Προσκυνητής

Τα βουνά περνάω και τις θάλασσες

περνώ,κάποιον αγαπάω.

Δυο ευχές κρατάω και δυο τάματα

κρατώ, περπατώ και πάω.

Κάποιος είπε πως η αγάπη σ'ένα αστέρι

κατοικεί, αύριο βράδυ θα'μαι εκεί.

Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή

κρατά, αύριο βράδυ θα'ναι αργά.

Στα πουλιά μιλάω και στα δέντρα

τραγουδώ, κάποιον αγαπάω.

Οταν τραγουδάω προσευχές

παραμιλώ, περπατώ και πάω.

Κάποιος είπε πως ο δρόμος είναι η φλέβα

της φωτιάς, ψυχή μου πάντα να κυλάς.

Κάποιος είπε πως ταξίδι είναι μόνο η

προσευχή, καρδιά μου να'σαι ζωντανή.

Κάποιος είπε πως η αγάπη σ'ένα αστέρι

κατοικεί, αύριο βράδυ θα'μαι εκεί.

Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή

κρατά αύριο βράδυ θα'ναι αργά.

*Aλκίνοος Ιωαννίδης

Το ραγισμένο δοχείο

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχεία κάπου

στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία

κουβαλούσε καθημερινά νερό απο ένα μακρυνό

ρυάκι με δυό μεγάλα δοχεία περάσμενα σε ένα

μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους

ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα

όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.
Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς

διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη

στάθμη του νερού εώς τη μέση.Έτσι για δύο ολόκληρα

χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο

ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που

εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον

οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν

δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά

απο αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή

και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου

ζητήσω συγγνώμη!"

"Μα γιατί;" ρώτησε η γριά. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"
"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω

της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε: "Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι

υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη

μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την

εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και

εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα

τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα

τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!"

Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε

ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης

γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την

αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του

και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν να γίνουν

χρήσιμες και να "στολίσουν" τη ζωή μας.
Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο

πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να

μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο

η ατέλεια μας αυτή μπορέι να ομορφύνει την

ίδια μας την ύπαρξη.

"Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε

στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το

άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά

σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη

γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο

και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

*Μια ιστορία που μοιράστηκε μαζί μου η Σμαρτούλα

Nα δίνεις...

Πριν χρόνια , κάποιος φίλος μου πήρε ένα αυτοκίνητο
σαν Χριστουγεννιάτικο δώρο από τον αδερφό του.
Την παραμονή των Χριστουγέννων , βγαίνοντας από
το γραφείο του είδε ένα αλητάκι να κάνει βόλτες γύρω
από αυτό και να το θαυμάζει.

Καθώς πλησίαζε, το παιδί τον είδε και ρώτησε γεμάτο
θαυμασμό: "Δικό σας είναι αυτό το αυτοκίνητο, κύριε;"
Ο φίλος μου έγνεψε καταφατικά. "Μου το έκανε δώρο
ο αδερφός μου για τα Χριστούγεννα". Το παιδί έμεινε
με το στόμα ανοικτό. "Δηλαδή, σας το έδωσε ο αδερφός
σας και δεν πληρώσατε τίποτα; Μπράβο!
Μακάρι να.....δίστασε.

Ο φίλος μου βέβαια, κατάλαβε τι ήθελε να πει: "Μακάρι
να'χα και γω έναν τέτοιο αδερφό." Ωστόσο, αυτό που είπε
το παιδί τον συγκλόνησε μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής του.
"Μακάρι", συνέχισε ο μικρός, "να μπορούσα να γίνω και γω
τέτοιος αδερφός".Κοίταξε το παιδί κατάπληκτος και
μετά είπε αυθόρμητα: "Θέλεις να κάνεις μια βόλτα με το
αυτοκίνητο μου;" "Ω, ναι, πάρα πολύ".

Αφού έκαναν μια σύντομη βόλτα, ο μικρός γύρισε και με
μάτια που έλαμπαν είπε: "κύριε, μπορείτε να περάσετε
έξω από το σπίτι μου;" Ο φίλος μου χαμογέλασε αχνά .
Υποψιαζόταν τι ήθελε ο νεαρός: Να δείξει στους γείτονες
ότι πήγαινε σπίτι του με αυτοκίνητο. Αλλά γελάστηκε για
δεύτερη φορά. «Σταματάτε εκεί, σ’αυτά τα δύο σκαλιά;»
παρακάλεσε το παιδί. Βγήκε από το αυτοκίνητο και
ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά.

Σε λίγο τον άκουσε να γυρίζει, αλλά με αργά βήματα
αυτή τη φορά. Έφερνε μαζί του τον μικρό ανάπηρο
αδερφό του. Τον έβαλε να καθίσει στο κάτω σκαλί και
μετά στριμώχτηκε δίπλα του και του έδειξε το αυτοκίνητο.
"Να! Βλέπεις αδερφάκι, αυτό σου έλεγα πριν επάνω. Του
το χάρισε ο αδερφός του για τα Χριστούγεννα και ο ίδιος
δεν πλήρωσε δεκάρα. Μια μέρα θα σου δωρίσω και εγώ
ένα τέτοιο... και τότε θα δεις όλα εκείνα τα όμορφα
πράγματα που σου έλεγα ότι βρίσκονται στις
Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες."

Ο φίλος μου βγήκε από το αυτοκίνητο, πήρε το ανάπηρο
αγόρι και το έβαλε στο μπροστινό κάθισμα του
αυτοκινήτου. Ο μεγάλος αδερφός, με τα μάτια του να
αστράφτουν, μπήκε μέσα και κάθισε δίπλα του. Οι τρεις
τους ξεκίνησαν μια αξέχαστη εορταστική βόλτα
με το αυτοκίνητο.

Εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων, ο φίλος μου
έμαθε τι εννοούσε ο Χριστός, όταν έλεγε ότι η μεγαλύτερη
ευλογία είναι να δίνεις.....

*Μια ιστορία του Dan Clark


Με τις θερμότερες ευχές μου για τις Άγιες ημέρες που
έρχονται.Υγεία , Αγάπη και Χαμόγελα σε όλους και όλες.