Στην κραυγή των αμνών
στις αγκαλιές των κοινών
δύο ρανίδες βροχής
και ένα δάκρυ ανοχής.
Μεσ’ τη νύχτα γυρνάς
μύθοι της χαλιμάς
σε αθώα παιδιά
στα κομμάτια η καρδιά.
Δυσωδία του νου
παρανοϊκά χαικού
πληγωμένα γιατί
στου κορμιού τα αβαθή.
Σε όσα πέφτουν νεκρά
στης ζωής το μετά
του Ιούδα φιλί
στης ηχούς τη φωνή.
Μοναχός σεργιανάς
τις πληγές σου μετράς
νέος γόρδιος δεσμός
και συ ακόμη νεκρός…
