Πρίν πολλά πολλά χρόνια, σε μια χώρα
μακρινή και θλιμμένη, δέσποζε ένα
πελώριο βουνό με μαύρα κοφτερά βράχια.
Κάθε που νύχτωνε, στην κορυφή κείνου του
βουνού, άνθιζε ένα μαβί ρόδο που ο θρύλος
έλεγε πως στο άγγιγμα του αποκτούσες
την αθανασία.
Κανείς όμως δεν τολμούσε να το πλησιάσει.
Το βουνό φάνταζε τόσο αφιλόξενο με τα
σκοτεινά του βράχια, που θα μπορούσαν να
κόψουν σαν ξυράφι τη σάρκα ακόμη και
των πιο σκληροτράχηλων και έμπειρων
ορειβατών, αλλά και το ίδιο το ρόδο ήταν
γεμάτο με μεγάλα δηλητηριώδη αγκάθια.
Οι άνθρωποι μιλούσαν για το φόβο του
θανάτου και για τον πόνο , αλλά ποτέ για
την υπόσχεση της αθανασίας. Άτολμοι
να κατονομάσουν τη δειλία τους, αδύναμοι
να "ματώσουν" για το υπέρτατο αγαθό.
Έτσι, κάθε βράδυ το ρόδο μαραινόταν
δίχως να δίνει τα "δώρα" του σε κανέναν.
Λησμονημένο και χαμένο στην κορυφή
κείνου του βουνού με τα παγερά βράχια,
να περιμένει αιώνια , μολυσμένο θαρρείς
με την αθάνατη ζωή που δεν μπορούσε να
χαρίσει.
Μοναχό του ώσπου να σβήσει ο χρόνος...
Μοναχό του ώσπου να σβήσει ο χρόνος...
8 σχόλια:
πολύ καλό!
μου άφησε μια γλυκόξινη γεύση.. μοναδική!
Η "κατάρα" του χαρισματικού, του διαφορετικού απ΄τα συνηθισμένα... Να μένουν μόνα..
Ωστόσο, άν κάποιος άφηνε πίσω του τις "δοξασίες" και τους φόβους, τελικά να ανακάλυπτε πως ήταν το πιό εύκολο πράγμα στον κόσμο να το πλησιάσει. Προτιμούμε ν΄αποφεύγουμε παρά να δοκιμάζουμε. Κι εφευρίσκουμε τόσες πολλές αιτιο-δικαιολογίες που στο τέλος τις πιστεύουμε είναι δεν είναι αληθινές... Κι έτσι, κι αυτό μόνο κι εμείς φοβισμένοι (συνήθως απ΄το περιτύλιγμα)...
Και μετά απ΄αυτό το ντελίριο...την ιστορία με τον κουφό βάτραχο, την ξέρεις? Μόνο ο κουφός βάτραχος πήδηξε απ΄τον πύργο και κέρδισε γιατί ήταν ο μόνος που δεν άκουγε όσα έλεγαν...
Φιλάκια και καλημέρα πνεύμα
τι ομορφο..τελικα οι φοβοι ειναι αυτοι που μας κανουν να χανουμε την αθανασια..πως ομως τους προσπερνας??
Αντιμετωπίζοντάς τους.
Είναι όντως βλακία οι δισταγμοί και ο φόβος να διαλύουν τα όνειρά σου.
πολύ πολύ ωραίο...αλλά ήθελα κι άλλο!
και μετα; μετά τι έγινε;;;;
Οι φόβοι ή το ότι πλέον δε πιστεύουμε αρκετά σε τίποτα για να το προσπαθήσουμε με όλο μας το πάθος?
Πολύ αληθινή η ιστορία. .
Φιλάκια καλού μήνα!
H Χειμαιρα την αθανασίας..
Kat, Γλυκόξινη και μοναδική σαν την ίδια τη ζωή...
Σμαρτούλα μου, Πόσο δίκιο έχεις.
Κάνουμε τα εύκολα...δύσκολα και σχεδόν πάντα όσα πραγματικά αξίζουν να αναζητήσουμε...μένουν μόνα.
Υ.Γ Την ιστορία δεν την γνωρίζω. Ελπίζω κάποια στιγμή να την μοιραστείς μαζί μας.
Φιλάκια και καλημέρες.
Rip1708, Αντιμετωπίζοντας τους. Ο καθένας μας με τον δικό του μοναδικό τρόπο...
Regina, Συμφωνούμε απόλυτα. Είναι πραγματικά κουτό να αφήνουμε τα όνειρα μας έρμαιο στις διαθέσεις των φόβων και των διασταγμών μας.
Karyatida, Κανείς μας δεν ξέρει...μα φαντάζομαι πως μέχρι και σήμερα το ρόδο παραμένει μοναχό του στην κορυφή κείνου του βουνού... και ας είμαστε έτοιμοι να αποικήσουμε ακόμα και το φεγγάρι.
Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο.
Mariel, και τα δύο θα έλεγα. Μάλιστα πιστεύω πως το ένα συμπληρώνει το άλλο κάνοντας μας μαριονέτες άβουλες και άψυχες.
Καλό μήνα και καλώς ήλθες.
Αλήτισσα, ...Ακριβώς!
Δημοσίευση σχολίου