Tears Of The Dragon...

For too long now,
there were secrets in my mind.

For too long now,
there were things, i should have said.

In the darkness...
i was stumbling for the door.

To find a reason -
to find the time, the place, the hour.

Waiting for the winter sun
and the cold light of day.

The misty ghosts of childhood fears.

The pressure is building,
and I can't stay away.

Where i was,
I had wings that could'nt fly.

Where i was,
i had tears, i could'nt cry.

My emotions,
frozen in an icy lake.

I could'nt feel them
until the ice began to break.

I have no power over this,
you know i'm afraid.

The walls i built are crumbling.

The water is moving,
i'm slipping away.

Slowly i awake,

slowly i rise.

The walls i built are crumbling.

The water is moving,
i'm slipping away.

I throw myself into the sea.

Release the wave,

let it wash over me.

To face the fear i once believed.

The tears of the dragon,

for you and for me...

*Performed by Bruce Dickinson

Μια υπόσχεση...

Ήταν ένα συνηθισμένο μουντό πρωινό του

Νοέμβρη με τον ήλιο να πασχίζει εις μάτην

να κάνει την εμφάνιση του πίσω απο τα

βαριά σύννεφα του Βρετανικού ουρανού.

Το πυκνό πούσι δυσκόλευε τον γέρο-

σταθμάρχη καθώς αυτός προσπαθούσε

να ξεκλειδώσει το μεγάλο σκουριασμένο λουκέτο

της κεντρικής εισόδου του σιδηροδρομικού

σταθμού. Αφου άνοιξε με αρκετό κόπο την

βαριά συρόμενη καγκελόπορτα ,έβγαλε απο

την τσέπη της σκούρας μπλε καμπαρντίνας του,

που είχε ζώσει όσο καλύτερα μπορούσε για να

προφυλαχτεί απο το τσουχτερό κρύο , το παλίο

ασημένιο ρολόι του που κούρδιζε ανελλειπώς

κάθε βράδυ αρνούμενος να το αποχωρηστεί.

Κειμήλιο ιερό βλέπετε , δώρο απο τον

αδικοχαμένο αδελφό του.
¨-6:30 μουρμούρησε. Άραγε πως να είναι

σήμερα “ο παλιόφιλος ?”

Γέμισε έναν τσίγκινο κουβά με νερό απο τη

βρυσούλα πλάι στην είσοδο και κατευθύνθηκε

προς το μικρό κουβούκλιο που χρησίμευε ,

κείνα τα χρόνια , ως εκδοτήριο εισητηρίων

για τους θερινούς μήνες και που τώρα το είχε

παραχωρήσει ως στέγη στον μόνιμο μουσαφίρη

του.-Tommy? του φώναξε.Ακόμη κοιμάσαι

παλιοτεμπέλη?και έσκυψε για να γεμίσει με

φρέσκο νερό τη μικρή γούρνα που του είχε

σκαρώσει με σίδερα απο κάποιο παλίο βαγόνι.

Η ησυχία που ακολούθησε τα άλλοτε χαρούμενα

γαβγίσματα του τον ανυσήχησαν και μπήκε γρήγορα

μέσα στο παλιό εκδοτήριο. Ο Tommy κείτονταν

ασαύλευτος στη αγαπημένη του γωνιά. Ο γερό-

σταθμάρχης δεν χρειάστηκε περισσότερο χρόνο

για να καταλάβει πως ο παλίοφιλος του δεν

ήταν πια μαζί του.

Βγήκε έξω περπατώντας με μεγάλη δυσκολία και

κάθησε σε ένα παγκάκι πλάι στις γραμμές. Εκεί

που τον είχε πρωτοσυναντήσει 10 χρόνια πριν.

-Ανάθεμα συλλογήστηκε πέρασαν κιόλας τόσα

χρόνια. Είχε έρθει μαζί με το αφεντικό του ,

κουτάβι ακόμη τότε, με ουρά που ανέμιζε δυναμικά

και γεμάτος ζωντάνια. Θυμόταν πεντακάθαρα ακόμη

και σήμερα το πρόσωπο του παλικαριού με το σκυλί

στο πλάι του να επιβιβάζεται στο τρένο φωρόντας

τη χακί στολή του. Έφευγε όπως και τόσοι άλλοι νέοι

για το Δυτικό Μέτωπο μη γνωρίζοντας τι θα συναντούσε ,

ούτε αν θα γύριζε ποτέ πίσω. Πάντως του είχε

αναγνωρίσει θάρρος και ηθικό σπάνιο για την ηλικία του.

Την ώρα που έκλειναν οι πόρτες του συρμού και καθώς

με δυσκολία προσπαθούσε να εμποδίσει το σκυλί να

ανέβει στο τρένο , του έδωσε μιαν υπόσχεση που στο

γερό- σταθμάρχη ,που βρισκόταν εκεί δίπλα ,είχε

ακουστεί τόσο ψεύτικη , τόσο χαζή...ένα σκυλί είναι

μόνο. -Θα γυρίσω σύντομα Tommy μου , να με

περιμένεις. Το τρένο αναχώρησε και ο ήχος της

μηχανής του μπλεκόταν με τις φωνές των νεαρών

στρατιωτών που αποχαιρετούσαν τους δικούς τους.

Πολλοί απο αυτούς δεν θα γύριζαν ποτέ πίσω.

Ο γερό-σταθμάρχης πήγε και χάιδεψε το κουτάβι.

-Άκουσες Tommy? Του ειπε. Θα γυρίσει σύντομα

άντε τώρα σπίτι και εσύ να τον περιμένεις. Κούνησε

το κεφάλι και πήγε να συνεχίσει τις δουλείες του.

Σύντομα ο σταθμος θα γέμιζε και πάλι επιβάτες

που θα περίμεναν το νέο δρομολόγιο.
Η μέρα πέρασε γρήγορα η έτσι του είχε φανεί τότε

και όταν κατάκοπος ετοιμαζόταν να κλέισει το σταθμό

είδε το σκυλί να κάθεται ασάλευτο στο ίδιο σημείο και

όσο και αν προσπάθησε να το βγάλει έξω,όσο και αν

το δελέασε με λίγο απο το κολατσίο που του είχε

απομέινει απο το φτωχικό δείπνο του δεν κατάφερε

να το κουνήσει σπιθαμή. Μήτε του επέτρεψε να το πάρει

αγκαλιά για να το βγάλει εκέινος έξω.
Απο εκέινη την ημέρα ο Tommy δεν έφυγε ποτέ απο

τον σταθμό. Έγινε το φιλαράκι του , η παρέα του. Πόσα

και πόσα δεν πέρασαν μαζί στα χρόνια που ακολούθησαν.

Μα κάθε μέρα τριγυρνούσε εκέι πλάι στο παγκάκι

αναμένοντας το αφεντικό του. Κοιτούσε σχολαστικά όλους

τους επιβάτες πού έβγαιναν απο κάθε βαγόνι κουνόντας

δυναμικά την ουρά του όπως τότε. Δεν μπορεί θα γυρνούσε,

του το είχε υποσχεθεί και κάθε που νύχτωνε και παρέμενε

μονάχος τον άκουγε να γρυλίζει σα να καλούσε τον νεαρό

αφέντη όλο παράπονο και αγωνία.

Τώρα που κρατούσε το κουφάρι του φίλου του στα χέρια

και με δάκρυα στα μάτια, κατάλαβε πόσο άδικο είχε τότε

που πίστευε πως ήταν μια χαζή υπόσχεση χωρίς αντίκρυσμα.

Μπορεί να ήταν απλά ένα σκυλί μα πόσα άραγε τον είχε

διδάξει για την αγάπη , για τη δύναμη της πίστης και της

υπομονής. Μα πάνω απο όλα για την ελπίδα.Αυτή που σε

κρατάει ζωντανό και πιστό μέχρι την τελευταία πνοή σου...

Ήρωας

Με περισσή περηφάνια κοιτούσε τη φιγούρα του

αγαπημένου του ήρωα που μόλις είχε αποτυπώσει

στο χαρτί. Επιστρατεύοντας όλη του την τέχνη είχε

σχεδιάσει μια καρικατούρα που ελάχιστα έμοιαζε

με τη μορφή που πρόβαλε στο εξώφυλλο του παλιού

Comic album, το οποίο είχε πρόσφατα ανασύρει

από το αραχνιασμένο και σχεδόν ξεχασμένο

υπόγειο του σπιτιού του.

Από παιδί θυμόταν τον εαυτό του να περνάει ώρες

αμέτρητες διαβάζοντας τις περιπέτειες των

ανυπέρβλητων “Τιμωρών του Κακού” που κάποιος

ευφάνταστος δημιουργός είχε σκαρφιστεί με μολύβι

και πολύχρωμα παστέλ.

Στην καρδιά του υπήρχε ανέκαθεν περίοπτη θέση

για αυτούς τους χάρτινους προστάτες της

ανθρωπότητας που, μέσα από τις ιστορίες τους ,

τον μπόλιασαν με τη δύναμη να αντέχει

… λίγο περισσότερο.

Κάθε λεζάντα που πλαισίωνε τις μορφές των

ηρώων του , κάθε σελίδα των ασπρόμαυρων

και αργότερα έγχρωμων περιοδικών που πέρασαν

από τα χέρια του ήταν γεμάτη με πολύτιμα

μηνύματα που τόσο απλά και εύγλωττα τον δίδαξαν

την έννοια της δύναμης και την ευθύνη που αυτή

προκαλεί. “To ότι έχεις τη δύναμη να τσακίσεις

κάποιον αυτό δεν σου δίνει και το δικαίωμα να

το πράξεις”… θυμάται ακόμα και σήμερα.

Ξεφυλλίζοντας το παλιό και αλλοιωμένο από τον

χρόνο Comic του, το βλέμμα του καρφώθηκε ,

βυθίστηκε θαρρείς , σε μια εικόνα. Μία πλατεία

γεμάτη ανθρώπους να κοιτάζουν ψηλά στον ουρανό

αποθεώνοντας τον ήρωα τους. “Πόσο ανάγκη

έχουμε αλήθεια από έναν από μηχανής θεό”

αναφώνησε.

Μα το πιο σημαντικό μάθημα που πήρε ήταν πως

μέσα από αυτούς τους τεχνητούς μαχητές της

ανθρώπινης φαντασίας αναδυόταν ένας

πραγματικός ήρωας. Αυτός που με τόση πονηριά

προσπαθούσαν να του αποκρύψουν. Ένας ήρως

που βρισκόταν μέσα του. Ό ίδιος του ο εαυτός.

Οι ήρωες των Comic του έδωσαν πολύ περισσότερα

από όσα θα μπορούσε ακόμη και ο ίδιος να φανταστεί.

Διαχώρισαν την έννοια του “καλού” και του “κακού”,

του έδειξαν τον δρόμο της αρετής και την ανάγκη

να βοηθάς όσους σε χρειάζονται. Πάνω από όλα

όμως του δημιούργησαν ένα πρότυπο που ακολουθώντας

το έζησε μια ζωή που τώρα πια ,στα βαθιά του γεράματα ,

τον γέμιζε με περηφάνια και νοσταλγία. Ένα πρότυπο

που το δίχως άλλο ήταν ο ήρωας μέσα του…

Όλοι κρύβουμε μέσα μας το δικό μας ήρωα. Θα τον βρείτε

τις στιγμές εκείνες που παίρνετε μια πολύ δύσκολη ,πλην

όμως σωστή απόφαση. Μα κυρίως τότε που στέκεστε

όρθιοι έχοντας κάνει μια λάθος επιλογή