Κλεψύδρα...

Βλέπει το ίδιο όνειρο.
Κάθε βράδυ...

Όσο και αν προσπαθεί να μην κοιμηθεί,
εκείνο πάντα τη βρίσκει.

Εκείνος πνίγεται στην προσπάθεια

του να τη σώσει.
Κάθε φορά...

Τον βλέπει να βυθίζεται στα παγωμένα

νερά της λίμνης, πάντα με εκείνο το τόσο

συγκαταβατικό βλέμμα, σαν να της λέει

"Μην φοβάσαι μωρό μου

κανείς δεν θα σε κατηγορήσει,

θα πούμε πως εγώ έφταιγα."
Όπως πάντα...

Εκείνη αγκιστρωμένη πάνω του πασχίζει

να επιπλεύσει και όσο γλυστράει τόσο τον

σπρώχνει πιο βαθιά. Δεν διαμαρτύρεται,
υπομένει , πάντα με χαμόγελο,

πάντα δυνατός.

Με μεγάλο κόπο φτάνει στην όχθη,

γαντζώνεται , σκαρφαλώνει.

Επιτέλους γλύτωσε!

Ναι! δεν κινδυνεύει πια.
Αγαλλίαση...

Ξάφνου γυρίζει μα δεν τον βλέπει.

Τον αναζητά, φωνάζει προς τη λίμνη

τρομαγμένη, μα τίποτα δεν θα συμβεί.

Αυτός χάνεται και αυτό το βράδυ.

Εκείνη μένει ολομόναχη ,

χωρίς το στήριγμά της,
χωρίς άλλοθι...

Η ίδια κλεψύδρα
Κάθε βράδυ...