Σκοτεινός Θάλαμος

Μέσα στο σκοτεινό σου θάλαμο, βάλθηκες

να εμφανίσεις όλες σου τις σκέψεις.
Τις ξεχωρίζεις πυρετωδώς όλη νύχτα.
Τοποθετείς μια εδώ και μια πιο κει.
Τις στοιβάζεις ομοιόμορφα και κολλάς
επάνω τους πολύχρωμες ετικέτες, ανάλογα
με την ποιότητα που τυπώνεται η κάθε μια.

-Να εδώ, μπροστά μπροστά, θα μπουν
όσες βγήκαν έντονες και καθαρές.- είπες.
Αυτές με τις όμορφες αναμνήσεις των

νεανικών σου χρόνων, τότε που ακόμη

πίστευες πως θα άλλαζες τον κόσμο.

Τις σταμπάρεις με κόκκινο, να διακρίνονται

εύκολα , να σου θυμίζουν όσα θαυμαστά

κάποτε κατείχες.

Πέρα στη γωνία, με καρτελάκι κίτρινο,
θα βάλεις εκείνες που αποτυπώθηκαν
θαμπά στο φωτογραφικό χαρτί.
Θύμησες άνοστες και ουδέτερες
από μια ζωή που γίνηκε ρουτίνα,
μα δεν βαριέσαι -ούτε κρύο ούτε ζέστη-
όπως έλεγε και εκείνος σαν τον ρώταγες.
Όλες όσες κάποτε βάφτιζες
καλές μήπως και παρεξηγηθεί ο θεός και
σου στερήσει ακόμη και αυτές

Και στο υπόγειο στοιβάζεις όσες εικόνες

καταστράφηκαν. Σκέψεις μαύρες με

ετικέτα στο ίδιο χρώμα. Εκεί που τελικά

κατέληξαν όλές σου οι θυσίες, στο σημείο

που σε οδήγησαν όλες σου οι ανοχές και

ας μην το πίστευες ποτέ ενώ μαχόσουν

με το δόρυ σου ανύπαρκτους ανεμόμυλους.
Θαμμένες εκεί θα τις αφήσεις, για πάντα,
να μην διακρίνονται καν στο σκοτάδι
αν και τα μάτια σου το συνήθισαν πια.

-Μα πως επέτρεψα στον εαυτό μου
να σκορπίσει σε τόσα κομμάτια- ψιθύρισες
-Θα ήθελα να είχα ένα μικρό διαμαντένιο

φτυαράκι να τις πάρω και να τις πετάξω

στα σκουπίδια να απαλλαγώ απο αυτές

γιατί μόνο χώρο πιάνουν-

Ψάχνεις στην ανάλυση της φωτογραφικής

σου μηχανής να βρεις εκείνη τη ρύθμιση

που θύμιζε μονάδα. Μια μονάδα που κάποτε

ήταν –ένα- , -το νούμερο ένα- και που τώρα

πια είναι απλά ένα ψηφίο πάνω απο το μηδέν.

Ένα μηδέν απόλυτο, που πολύ κοντά του

βρίσκεσαι.

-H μηχανή θα φταίει- αποφάνθηκες

ως ειδικός και την πέταξες στα σκουπίδια
Έτσι κι αλλιώς δεν είχε καν εγγύηση….