Road to Nowhere

Έρχονται στιγμές στη ζωή μας που παρομοιάζουμε

τα όσα βιώνουμε σαν σκηνές από μια διαδρομή.
Τι διαδρομή θα μπορούσε άραγε να είναι η δική σου;

Θαρρώ, θα μου έλεγες ,πως κάποιες φορές είναι ταξίδι
αναψυχής και άλλοτε υποχρεωτική πορεία. Μερικές
φορές ξεκάθαρη και κατανοητή και άλλες πάλι με ίχνη
μυστηρίου και αγωνίας που προκαλούνται από όσα
στροβιλίζονται στο μυαλό σου. Όταν αντιμετωπίζεις
καταστάσεις που αδυνατείς να εξηγήσεις. Τις στιγμές
εκείνες που όσα σου παρουσιάζονται μπορεί να έχουν
πάμπολλες και διαφορετικές ερμηνείες.

Ωστόσο η δική μου είναι ένα και μοναδικό είδος,
ένα Road Trip. Μια μοναχική πορεία σε ένα αχανή
δρόμο κάπου ανάμεσα στο πουθενά και στο αντίο,
με τοπία ερημικά και μόνο οδηγό τον άνεμο που
παρασέρνει κάθε λογής μυρωδιές, άφταστες από
την ανθρώπινη πραγματικότητα.

Καβάλα στην κουρδιστή μοτοσυκλέτα μου, διασχίζω
γκρίζες εγκαταλελειμμένες πόλεις με παράξενες
ονομασίες, σηματοδοτημένες με πινακίδες καμωμένες
από σκουριασμένα σίδερα και φαγωμένα ξύλα.

Άγονες εκτάσεις γεμάτες απομεινάρια από παλιές
καλλιέργειες να δίνουν θαρρείς ένα σουρεαλιστικό
τόνο στην πλάση που κοιμάται ατάραχη, σαν από
χρόνια, ακουμπισμένη στη αγκάλη του απέραντου
ουρανού. Ταξιδιάρικα σύννεφα να σπάνε που και που
τη μονοτονία του σκηνικού ακολουθώντας πάντα
αντίθετες κατευθύνσεις ωσότου να χαθούν στα βάθη
του ορίζοντα.

Βραχώδεις λοφίσκοι και απέραντα βουνά βρίσκονται
σε ίση απόσταση από το δρόμο, βαλμένα λες από
κάποιο άγνωστο χέρι ως άγρυπνοι, αέναοι φύλακες
της απόλυτης σιγαλιάς.

Ξάφνου ένα μοναχικό αγρίμι που τρομάζει από το
αλλόκοτο μουγκρητό του κινητήρα, ένα ερημοπούλι
που βουτά ικανοποιώντας την περιέργεια του, δίνουν
ζωή στην κοιλάδα. Μια ξεχασμένη συστάδα από
θαμνόφυτα ή ένα γέρικο δέντρο με προσπερνούν
αντίθετα και καμώνομαι να τα θαυμάζω για την
δύναμη που κρύβει η μοναξιά τους.

Η αυγή διαδέχεται το σούρουπο χρωματίζοντας την
πλάση με ζωηρό μενεξελί , το αγέρι σφυρίζει στα αυτιά
μου ξεχασμένες μελωδίες. Μια δυνατή νεροποντή πέρα
μακριά που ποτίζει τις διψασμένες πεδιάδες με
πλησιάζει μα δεν βρέχει στο δρόμο πια, παρά μόνο
στη φύση.

Από μουσική επένδυση; Εδώ θαρρώ έχω περισσότερες
επιλογές. Αν η ημέρα είναι μουντή και συννεφιασμένη θα
ντύνεται με τους ήχους των Anathema ,αν είναι βροχερή θα
ακούω HIM. Αν πάλι είναι ηλιόλουστη, Savage Garden και
μερικές φορές έντονες σκοτεινές μπαλάντες ή γοτθικό rock.

Mα πάνω από όλα η διαδρομή μου είναι μια ατέλειωτη
αναζήτηση. Ένα ταξίδι πίστης και ελπίδας, ότι ακόμα
και μέσα στην ξεφτίλα κάποιο φως μπορεί να αναδυθεί.


whitelighter