Άχραντο Πάθος...

Αίφνης ξεπρόβαλες εσύ!
Σε ένα σεπτό μου όνειρο στο έρεβος βαλμένο.
Άχραντη σκιά, της νύχτας πλάσμα,
στης γυμνής μου σάρκας το κατώφλι βρέθηκες!
και βάλθηκες να παραβιάζεις προκλητικά
τα αυθάδικα οχυρά της άρνησης μου
καθώς αυτά παραδίνονταν
αδέξια στα φλογισμένα σου “θέλω”

Αίφνης ξεπρόβαλες ξανά!
Δαίμονας δραπέτης μιας πυρωμένης κόλασης.
Κομήτης αδάμαστος σε ξαναμμένη χορογραφία,
ξεσήκωσες λάβα απο τις στάχτες της ηδονής μου.
Θωπεύοντας με σε τόπους απόκρυφους,
τέμνοντας το μυαλό μου με σφρίγος αρχέγονο.
Κομμάτι με έκανες αναπόσπαστο της δικής σου
απονενοημένης μύησης

Χαμένη σε αδημονούντα πόθο σχεδόν ικέτευσα
για τη βίαια παθιασμένη διείσδυση σου στο
άβατο φαράγγι της θάλασσας μου.
Χρόνο δεν έχασες και με κείνες τις αδηφάγες
κινήσεις σου εξώθησες με θράσος τα κύματα μου
να ξεχυθούν πλημμυρίζοντας με την αλμύρα
τους τα λινά σκεπάσματα.

Whitelighter