Τακούνι κόντρα.

Έτρεμαν τα χέρια της , σα να τα περνούσε ρεύμα.

Πήγαινε να πιάσει το πορσελάνινο ροζ φλιτζάνι

με το τσάι Κεϋλάνης, μα της γλιστρούσε και

προσγειωνόταν πάνω στο πιατάκι με κρότο.

Σπίθες από τα μάτια της. Η καύτρα του

τσιγάρου κάτω.

Είχε κρύο στην αίθουσα της τραπεζαρίας, μα εκείνη

είχε ήδη βγάλει την κασμιρένια ζακέτα της. Στο μέτωπό

της γυάλιζαν δυο σταγόνες ιδρώτα και κυλούσαν αργά

στους κατακόκκινους κροτάφους της.

Προσπαθούσα να διαβάσω την εφημερίδα μου, μα μου

ήταν αδύνατο να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.

Όχι επειδή ήταν όμορφη. Δεν ήταν. Αχρωμο πρόσωπο,

ουδέτερο. Είχε κάτι άλλο πάνω της που σε τραβούσε σα

μαγνήτης. Κάτι δυνατό, σχεδόν σαν αμαρτία. Κάτι που

έπρεπε να μείνει κρυφό μέσα της, όμως κατάφερνε

και ξεγλιστρούσε προς τα έξω και προξενούσε

στα δικά μου μάτια σαματά.

Την έβλεπα να δαγκώνει τα χείλια της με δύναμη, μέχρι

που τα μάτωσε. Είπα μέσα μου, ότι θα σταματήσει.

Όμως συνέχιζε.

Κοιτούσε μια έξω από το παράθυρο και χανόταν για

ολόκληρα λεπτά και μια κατά το μεγάλο ρολόι του

διαδρόμου. Απότομες κινήσεις. Μετά πάλι λες κι

έψαχνε τον σερβιτόρο, χτένιζε τον χώρο και τα μάτια

της έτρεχαν αριστερά δεξιά.

Χτυπούσε το πόδι της, ολοένα και πιο έντονα, νόμιζα

ρυθμικά, μα τελικά όχι. Τόσο όμως δυνατά που η

μεταξωτή κάλτσα της έφυγε κάποια στιγμή και κύλησε

μέχρι κάτω στον αστράγαλό της, εκείνη δεν το ένιωθε.

Συνέχιζε να χτυπάει πια ασυναίσθητα το τακούνι της

γόβας της κόντρα στο δεξί πόδι του τραπεζιού.

Και τότε είδα τα μάτια της, όταν σε μια ακόμη σάρωση

του χώρου, έπεσαν πάνω στα δικά μου για δυο δεύτερα,

χωρίς να με δουν. Δεν είχε τίποτα από τη στολή του

καμουφλάζ μπροστά τους. Θολά.

Ήχος τακουνιού που σπάει. Δεν δίνει σημασία, σα να μην

το άκουσε καν. Χωρίς ήχο πια χτυπάει το πόδι του

τραπεζιού, σχεδόν νοητά. Χωρίς κόντρα.