Ανάσταση...

"Σε δείπνο μυστικό με προσκάλεσες,
με του Ιούδα το φιλί,

με δάκρυα στα μάτια

και γω κολακεύτηκα.

Για παντοτινή αγάπη εμίλησες,
σάρκα από τη σάρκα σου με βάφτισες
και γω πείσθηκα.

Με κόκκινο, σαν από αίμα, κρασί

με κέρασες,

λόγια γεμάτα ομορφιά

με φίλεψες

και γω λύγισα

στη χάρη του κορμιού σου.

Για τριάκοντα αργύρια,

πριν καν αλέκτωρ λαλήσει τρεις,

με πρόδωσες

και γω σταυρώθηκα

στο γολγοθά της θλίψης.

Βδομάδα Μεγάλη πέρασα,

μαρτύρια γεμάτη.
Με το χιτώνιο του πόνου ντύθηκα

και με μεγαλόπρεπα αγκάθια

στεφανώθηκα.

Όμως, σανδάλια του Χριστού

φορώ στα πόδια μου
και αν πραίτορες βράχοι

πάνω μου σωρό,
εγώ θα αναστηθώ..."


Σας εύχομαι ολόψυχα καλό Πάσχα

και μια ανάσταση ζωής που όμοια

της, δεν έχετε βιώσει ποτέ.

Μάσκες...

Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Ότι λάμπει δεν είναι πάντοτε χρυσός,
ούτε το διαμάντι δείχνει την πραγματική
του λάμψη αν δεν το κατεργαστούμε πρώτα.

Χαμόγελα που κρύβουν θλίψη βαθιά
και δάκρυα που αποδεικνύονται κροκοδείλια,
απαντούμε συχνά στο διάβα μας.
Πλούτος που μετατρέπεται σε άνθρακα,
φτώχια που αποκαλύπτει παλάτια.
Ομορφιά τεχνητή και ασχήμια επιτηδευμένη.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια μας να

αποκρύψουμε αυτό που πραγματικά

είμαστε, μην τυχόν και μας εκμεταλλευτούν,

καταλήγουμε να πρωταγωνιστούμε σε

καθημερινές καλοδουλεμένες παραστάσεις
τις οποίες και βαφτίζουμε ζωή.

Ο χαρακτήρας όμως που ενσαρκώνουμε

σύντομα θα καταλάβει το σώμα μας, ως

άλλος ξενιστής και εμείς θα απομείνουμε

μαριονέτες φυλακισμένες στο ίδιο μας

το παραμύθι.

Χωρίς να μπορούμε να αναγνωρίσουμε την

αλήθεια απο το ψέμα. Χωρίς διέξοδο.

"'Ενα θέατρο είναι η ζωή
μάσκα διάλεξε αν θέλεις και εσύ
κρύψε τον πόνο σου μεσ΄τη χαρά
κι όλα θα είναι καλά..."