Κάθαρση

Γνωρίζω ότι έχασες για λίγο καιρό τα ίχνη μου

και για αυτό σου ζητώ ταπεινά συγγνώμη.

Εργαζόμουν, όμως, πυρετωδώς και το πρόγραμμα

μου ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Όχι ότι σε ενδιαφέρει

βέβαια, αλλά εγώ οφείλω να σου εξομολογηθώ τα

πάντα, όπως έκανα άλλωστε, με απίστευτη ειλικρίνεια,

όλα αυτά τα χρόνια που αναλώθηκα μαζί σου.

Όσα θα σου διηγηθώ, δεν σου κρύβω πως με κάνουν

και κοκκινίζω. Ξέρω, βέβαια, ότι πάντοτε σου άρεσαν οι

πικάντικες ιστορίες, με έντονη αγωνία και χειροκρότημα

της αποσβολωμένης γαλαρίας στο φινάλε. Οπότε είμαι

σίγουρη ότι θα εκτιμήσεις ιδιαίτερα τα όσα θα σου

αφηγηθώ. Κάθισε λοιπόν όσο πιο αναπαυτικά μπορείς,

χαλάρωσε, άνοιξε ένα μπουκάλι καλό κρασί όπως η

περίσταση προστάζει  και σαν είσαι έτοιμος, πες μου

να ξεκινήσω μια περιπέτεια, αν μη τι άλλο, αντάξια σου.

Την πρώτη φορά που τον είδα, που λες, πολλές δεκαετίες

πριν από τη σημερινή, έμεινα άναυδη με την ομοιότητα που

είχε μαζί σου. Πλούσια πυρόξανθα μαλλιά, έντονα μπλε

μάτια και βλέμμα που με αιχμαλώτισε μονομιάς. Ακόμα

και το στήσιμο του κορμιού του και ο τρόπος που βάδιζε

ήταν ολόιδιος με τον δικό σου. Το αποκορύφωμα  δε,

είναι πως είχε και το ίδιο ακριβώς σημάδι στη βουβωνική

χώρα όπως και εσύ. Σωσίας σου σωστός το δίχως άλλο.

Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούσα, όπως θα έλεγε

εμφατικά και η τρανή αφεντιά σου, να σπαταλήσω μια

τόσο εξαιρετική ευκαιρία. Τον πλησίασα, λοιπόν, και

χρησιμοποιώντας όσα δόλια μέσα παραδειγματικά μου

δίδαξες εσύ, κατάφερα να τον τυλίξω στον ιστό μου. 

Έλα πες την αλήθεια, πρέπει να  είσαι πολύ περήφανος

για μένα και τα καλύτερα έρχονται στη συνέχεια, μη φύγεις.

Φυσικά δεν είχα σκοπό να δεσμευθώ μαζί του, τι κι αν με

ερωτευόταν, όχι ποτέ σου δεν θα συγχωρούσες μια τόσο

ανεπίδεκτη  μαθήτρια. Την ώρα λοιπόν που έμπηγα τα

νύχια μου στην πλάτη του, έψαχνα να βρω τρόπο να

ξεγλιστρήσω. 

Μισό λεπτό να στρίψω ένα τσιγάρο και συνεχίζω. 

Όντας λοιπόν, σε έντονη περισυλλογή, σκεπτόμενη 

με τι είδους μαεστρία  θα αντιμετώπιζες μια τόσο 

περίπλοκη εξίσωση, για εξαιρετικά δυνατούς λύτες, 

εσύ ο μέγας διδάξας, άκουσα ήχο από κλειδιά που

πάλευαν να βρουν το δρόμο τους προς την κλειδαριά.

Κάποιος εισερχόταν στην ερωτική μας φωλίτσα.

Δεν φαντάζεσαι την έκπληξη του σαν εισήλθε στο δωμάτιο

η αρραβωνιαστικιά του και μας ανακάλυψε έντρομη σε

στάση που η ανατροφή μου δεν μου επιτρέπει να σου

περιγράψω.  Ήταν πολύ ερεθιστική, όμως, δεν στο κρύβω.

Δίχως να χάσω στιγμή την ψυχραιμία μου, σηκώθηκα

αγέρωχα και πριν προλάβουν καν να συνέλθουν από

 το κακό που τους βρήκε, ντύθηκα και βγήκα από τον

“τόπο του εγκλήματος” φορώντας, φαρδιά πλατιά,

στο πρόσωπο μου το σαρδόνιο χαμόγελο της

απόλυτης επιτυχίας.

Βλέπεις, αγάπη μου μεγάλη, ο άνδρας αυτός που σου

έμοιαζε τόσο,  δεν ήταν άλλος από τον πατέρα σου. Η δε,

χωρίς να το ξέρει, ευτυχής γυναίκα που γυρνούσε αμέριμνη

από την εργασία της, θα έκανε το τραγικό σφάλμα να σε

φέρει στον κόσμο τούτο σε μερικούς μήνες, αφού εκείνο το

βράδυ στο ίδιο κρεβάτι  που λικνιζόμουν μαζί του θα

ελάμβανε χώρα η επική σύλληψη σου!

Καθώς, σαν σε σουρεαλιστική ταινία τρόμου, η άλλοτε

ακαταμάχητη θωριά σου αρχίζει αργά και βασανιστικά

να ξεθωριάζει, αντιλαμβάνεσαι με φρίκη πως αυτό που

βιώνεις δεν είναι ο Θάνατος.

Μεταξύ μας, αυτό θα ήταν μια κοινότυπη, καθόλου

έξυπνη και  ελάχιστα οδυνηρή εκδίκηση της γυναίκας

που θόλωσε βιώνοντας σε κάθε της κύτταρο την απόλυτη

προδοσία.

Απλούστατα δεν γεννήθηκες ποτέ.

Θα έπρεπε να με είχες γνωρίσει καλύτερα…

Whitelighter