Φιγουρα ξωτικη και ταξιδιαρικη στο φως του φεγγαριου ανθιζω παλι γιατι ολη τη ζωη μου την εξοδεψα παραφορα γυρευοντας μιαν αλλη...
Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013
Αμαρτίες.
Είμαι η Οκνηρία.
Ταίρι του Ακάματου.
Μαιτρέσσα της απραξίας.
Σήψη όσων την δημιουργία επιδιώκουν.
Αφέσου στην αδιαφορία μου.
Είμαι η Λαιμαργία.
Σύντροφος του Αδηφάγου.
Σαϊτεύτρα της υγείας.
Πλάνη εκείνων που εγκράτεια κατέχουν.
Βυθίσου στη γεύση μου.
Είμαι η Λαγνεία.
Παλλακίδα του Φιλήδονου.
Θέλξη της απιστίας.
Μίτωση των έγγαμων ανθρώπων.
Νοιώσε το άγγιγμα μου.
Είμαι η Απληστία.
Σύζυγος του Πλούτου.
Ιέρεια της πλεονεξίας.
Διάβρωση όσων με ταπεινότητα ζουν.
Απόλαυσε τη δύναμη μoυ
Είμαι η Οργή.
Έτερον ήμισυ του Φόνου.
Αρτίστα της εκδίκησης.
Μαινάδα όσων μπορούν να συγχωρούν.
Εκμεταλλεύσου την έκρηξη μου.
Είμαι η Ζηλοφθονία.
Γυναίκα του Δόλου.
Νύμφη της προπαγάνδας.
Αγχόνη όσων τολμούν να επιτύχουν.
Ενστερνίσου την επιρροή μου.
Είμαι η Αλαζονεία.
Ερωμένη του Νάρκισσου.
Πρέσβειρα της Άριας Φυλής.
Χλεύη όσων την ισότητα επιθυμούν.
Υποκλίσου στην έπαρση μου.
Ποια αυταπάτη παρασίτησε τη γλυφή σου καρδιά.
Ποια Σειρήνα ερμηνεύει στο μικρό σου κεφάλι.
Ποια λαίλαπα σε σπρώχνει από την αρετή μακριά.
Πες μου, ποια αμαρτία σε ξελόγιασε πάλι…
Whitelighter
Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013
Άνθρωποι της Ομίχλης.
Θυμάμαι σα να ήταν χθες, το άκομψο χαρωπό
μειδίαμα που φορούσες στο πρόσωπο σου,
όταν βάλθηκες να μας παρουσιάσεις τον περιβόητο
Πίνακα
που καμάρωνες πως φιλοτέχνησες, μα δεν
είχες
καν μπει στη διαδικασία να ξεκινήσεις ποτέ.
Τελειωμένες
καρικατούρες από εκείνες που ποτέ
σου δεν
θα καταλάβεις πότε άρχισαν, ούτε καν το
γιατί
μπήκες στον κόπο να τις ζωγραφίσεις, μα ο
κόσμος
μαζευόταν κατά κύματα στην αίθουσα
σου και
ανυπομονούσε να δει ολοκληρωμένο,
αυτό που εσύ ονομάτισες, Το Έργο Μιας Ζωής.
αυτό που εσύ ονομάτισες, Το Έργο Μιας Ζωής.
Μόνο ένα
θολό τοπίο αντίκρισαν οι καλεσμένοι
σου και
ξετρελαμένοι έτρεξαν για αυτόγραφα.
Ειδικοί και μη της τέχνης , που εκστασιασμένοι
Ειδικοί και μη της τέχνης , που εκστασιασμένοι
διέκριναν
" το δάσος της βροχής " μέσα από
άχρωμες
μουτζούρες, σε αόρατο καμβά,
σχεδιασμένες
με δάκρυα από λεμόνι.
Ούτε και
αυτοί οι λάτρεις της τέχνης διέφεραν
τελικά από τους ανθρώπους της ομίχλης που,
στο μυαλό τους μονάχα, φάνταζαν να μας
τελικά από τους ανθρώπους της ομίχλης που,
στο μυαλό τους μονάχα, φάνταζαν να μας
χαιρετίζουν
αλλόκοτα ανάμεσα από τις
φυλλωσιές
ενός ανύπαρκτου, ακόμη και
στην
φαντασία, κόσμου…
Whitelighter
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)