Άλωσις

Σιμώνει η μέρα που θα αλώσω αυτό που είμαι, 
ταξιδευτής στο περιθώριο του δρόμου. 
Αφορισμένος στις διατάξεις κάποιου νόμου, 
ανασυντάσσομαι ν’ ανέλθω απ’ όπου κείμαι. 

Δε θ’ αποφεύγω ότι μου λέγεις πως λερώνει 
και θ΄απορρίπτω αναιδώς τη στήριξη σου. 
Μονάρχη νοιώσε ν’ ασελγώ στην ύπαρξη σου, 
καιρός να μάθω ότι η αφέλεια σκοτώνει. 

Σημαίνει η ώρα που τυλίγομαι στο φώς μου 
και σαν κυκλώνας θα διαλύσω το σκοτάδι. 
Φωτιά θα βάλω όπου εσύ ρίχνεις το λάδι, 
μύρο ζωής με ανθισμένα φύλλα δυόσμου. 

Μάζεψες γέφυρες στην τάφρο να με θάψεις, 
θωρώντας απειλητικά από τις επάλξεις. 
Φοβού τη λαίλαπα που εκρήγνυται εντός μου. 
Εάλω η πόλις του απατηλού σου κόσμου… 

Whitelighter

Grotesque

Ανάλγητο θρόισμα σκιάζει τα σύννεφα,

λούτρινα αγάλματα που έχουν δακρύσει.

Στο μέλλον στραγγίζει εκ των έσω η θάλασσα,

σε ένα παρόν που αρνείται να σβήσει.

Μέσα από τοίχους διαβαίνω σαν φάντασμα,

γκροτέσκος πίνακας μωρούς δελεάζει.

Αποζητώ ένα φθαρμένο νανούρισμα,

να ξαναζήσω καθώς θα χαράζει.

Είναι ο παράδεισος μέσα σε κέλυφος

αμπαρωμένος σε μνήμα που κλαίει.

Τραχύς ο δρόμος με μάγια αδιαπέραστος

και μια κόλαση από χιόνι που καίει.

Έτσι θερίζω τη λήθη που έδρεψα,

όταν στην τέχνη με είχα μυήσει.

Μακάρια κοιτάζω το θύμα που έθρεψα,

ακόμα και η άβυσσος έχει σιγήσει…

Whitelighter

Γράμμα σε έναν Κυβερνήτη...

Αξιότιμε Κυβερνήτη,

Πρέπει στα αλήθεια να λατρεύεις τα

άβουλα και τρομαγμένα δουλικά σου,

διαφορετικά αδυνατώ να κατανοήσω

την δίχως φειδώ επιβολή προνομίων,

προς ένα κοπάδι υποτελικών οι οποίοι

υποδέχονται την μεγαλοψυχία σου με

απροκάλυπτη ραστώνη και αδιαφορία.

Δεξιότητες που απέκτησαν όλα αυτά

τα χρόνια, χάρις την ακατάληπτη δια 

εμέ ανοχή σου.

Αχάριστα πλάσματα!  

Πρέπει να είσαι τόσο τυφλά περήφανος 

για τον σαπισμένο εκ των έσω λαό σου,

ειδάλλως πως -στο αλάθητο σου- να ερμηνεύσω

την προσπάθεια που καταβάλεις, για την εξυγίανση

όλων ημών που με τόση ασέβεια παραδίνουμε

την ελευθερία και την αξιοπρέπεια μας, για ένα

εισιτήριο στο καινούργιο πρωτογενώς πλεονάζον

βασίλειο σου. Συμπεριφορές που ξεπερνούν ακόμη

και τη βλασφημία, για την από καρδίας πηγάζουσα

αποστολή σου.

Χαμερπή μιάσματα!

Είμαστε τόσο τρομοκρατημένοι για το που 

βαδίζουμε που λησμονούμε που βρισκόμαστε ήδη.

Ξεχειλίζουμε από οκνηρία, δυσωδία και απληστία.

Μαχόμαστε μονάχα με βαρύγδουπες λέξεις 

και πορείες εκ καναπέδων. Είμαστε στα σίγουρα 

άξιοι της μοίρας μας και αυτό γίνεται παρασάγγας 

χειρότερο όταν η μοίρα μας είστε εσείς!

Διότι είστε ο χειρότερος από όλους μας

και όπως εσείς διασκεδάζετε να μας βλέπετε 

να υποφέρουμε, έτσι και εμείς θα γλεντήσουμε 

την δική σας πτώση!!

Whitelighter

Aύρα

Από την πόρτα σαν θα βγω
θα δω τον ήλιο στρογγυλό
και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου.

Μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου.

 

Φεύγω ψηλά για το βουνό
κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη.

Και κουβαλάω μες τη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που `χεις κρύψει.





Γιατί είμ’ αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν.

Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν...