stabbed...

Κάθε άνθρωπος έχει ένα μαχαίρι καρφωμένο
στην καρδιά του. Η λεπίδα καθενός έχει χαραχθεί

με διαφορετικό τρόπο δηλώνοντας έτσι τη

μοναδικότητα της. Να τούτη είναι βαλμένη από το

χέρι της αγάπης, κάποια άλλη από το χέρι της ζήλιας

ή του μίσους και άλλη πάλι από το σκληρό χτύπημα

της μοίρας. Μερικά μαχαίρια είναι μικρότερα και

άλλα μεγαλύτερα. Κάποιες λεπίδες είναι φανταχτερές

και άλλες περνάνε απλά απαρατήρητες.

Σε πολλούς από εμάς, το μαχαίρι καρφώθηκε

μονομιάς, πόνεσε απίστευτα και σιγά-σιγά η

σάρκα το αγκάλιασε και έλιωσε το μέταλλό του.

Σε άλλους πάλι μπήκε τόσο γλυκά που δεν το

κατάλαβαν, σχεδόν δεν το ένοιωσαν μα η πληγή

που προκάλεσε δεν έκλεισε ποτέ.

Αν είσαι τυχερός και η πληγή σου θρέψει,

το μαχαίρι περνάει σιγά-σιγά στη λήθη της

λησμονιάς.Συνεχίζεις τη ζωή σου και κοιτάς

μπροστά, μα πάντα με προσοχή αφού το σημάδι

που σου έχει αφήσει θα μένει πάντα εκεί,

σαν σακατεμένο ερείπιο ενός ξεχασμένου

παρελθόντος.

Μα αν το τραύμα μείνει ανοιχτό, τότε θα σου

θυμίζει την ύπαρξή του με κάθε ευκαιρία.

Μια λάθος κίνηση και η λεπίδα θα πηγαίνει

πιο βαθιά, τρυπώντας τα σπλάχνα σου. Κάποιος

σε σκουντά κατά λάθος στο δρόμο και το μαχαίρι

στρίβει, ζητάει συγγνώμη μη γνωρίζοντας την

πληγή σου μα εσύ ήδη βρίσκεσαι ξανά στο δρόμο

χωρίς επιστροφή.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που μπήγουν,

το μαχαίρι μέσα τους, με τα ίδια τους τα χέρια.

Κάνουν μάλιστα ότι μπορούν ώστε η πληγή που

ανοίγει να μην κλέισει ποτέ! Αποδεχτηκαν, βλέπετε,

τη μοίρα τους και παλέυουν διαρκώς με τις ερινύες

που τρέφονται με λύσσα από την ζωή που ποτέ τους

δεν τόλμησαν να ζήσουν.και όσο κι αν επιμένουν πως

έχουν συνηθίσει στον πόνο, δεν μπορούν παρά να

βγάλουν μια κραυγή, ελπίζοντας μάταια, πως το

σώμα τους θα ελαφρύνει από αυτό που το βαραίνει.

Ποτέ της δεν πίστεψε ότι η καρδιά είναι το κέντρο

των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Ποιος νοήμων

άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι όλα είναι στο μυαλό;

Κι όμως, εκεί είναι βαλμένο και το δικό της μαχαίρι.

Εκεί που ποτέ δεν περίμενε ότι ο υπέροχος νους της
θα το επέτρεπε. Μια ζωή βρισκόταν σε δικό της

κόσμο, σε ένα παραμυθένιο απατηλό όνειρο και

τώρα που επιτέλους ξύπνησε και το αντιλήφθηκε,

έμαθε και κείνη να ζει μαζί του.

… καμιά φορά το στριφογυρίζει λίγο, για να

σιγουρευτεί πως είναι ακόμη εκεί.