Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Lothlorien...



Με το βλέμμα ψηλά, σαν προσευχή
ατένιζα για στερνή φορά το αέναο δάσος,
τούτο που στα σοκάκια του άνθιζουν
εύφορες σκέψεις για κάθε διαβάτη.

Μια αγκαλιά ολάκερη, ζεστή,
φίλεψα κάθε ένα από τα δέντρα
στους κορμούς των οποίων,
χρόνια τώρα, συλλαβίζαμε όνειρα
Και σμιλεύαμε ζωή.



Με ένα Τραγούδι συντροφιά
από κείνα που τολμούν
να κελαρύζουν ακόμη
από τα βάθη της ψυχής,
με αποχαιρέτησαν.

“Να με θυμηθείς, να με θυμηθείς.
Δεν φταίω εγώ μέσα μου θα ζεις”

Στο λημέρι αυτό το ξωτικό που
δεν το κρύβει ο ουρανός.

Εδώ που δεν σιμώνουν ξυλοκόποι,
μήτε και πυρκαγιές.

7 σχόλια:

jacki είπε...

Ταξίδεψα στη λίμνη αυτή λαθρεπιβάτης στη βάρκα σας..
Πολύ όμορφο.
Καλή σου μέρα.

Kaveiros είπε...

Mae govanen dunadan:)!

Ανώνυμος είπε...

τον κήπο με τα δέντρα και τα άνθη της ψυχής σου πνευματάκι να τον φυλάς.. απο τους ξυλοκόπους και τις πυρκαγιές..
το θαυμασμό μου σου στέλνω..

Bουλα. είπε...

“Να με θυμηθείς, να με θυμηθείς.
Δεν φταίω εγώ μέσα μου θα ζεις”
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!!!!!!!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

AΠΛΑ ΤΕΛΕΙΟ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

με ενα τραγουδι ολοκληρο συναισθημα αφησα σε ενα στερνο ταξιδι μεσα σου...
κι απο εκει θα συνεχισω να ζω εγω...δεν φταις και δεν φταιω...
απλα ετσι ειναι...

νεραιδενια φιλακια καλε μου!!!

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ είπε...

Εὐλογημένο μέρος…