Στην κραυγή των αμνών
στις αγκαλιές των κοινών
δύο ρανίδες βροχής
και ένα δάκρυ ανοχής.
Μεσ’ τη νύχτα γυρνάς
μύθοι της χαλιμάς
σε αθώα παιδιά
στα κομμάτια η καρδιά.
Δυσωδία του νου
παρανοϊκά χαικού
πληγωμένα γιατί
στου κορμιού τα αβαθή.
Σε όσα πέφτουν νεκρά
στης ζωής το μετά
του Ιούδα φιλί
στης ηχούς τη φωνή.
Μοναχός σεργιανάς
τις πληγές σου μετράς
νέος γόρδιος δεσμός
και συ ακόμη νεκρός…
10 σχόλια:
Μοναχός σεργιανάς
τις πληγές σου μετράς
νέος γόρδιος δεσμός
και συ ακόμη νεκρός…
Υπεροχο!
Πνεύμα μου έγραψες πάλι.
Ο κάθε ένας στίχος είναι ποίημα.
κι εγώ ακόμα νεκρός.
Μου αρέσει πολύ και η ομοιοκαταληξία σου.
Φοβεροί στίχοι... Μοναδικοί.
όλοι μοναχοί σεργανιούμε
στα μονοπάτια του νου
κανείς δεν θα έρθει να τον βρούμε
γιατί είμαστε πλάσματα του αλλού...
:)
φιλιά βρόχινα...
θλιβερό το υπέροχο ποίημά σου αλλά αντιπροσωπευτικό των γκρίζων καιρών μας πνευματάκι..
Εκωφαντική κραυγή!
λιγο απο μοναξια...
νεκρη ακομα βλεπεις και δεν...
πανεμορφο...
και η ομοιοκαταληξια...
νεραιδενια φιλακια!!!
εξαιρετικός ο ρυθμός του ποιήματος.
Πολύ δυνατό!!!
Καλώς σε βρήκα ξανά, την καλησπέρα μου
Βούλα, Jacki , Δείμο χαίρομαι που σας άρεσε και σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια σας.
Νεράιδα της βροχής, Πράγματι στα παράξενα παιχνίδια του μυαλού μας είμαστε πάντοτε μονάχοι.
Πολύ όμορφο το σχόλιο σου
Σταγόνα, Πράγματι αντιπροσωπεύει πολλούς από εμάς
Κάβειρε, Την ακούει όμως κανείς?
Ναϊάδα ,Χαρά , Thesikaleon, Σας ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου