Inner Decay

Φθονερά λόγια σπρώχνονται μανιασμένα
να διαβρώσουν το είναι σου,
όπως η εκκολαπτόμενη λάβα

οργισμένου ηφαιστείου.
Ήχοι στριγκοί ξέχειλοι από βδελυρό οξύ,
που αποσαθρώνουν κάθε οικειότητα.

Η κρίση σου που κάποτε φάνταζε

απόρθητη, τώρα κείτεται σα μιαρό

ερείπιο, ενός από καιρό διεστραμμένου

έρωτα. Μια μολυσμένη ανάμνηση του

υπέροχου εγώ σου.

Ομίχλη ξετυλίγεται σε κάθε παραίσθηση
και είδωλα απατηλά πυροδοτούν

το μένος σου ενάντια σε όσα κάποτε

κοιτούσες με λατρεία.
Μοιάζεις πλέον με χολή να ραίνεις

τις σπονδές σου

Φυλακισμένη στη γυάλινη σφαίρα

μιας αλήθειας λεπρής, κομματιάζεις

γοργά την λειψή ανθρωπιά σου.
Στο γεμάτο σκιές εφιάλτη που

σκόπιμα αποσιώπησες, η εσωτερική σου

αποσύνθεση αποθανατίζεται με πάταγο…