I'll stand by you

Oh, why you look so sad?

tears are in your eyes,

come on and come to me now.

Don't be ashamed to cry,

let me see you through

'cause I've seen the dark side too.

When the night falls on you,

you don't know what to do.

Nothing you confess,

could make me love you less.

So if you're mad, get mad!

don't hold it all inside,

come on and talk to me now.

Hey, what you got to hide?

I get angry too,

well I'm a lot like you.

When you're standing

at the crossroads,

don't know which path to choose,

let me come along,

'cause even if you're wrong...

I'll stand by you,

I'll stand by you,

Won't let nobody hurt you,

I'll stand by you.

Take me in,

into your darkest hour

and I'll never desert you,

I'll stand by you.

and when...

when the night falls on you, baby.

You're feeling all alone

You won't be on your own...

*The Pretenders

Φθηνό Θανατικό...

Ευκαιριακοί τυχοδιώκτες.
Όρνια μαθημένα , από τα
γεννοφάσκια ακόμη,
να τριγυρνάνε, σαν σε
πτήση αλτρουισμού,
πάνω από τα κεφάλια
γεννημάτων της Χαλιμάς
που κείτονται , μαριονέτες άπραγες,
και δέρνονται αδιαμαρτύρητα
από τα βέλη απόκοσμων στοιχειών.

Ανταλλαγές ονείρων,
βουτηγμένων στο λάβδανο.
Φωνές στριγκές , μέσα από
ερειπωμένα δώματα
ξεχασμένων μελλοντοκάπηλων,
μεταξύ χιμαιρικών ξωτικών
που γεννούν κατάρες ποτισμένες
με φθηνό θανατικό….

Pandora's Box

Κουτί σκαλιστό της δώρισαν,
από κείνα με θρύψαλα από κρύσταλλο,
που ειδωλίζουν δάκρυα και

παραμορφώνουν ψυχές.

Τσίγκινο είχε, στραφταλιστό,

περίβλημα και μια ανεξήγητη γραφή,
απομεινάρι του μεσαίωνα,
χαραγμένη σε γλώσσες πύρινες,
που εικόνιζαν μάγισσες παρανάλωμα
στις κοσμοστόλιστες πλατείες.

Μην μπορώντας να αντισταθεί,

άνοιξε το σφάλιστρο και χάθηκε μέσα

του βαθιά, για στιγμές μονάχα, νόμισε,

μα ήσαν, όμως, χρόνια ολάκερα.

Πείστηκε και κείνη, βλέπετε, από την

αψεγάδιαστη ομορφιά των συμβόλων

και την μαγευτική φενάκη της αέναης ζωής.
Θαμπώθηκε από τη λάμψη της φλόγας,

παγιδεύτηκε στις γωνιές ομόκεντρων

κύκλων με φυγή μοναδική

ένα αλλόκοτο θρόισμα….

Μα δεν το άκουσε ποτέ!
και η Πανδώρα, με ήχο υπόκωφο,

σφάλισε το λουκέτο…

Αντίστροφα...

Κάποτε, αλήθεια σας λέω,
είδα το γέρο-χρόνο να μετράει με πλάτη!
Ο ήλιος έδυε και ανέτειλε το φεγγάρι.
Η ώρα άδειαζε από το εικοσιτέσσερα στο μηδέν.
Οι άνθρωποι ένιωναν με τα χρόνια.
Οι νεκροί ζούσαν ξανά.

Έτρεξα, λοιπόν, να γνωρίσω
κείνους που τον μπερδέψαν,
να μάθω πως τον κατάφεραν
και αντίστροφα μετρά.

Και είδα έκπληκτος μωρά,
δίχως να έχουν καν λαλιά.
Τότε κατάλαβα μονάχα,
πως εκείνος μας είχε ξεγελάσει…