Το ραγισμένο δοχείο

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχεία κάπου

στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία

κουβαλούσε καθημερινά νερό απο ένα μακρυνό

ρυάκι με δυό μεγάλα δοχεία περάσμενα σε ένα

μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους

ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα

όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.
Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς

διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη

στάθμη του νερού εώς τη μέση.Έτσι για δύο ολόκληρα

χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο

ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που

εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον

οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν

δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά

απο αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή

και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου

ζητήσω συγγνώμη!"

"Μα γιατί;" ρώτησε η γριά. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"
"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω

της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε: "Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι

υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη

μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την

εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και

εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα

τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα

τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!"

Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε

ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης

γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την

αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του

και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν να γίνουν

χρήσιμες και να "στολίσουν" τη ζωή μας.
Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο

πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να

μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο

η ατέλεια μας αυτή μπορέι να ομορφύνει την

ίδια μας την ύπαρξη.

"Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε

στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το

άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά

σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη

γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο

και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

*Μια ιστορία που μοιράστηκε μαζί μου η Σμαρτούλα