Ένα μικρό μπουκάλι απο ρετσίνα..

...Ως ένας άλλος Kevin Costner... έριξα και εγώ το μπουκάλι
με το γράμμα στη θάλασσα έκεινο το χειμωνιάτικο βράδυ
...ένα μπουκάλι απο ρετσίνα που είχα αδειάσει νωρίτερα
στο μπαλκόνι του σπιτίου μου λίγο πάνω απο το Βαρδάρη...
Ο φελλός θυμάμαι είχε μπεί με δυσκολία λες και κάτι δεν ήθελε
να σταλέι αυτό το γράμμα...λες και κάτι δεν ήθελε
να διώξω το παρελθόν να το στείλω να ταξιδέψει μακριά μου
στη θάλασσα της λυσμονιάς...
Το έκλεισα όμως τα κατάφερα τελικά...όχι είπα μέσα μου.
.πρέπει να κοιτάξω μπροστά...
Το μπουκάλι τώρα παρασυρόταν απο το κύμα ,
ο θερμαικός με είχε ακούσει...μια παράκληση στις θεότητες
της θάλασσας να την πάρουν μακρία....
μια ζωή κλεισμένη σε ένα γράμμα...

σε ένα μικρό μπουκάλι απο ρετσίνα....

Αφού παρακολούθησα το μπουκάλι να παλεύει με τα κύματα
προσπαθώντας να μείνει στην επιφάνεια για κάμποση ώρα...
κατευθύνθηκα πάλι προς τα φώτα της παραλιακής λεοφώρου...
είχα κάνει το καθήκον μου είπα στον εαυτό μου...
η αυτό που νόμιζα σωστό τελος πάντων.
Η ζωή που είχαμε ζήσει ήταν τόσο ανάγλυφα χαραγμένη μέσα μου
που απορούσα πως στην ευχή θα προχωρούσα μπροστά...
η νύχτα ήταν αφύσικα ήσυχη λες και η Θεσσαλονίκη είχε καταλάβει

τι συνέβαινε και πάγωνε και εκείνη στη σιγαλία της.

Ελάχιστος κόσμος κυκλοφορούσε στις καφετέριες και τα μπαράκια...
κατευθύνθηκα στο αγαπημένο μου στέκι...τη "Ραψωδία"
να πω ένα για στα παιδιά σκέφτηκα και

ίσως να πιω και ένα ποτάκι.. το είχα ανάγκη.
Η πόρτα άνοιξε και η γνώριμη μυρωδιά η ζεστασιά
και ο ήχος με έκαναν να χαμογελάσω λίγο..
Οικεία πρόσωπα τριγύρω μου και μια καλησπέρα...
κάθησα στο μπαρ... όπως πάντα.
Τι νέα Γιώργο του είπα...βάλε μου ένα Canadian παρακαλώ..