Μικρές Νοθείες...

Ποτέ της δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα ,
να αφουγκραστεί τις αχτίδες του ηλίου να θροΐζουν
πάνω στα πυρόξανθα στάχυα της θερινής επαρχίας
που μεγάλωσε. Ένας τόπος τόσος ζεστός να έρχεται
σε αντίθεση με την βαρυχειμωνιά που αισθάνεται
βαθιά μέσα της ,στο κενό εκείνο σημείο που κάποτε
χτυπούσε ανέμελα η καρδιά της.

Ζει με ότι περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα.
Μονολογεί μια στιχομυθία τραγική χωρίς “Από
Μηχανής Θεό” , χωρίς κάθαρση και χειροκρότημα
γαλαρίας. Τα πρωινά σηκώνεται τρομαγμένη ,
ξυπνώντας σαν από τον πάταγο που κάνει κάποιο
μεγάλο κύμα καθώς σκάει στα κοφτερά βράχια της
ταραγμένης της ψυχής.

Αυτό που λαχτάρησε ως λαφυράκι είναι μια θάλασσα
σκαλοπάτια να την οδηγήσουν ξανά στην επιφάνεια,
να την βγάλουν από το δώμα της μοναξιάς της.
Σε τέσσερις τοίχους κρύβει από χρόνια, με μεγάλη
σχολαστικότητα, το φως γεμίζοντας τα παραθύρια
της με σάπιες αφίσες ,μα κρύβει αβίαστα και ολάκερη
την ύπαρξη της.

Με σημάδια στυλού πάνω στον τοίχο της , μετράει και
απόψε το ύψος της. Κάθε ημέρα και μια κουκίδα πιο
χαμηλά από την προηγούμενη , σα να συρρικνώνεται
πόντο πόντο ωσότου να χαθεί στη λήθη της.
Μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει από τον ύπνο της
στέκεται όρθια και νοιώθει τόσο ψηλή λες και
τρυπάει το ταβάνι.

Στα όνειρα της τίποτα θαρρείς δεν τη χωράει,
τίποτα δεν της στέκεται εμπόδιο. Ορθώνεται πελώρια
διώχνοντας τη μιζέρια που έχει πεισματικά ριζώσει στα
σπλάχνα της ποτίζοντας την με αργό φαρμάκι.

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα’ κάνε μία απ' τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες…