H Mουσική είναι σαν τον 'Eρωτα

Κάθομαι και σήμερα μπροστά στον υπολογιστή μου
Ρυθμίζω το ραδιόφωνο μου στην αγαπημένη μου
συχνότητα στους 92.00 FM Galaxy και η μουσική μελωδία
ξεχυλιζει το δωμάτιο. Είναι αλήθεια... τίποτα δεν μπορώ να κάνω
χωρίς τη μουσική.Η ζωή μου είναι άρρηκτα δεμένη μαζί της.
Περπατάω στο δρόμο και τραγουδάω....ψυθιρίζω τα αγαπημένα
μου τραγούδια και ο κόσμος με κοιτάζει....
Άλλοι χαμογελάνε , άλλοι με ρωτάνε, άλλοι κουνάνε το κεφάλι
απορημένα. Για μένα η μουσική είναι σαν τον έρωτα.

Δεν ζεις μακριά της. Κάθε κομμάτι της ζωής μου έχει

χαρακτεί με ένα τραγούδι. Μπαλάντα....Metal....Classic Rock.....
Τόσο διαφορετικά μα και τόσο όμοια...σαν τη ζωή μου.
Το μελωδικό γρατσούνισμα της κιθάρας μοιάζει

με ερωτικό άγγιγμα.... Το μπάσο με την ερωτική επαφή.

Άλλοτε δυνατά...άλλοτε αργά...
Άλλοτε γρήγορα....μα πάντα αισθησιακά....
Οι στίχοι είναι σαν την καρδιά που χτυπά δυνατά....
Άλλοτε απο χαρά και άλλοτε απο σπαραγμό και θλίψη.
Μοιάζει με το δάκρυ....με το φιλί....με γλώσσες παιχνιδιάρικες.
Οι νότες τόσο προσαρμοσμένες....θυμίζουν τη χημεία ανάμεσα
σε εραστές....ανάμεσα σε ανθρώπους που αφήνονται στο πάθος.
Τα υγρά μελωμένα κορμιά....η μυρωδιά που εκχύεται

στον διάκοσομο οι ερωτικές λέξεις που προφέρονται πάνω

στην τρέλα του ερεθισμού.ΟΛΑ τελικά είναι ΜΟΥΣΙΚΗ.

“Τα τραγούδια εναλλάσονται το ένα το άλλο...

και οι γραμμές και αυτού του post γεμίζουν.....
Στο σταθμό ακούγεται τώρα το “Living Next Door To Alice”
από τους Smokie.Ανατριχιάζω....πόσοι απο εμάς άραγε δεν
ζήσαμε μια τέτοια στιγμή? Να ζεις δίπλα σε κάποιον άνθρωπο
και να μην τολμάς ποτέ να πεις αυτό που αισθάνεσαι?
Και φτάνει κάποια στιγμή η ώρα που το άτομο αυτό
φεύγει απο τη γειτονιά. Μένεις ακίνητος στο παράθυρο
και όλη σου η ζωή δίπλα του....όλα όσα αισθάνεσαι
και ποτέ δεν μπόρεσες να εκφράσεις περνάνε απο
μπροστά σου σαν ταινία....
What if.....αναρρωτίεσαι.....μα είναι πια αργά.....
Χρόνια ολόκληρα...ίσως και απο παιδιά μαζι
μα ο έρωτας σου δεν εκδηλώθηκε ποτέ...ίσως απο φόβο
για την απόρριψη ίσως....απο.... δεν ξέρω να σας πω
Μακάρι να ήξερα ...σαν “Πνεύμα” που είμαι......
Για τον καθένα μπορεί οι λόγοι να είναι χίλιοι δυο και
όλοι διαφορετικοί....”

Κλείνει η παρένθεση. Επανέρχομαι αν και ομολογώ

χάθηκα λίγο σε αυτή τη σκέψη....

Η μουσική είναι σαν τον έρωτα λοιπόν....είναι ΕΡΩΤΑΣ.
Κάπως έτσι λοιπόν και μέσα απο τη μουσική....
Ίσως και εσύ με ερωτευτείς.....

Ένα μικρό μπουκάλι απο ρετσίνα..

...Ως ένας άλλος Kevin Costner... έριξα και εγώ το μπουκάλι
με το γράμμα στη θάλασσα έκεινο το χειμωνιάτικο βράδυ
...ένα μπουκάλι απο ρετσίνα που είχα αδειάσει νωρίτερα
στο μπαλκόνι του σπιτίου μου λίγο πάνω απο το Βαρδάρη...
Ο φελλός θυμάμαι είχε μπεί με δυσκολία λες και κάτι δεν ήθελε
να σταλέι αυτό το γράμμα...λες και κάτι δεν ήθελε
να διώξω το παρελθόν να το στείλω να ταξιδέψει μακριά μου
στη θάλασσα της λυσμονιάς...
Το έκλεισα όμως τα κατάφερα τελικά...όχι είπα μέσα μου.
.πρέπει να κοιτάξω μπροστά...
Το μπουκάλι τώρα παρασυρόταν απο το κύμα ,
ο θερμαικός με είχε ακούσει...μια παράκληση στις θεότητες
της θάλασσας να την πάρουν μακρία....
μια ζωή κλεισμένη σε ένα γράμμα...

σε ένα μικρό μπουκάλι απο ρετσίνα....

Αφού παρακολούθησα το μπουκάλι να παλεύει με τα κύματα
προσπαθώντας να μείνει στην επιφάνεια για κάμποση ώρα...
κατευθύνθηκα πάλι προς τα φώτα της παραλιακής λεοφώρου...
είχα κάνει το καθήκον μου είπα στον εαυτό μου...
η αυτό που νόμιζα σωστό τελος πάντων.
Η ζωή που είχαμε ζήσει ήταν τόσο ανάγλυφα χαραγμένη μέσα μου
που απορούσα πως στην ευχή θα προχωρούσα μπροστά...
η νύχτα ήταν αφύσικα ήσυχη λες και η Θεσσαλονίκη είχε καταλάβει

τι συνέβαινε και πάγωνε και εκείνη στη σιγαλία της.

Ελάχιστος κόσμος κυκλοφορούσε στις καφετέριες και τα μπαράκια...
κατευθύνθηκα στο αγαπημένο μου στέκι...τη "Ραψωδία"
να πω ένα για στα παιδιά σκέφτηκα και

ίσως να πιω και ένα ποτάκι.. το είχα ανάγκη.
Η πόρτα άνοιξε και η γνώριμη μυρωδιά η ζεστασιά
και ο ήχος με έκαναν να χαμογελάσω λίγο..
Οικεία πρόσωπα τριγύρω μου και μια καλησπέρα...
κάθησα στο μπαρ... όπως πάντα.
Τι νέα Γιώργο του είπα...βάλε μου ένα Canadian παρακαλώ..