Δαφνοστολισμένη Αυταπάτη.

Σε μια εβδομάδα θα ξεδιαλύνουν όλα.

Η παράσταση θα ολοκληρωθεί με το

θερμό χειροκρότημα της γαλαρίας.
Θύτης και θύμα θα πιαστούν χέρι - χέρι
και θα υποκλιθούν στο κοινό, ενώ
τα φώτα της ράμπας θα σβήνουν.

Η πλοκή που δημιούργησες άψογη,
μάτια υγρά, βλέμματα καθηλωμένα
παρακολουθούν με αγωνία το ψέμα
σου να παίρνει σάρκα και οστά
καθώς κομματιάζεις το ήδη ραγισμένο
είδωλο του με περισσή περηφάνια.

Το δημιούργημα σου όμως φτάνει στο
τέλος του. Ο πρωταγωνιστής σου σε
εγκαταλείπει, απελευθερώνεται.
Τα κείμενα σου δεν έχουν πια ζωή.
Είναι άψυχα κολλυβογράμματα σε
μια νεκρή κόλλα χαρτί. Το κοινό σου
απομακρύνεται, το παραμύθι που τόσο
καιρό τους παρουσίαζες είναι πλέον
ξεκάθαρο μπροστά τους.

Ξύπνα επιτέλους, ξεκόλλα από τον
καθρέφτη σου. Κοίταξε τριγύρω σου,
τα πάντα κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ο κόσμος αλλάζει, δεν περιστρέφεται
γύρω από εσένα, είσαι απλά ένα γρανάζι
του. Άνοιξε τα μάτια σου πέτα το
πορσελάνινο προσωπείο του Νάρκισσου
απ’τη σάρκα σου.

Δεν έχεις πια περιθώριο λάθους, μην
κάθεσαι με χέρια σταυρωμένα, τρέξε
πίσω του. Ίσως σε συγχωρήσει αν δει
έστω μια ρανίδα απο την αλήθεια σου,
μα θα πρέπει να πασχίσεις πολύ, κάντο
για μια φορά στη ζωή σου!!

Τα φώτα έσβησαν, η αίθουσα άδειασε,
η μοναξιά σε αγκαλιάζει και απόψε.
Βλέπεις ξεκάθαρα τώρα, πως τα λούσα
σου γυαλίζουν μόνο κάτω από τους
προβολείς της φαντασμένης σου ύπαρξης.
Μορφίνη στο καρκίνωμα που σε τυλίγει
είναι και τίποτε περισσότερο. Είσαι ένα
χάρτινο τσίρκο χωρίς την παρουσία του,
μια δαφνόστολισμένη αυταπάτη.

Παίρνεις χαρτί και πένα αραδιάζοντας
σκόρπιες σκέψεις, χωρίς οίστρο, χωρίς
φαντασία. Άξαφνα τα μαύρα σκοτεινά
σου μάτια φωτίζουν. Ένα ισχνό χαμόγελο
ξεπροβάλλει από τα στεγνά σου χείλη.
Η νύχτα σε βρίσκει να γράφεις ακόμη μια
παράσταση για ένα ρόλο. Μόνο που αυτή
τη φορά φρόντισε το θύμα να είσαι εσύ…

Whitelighter