Υπόσχεση Αθανασίας...

Πρίν πολλά πολλά χρόνια, σε μια χώρα

μακρινή και θλιμμένη, δέσποζε ένα

πελώριο βουνό με μαύρα κοφτερά βράχια.

Κάθε που νύχτωνε, στην κορυφή κείνου του

βουνού, άνθιζε ένα μαβί ρόδο που ο θρύλος

έλεγε πως στο άγγιγμα του αποκτούσες

την αθανασία.

Κανείς όμως δεν τολμούσε να το πλησιάσει.

Το βουνό φάνταζε τόσο αφιλόξενο με τα

σκοτεινά του βράχια, που θα μπορούσαν να

κόψουν σαν ξυράφι τη σάρκα ακόμη και

των πιο σκληροτράχηλων και έμπειρων

ορειβατών, αλλά και το ίδιο το ρόδο ήταν

γεμάτο με μεγάλα δηλητηριώδη αγκάθια.

Οι άνθρωποι μιλούσαν για το φόβο του

θανάτου και για τον πόνο , αλλά ποτέ για

την υπόσχεση της αθανασίας. Άτολμοι

να κατονομάσουν τη δειλία τους, αδύναμοι

να "ματώσουν" για το υπέρτατο αγαθό.

Έτσι, κάθε βράδυ το ρόδο μαραινόταν

δίχως να δίνει τα "δώρα" του σε κανέναν.

Λησμονημένο και χαμένο στην κορυφή

κείνου του βουνού με τα παγερά βράχια,

να περιμένει αιώνια , μολυσμένο θαρρείς

με την αθάνατη ζωή που δεν μπορούσε να

χαρίσει.

Μοναχό του ώσπου να σβήσει ο χρόνος...

Κλεψύδρα...

Βλέπει το ίδιο όνειρο.
Κάθε βράδυ...

Όσο και αν προσπαθεί να μην κοιμηθεί,
εκείνο πάντα τη βρίσκει.

Εκείνος πνίγεται στην προσπάθεια

του να τη σώσει.
Κάθε φορά...

Τον βλέπει να βυθίζεται στα παγωμένα

νερά της λίμνης, πάντα με εκείνο το τόσο

συγκαταβατικό βλέμμα, σαν να της λέει

"Μην φοβάσαι μωρό μου

κανείς δεν θα σε κατηγορήσει,

θα πούμε πως εγώ έφταιγα."
Όπως πάντα...

Εκείνη αγκιστρωμένη πάνω του πασχίζει

να επιπλεύσει και όσο γλυστράει τόσο τον

σπρώχνει πιο βαθιά. Δεν διαμαρτύρεται,
υπομένει , πάντα με χαμόγελο,

πάντα δυνατός.

Με μεγάλο κόπο φτάνει στην όχθη,

γαντζώνεται , σκαρφαλώνει.

Επιτέλους γλύτωσε!

Ναι! δεν κινδυνεύει πια.
Αγαλλίαση...

Ξάφνου γυρίζει μα δεν τον βλέπει.

Τον αναζητά, φωνάζει προς τη λίμνη

τρομαγμένη, μα τίποτα δεν θα συμβεί.

Αυτός χάνεται και αυτό το βράδυ.

Εκείνη μένει ολομόναχη ,

χωρίς το στήριγμά της,
χωρίς άλλοθι...

Η ίδια κλεψύδρα
Κάθε βράδυ...

Ίκαροι...

...και ο Θεός ανθρώπους δημιούργησε, στη γη να πατούν
και στους ουρανούς να κοιτούν.
Μα αυτοί τον Δημιουργό αψήφησαν, τα πουλιά εζήλεψαν
και έφτιασαν όμοια φτερά, από κερί πλασμένα.

...και με πειράματα πολλά, με απώλειες γεμάτα,
εις τους αιθέρες πέταξαν, την πλάση όλη υπέταξαν,
τον κόσμο μας κατέκτησαν μα σα να μην έφτανε
αυτό εστράφησαν στον ήλιο.

...με αλαζονεία περισσή κι υπερεκτιμημένη
τη λάμψη του ποθήσανε, τη ζέστη αγνοήσανε
στη μέθη τους ξεχάσανε τα κέρινα φτερά τους

...και σαν στο στέμμα φθάσανε εκείνα καταρρεύσαν,
λαμπάδιασαν και έλιωσαν και όλα τότε τέλειωσαν
και ξέπεσαν αβοήθητοι στα βάθη του πελάου.

Tραγούδια που με αγγίζουν

Κατόπιν της ευγενικής πρότασης του S να συμμετάσχω
και εγώ στο παιχνίδι των Bloggers παρουσιάζοντας
τα τραγούδια που με αγγίζουν , έψαξα βαθιά μέσα στις
αναμνήσεις μου και σας παραθέτω τα ακόλουθα 3:

Lionel Richie-"Say you , Say me"

Munchener Freiheit - "Everytime"

Gabrielle (with East 17) - "If You Ever"

Με τη σειρά μου να προσκαλέσω τη Σμαρτούλα,
την Ονειροσυνεπαρμένη και την Aggelika .

Fragments of love

Η αρχή ενός τέλους...

Αρκεί μια ματιά , να ερωτευτείς.

Λίγες τρυφερές στιγμές , να συμπαθήσεις.

Χρόνο ικανό , να αγαπήσεις.

Μα χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να ξεχάσεις.

...Το τέλος μιας αρχής