Μα που να πάμε;;

Παγώνουν κάθε βράδυ οι καρδιές κάτω από αυτό το φως.
Πιστεύουμε σε ψεύτικες φωνές που ακούγονται αλλιώς.
Παγώνουν κάθε βράδυ οι καρδιές στης πόλης τον αχνό
κι άμα θέλεις να σ’ ακούσω βγες να φύγουμε από `δω

Μα πού να πάμε που `χει αρχίσει να νυχτώνει και φοβάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε που εδώ και χρόνια έχω παγώσει και λυπάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε που τον ορίζοντα έχουν κλείσει και χτυπάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε οι ανθρώποι δίπλα δεν αντέχουν και λυγάνε, πού να πάμε;

Κι όλες τις μεγάλες διαδρομές, τα δανεικά φτερά
χιλιάδες πληρωμένες αγκαλιές δε βγάζουν πουθενά.
Καίγονται τα βράδια οι καρδιές στους δρόμους του χαμού
κι άμα θέλεις να σ’ ακούσω βγες να φύγουμε για αλλού.

Μα πού να πάμε που `χει αρχίσει να νυχτώνει και φοβάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε που εδώ και χρόνια έχω παγώσει και λυπάμαι, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε από παντού μας έχουν ζώσει και χτυπάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε, να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε, πού να πάμε;

Μα πού να πάμε που τον ορίζοντα έχουν κλείσει και χτυπάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε αφού ακόμα είμαστε εδώ και πολεμάμε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε οι ανθρώποι γύρω δεν αντέχουν και λυγάνε, πού να πάμε;
Μα πού να πάμε, να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε πού να πάμε;

Και όμως μέσα σε αυτή τη καταχνιά, την μαυρίλα και την απόγνωση, μέσα σε 
αυτό τον οριμαγδό και την απέλπιδα τάση φυγής που μας έχει κατακλύσει, σας 
παραθέτω την ΑΠΑΝΤΗΣΗ ενός δεκαεξάχρονου παιδιού την οποία και διάβασα 
στα σχόλια του παραπάνω video clip στο You Tube.

alesuper3

Είμαι 16 χρονών και ξέρω πως η κατάσταση είναι δύσκολη. Καταλαβαίνω 

ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ πως τα πράγματα στενεύουν και θα ανταπεξέλθουν οι πιο δυνατοί! 

Ξέρω πως οι περισσότεροι μάθαμε σε μια κατάσταση πολύ πιο άνετη! Μάθαμε 

στα πολλά και τώρα δεν μπορούμε να αντέξουμε... μα ξέρω κάτι ακόμα! Πως 

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ να πολεμάω για ένα καλύτερο μέλλον και για 

μένα αλλά και για τις επόμενες γενιές. και ευχαριστώ πολύ τους γονείς μου 

που πάνω από όλα βάζουν έμενα και την παιδεία μου.......μα που να πάμε; 

Έψαξα για ώρες ολάκερες να βρω κάτι λογοτεχνικό, κάτι ποιητικό, κάτι 
"έξυπνο" να πώ, για να σας δώσω να καταλάβετε τα συναισθήματα 
που μου δημιουργήθηκαν στην ανάγνωση και μόνο αυτής της κατάθεσης ψυχής.
Άδειασα την, ως σήμερα, αστείρευτη φαρέτρα του λεξιλογίου μου ώστε να βάλω 
και την δική μου πινελιά και να σας μεταδώσω λίγη, ἐστω, απο την ελπίδα που
με γέμισε και που για καιρό νόμισα πως μας έχει εγκαταλείψει.

Το μοναδικό όμως που κατάφερα να αποτυπώσω στο ηλεκτρονικό χαρτί είναι
ένα ταπεινό, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!

Whitelighter