ντυθεί στο

άλικο και πρόβαρε με νάζι τα σημάδια

του νάρκισσου.

Εκείνη που ονομάτιζαν “Ψυχή”, κείτονταν

γδαρμένη και μετρούσε τις πληγές της.

Βαθιές χαρακιές από μια καταιγίδα φωτός

που γύμνωσε ξεδιάντροπα τη νύχτα και

έσβησε τα αστέρια.

Την “Καρδιά”, που ζήλευε τους πάντες και

σφετερίστηκε τον ίδιο της το θρόνο, φοβούμενη

ανυπόστατες έριδες και πολεμώντας με λύσσα

ανύπαρκτους δελφίνους.

Ξάφνου σκιές εμφανίστηκαν απο -το παντού-

και μου κρύψαν τη θέα. Έμεινα να τις κοιτώ

εμβρόντητος να σχηματίζουν Φροϋδικά deja vu,
όλων όσων σπατάλησα και να περιπαίζουν την

λευκή κιμωλία, με την οποία πάσχιζα να μαλώσω

την αλήθεια μου που ντράπηκε να βγει...