Τρίτη 10 Απριλίου 2007

Ήρεμη Δύναμη.


Όπως ο Φοίνικας , το πουλί της φωτιάς ,
γεννιέται ξανά από τις ίδιες του τις στάχτες ,
έτσι και εκείνη βίωνε για πρώτη φορά την
δύναμη της αναγέννησης να την κατακλύζει.
Το άλλοτε φοβισμένο κοριτσάκι βρισκόταν
τώρα στο γραφείο του ορθώνοντας για πρώτη
φορά το ανάστημα της και με βλέμμα αγέρωχο
ερχόταν αντιμέτωπη χωρίς ίχνος δειλίας με
την αλαζονεία του ανθρώπου που την είχε
φέρει στα πρόθυρα της τρέλας.

Με ψέματα υπέροχα τυλιγμένα σε υφαντό μετάξι ,
σμιλεμένο θαρρείς αέρινα με το αδράχτι της
υποκρισίας του, την οδηγούσε σε μονοπάτια τόσο
όμορφα φτιασμένα και τόσο ευκολοδιάβατα που
φάνταζαν τόσο ονειρικά στα αθώα της μάτια ώστε
αρνούνταν να ακούσει τη φωνή της διαίσθησης σαν
αυτή της φώναζε σε κάθε ολοφάνερο ολίσθημα του.

Ότι όμως λάμπει δεν είναι χρυσός και σε μια και
μόνο στιγμή ,τα πλινθόκτιστα λουλουδένια μονοπάτια
γίνηκαν αδιέξοδα με απόκρημνους γκρεμούς και
κοφτερά βράχια που πλήγιαζαν την ψυχή της ,κάθε
που απεγνωσμένα πάλευε διέξοδο να βρει.

Μα ο θρίαμβος του δεν κράτησε πολύ. Είχε υποτιμήσει
την αντίπαλο του και τώρα είχε έρθει η ώρα του δικού
του Βατερλώ. Απέναντι του στέκονταν μια τελείως
διαφορετική γυναίκα , σίγουρη για τον εαυτό της ,
δυνατή μα συνάμα και τόσο γαλήνια που τον τρόμαζε .
Τα μάτια του απέφευγαν εσκεμμένα κάθε της βλέμμα
και με το κεφάλι σκυφτό άκουγε ανήμπορος να
αντιδράσει τον πύρινο και τόσο σταθερό λόγο της
να διαλύει την περηφάνια του.

Στα λόγια της ο φόβος, που κάποτε την πλημμύριζε
και που την οδηγούσε να δέχεται ακόμα και τον
εξευτελισμό της ζητώντας συγγνώμη, είχε
αντικατασταθεί από οίκτο για το ανδρείκελο που
χωρίς ίχνος κομπασμού πια σωριαζόταν μπροστά της.

-Δεν αξίζεις ούτε καν να σε λυπούνται…
Είπε τελειώνοντας και έφυγε αεράτα από το γραφείο
κλείνοντας της πόρτα μαλακά πίσω της.

Ξάφνου η ζωή της αποκτούσε και πάλι νόημα
και το σημαντικότερο από όλα ήταν ότι πλέον
έβλεπε ξεκάθαρα την αιτία αυτής της αλλαγής.
Η καρδιά της επιτέλους πλημμύριζε από την
ενέργεια και την ανυπόκριτη αγάπη ενός νέου
προσώπου που μπήκε στη ζωή της σε χρόνο νεκρό
και δεν δίστασε να δει σε αυτήν όσα οι άλλοι
προσπαθούσαν πεισματικά να της αποκρύψουν.


Ένας φοίνικας αναγεννήθηκε μέσα της. Μια ήρεμη
δύναμη την κατέκλυσε και για πρώτη φορά στη ζωή
της ένοιωσε την απόλυτη γαλήνη.

16 σχόλια:

bluesmartoula είπε...

Άφωνη μ΄άφησες πνεύμα!

Μικρός Πρίγκιπας είπε...

-Δεν αξίζεις ούτε καν να σε λυπούνται…

Ισχύει για πάρα πολλούς ανθρώπους,που και η λύπηση ακόμα τους δίνει την αξία που δεν έχουν.

Gwgw είπε...

Έτσι λες γίνεται πάντα ή μερικές κολλάνε για μια ζωή;; Αναλόγως τους ανθρώπους θα μου πεις. Φιλιά

Gwgw είπε...

Και τις περιπτώσεις...

markos-the-gnostic είπε...

χαίρομαι γι αυτόν τον αναγενημένο φοίνικα μέσα σου...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πανέμορφο και τόσο ζωντανή η γλώσσα και το ύφος. Σαν φοίνικας μυθικός, σαν ήρωας του Ουγκώ ή χαμένη στο παράλογο του Camu η ηρωίδα σου ξύπνησε από την κόλαση της υποταγής και της απελπισίας ενός άδικου έρωτα.

Alexandra είπε...

μόνο όταν πετάξεις τα περιττά μπορείς να ξαναγεννηθείς...

Zelot είπε...

Είναι εκείνη την ώρα όπου ανοίγεις το παράθυρο και γεμίζεις ήλιο και καθαρό αέρα. Είναι η ώρα που το ρολόι από αντίστροφη μέτρηση αρχίζει να μετράει πάλι κανονικά.
Είναι η ώρα που υποδέχεσαι μια καινούργια ζωή...

πνευμα είπε...

Σμαρτούλα μου χαίρομαι που σου άρεσε.Ελπίζω να έχει βρει και τον δικό σου φοίνικα...

Πρίγκηπα ,Κάποιοι αξίζουν απλά την αδιαφορία μας.

Γωγώ ,Έτσι γίνεται πάντα ακόμα και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις. Αρκεί να ακούς τη φωνούλα μέσα σου...

Μάρκο, Σε ευχαριστώ αν και το εν λόγω κείμενο δεν αφορούσε εμένα.

Δείμο μου ,Σε ευχαριστώ. Η γνώμη σου πάντα πολύτιμη.

Αλεξάνδρα, Έτσι ακριβώς. Ας πετάξουμε λοιπόν κάθε τι περιττό. Το χρωστάμε στον εαυτό μας.

Zelot,Είναι η ώρα που ζεις πραγματικά. Η ώρα που για πρώτη φορά ανοίγεις πραγματικά τα μάτια και βλέπεις...

Ναταλία είπε...

Και η πιο μεγάλη αξία είναι να νοιώσεις πως κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.
Που δεν βασίζεται με το να σβήσει το παρελθόν, μα να το συγχωρήσει....

vampiria είπε...

Πνευματάκι τι έπαθες; Χάθηκες λίγο! Όλα καλά εύχομαι!

bluesmartoula είπε...

Πνεύμα....
Δίκιο έχει η vampiria.
Πού είσαι?
Κι εγώ εύχομαι όλα καλά.....

πνευμα είπε...

Ηλιαχτίδα , πραγματικά θλιβερό...

Ναταλία , Θα συμφωνήσω απόλυτα.

Vampiria & Smartoula , Εδώ είμαι βρε και είμαι μια χαρά.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει για όλους αυτός ο φοίνικας; Είναι πάντα τόσο εύκολο να αφήσεις κάποιον; Κι αν έχει γίνει κάτι; Πώς το ξέρεις πως παίζει μαζί σου; Κανείς δεν παίζει μαζί σου. Μόνο η ζωή...

Ανώνυμος είπε...

Η ζωή παίζει μαζί μας, μόνο η ζωή... Μας τυλίγει στο αδράχτι της, μας μπλέκει, μας μπερδεύει, μας καταστρέφει... Χανόμαστε στον κόσμο της, προσπαθώντας μέχρι την τελευταία μας πνοή να την κερδίσουμε... Ποτέ δεν τα καταφέρνουμε, ποτέ... Αυτός ο φοίνικας είναι ακόμη ένα παιχνίδι της, μια αναγέννηση που θα μας στείλει πάλι στα Τάρταρα, η αναγέννηση που θα μας κάνει να δούμε πόσα είχαμε και πως μερικά από αυτά δεν έπρεπε να τα θυσιάσουμε για να ξεφύγουμε από κάτι άλλο, πιστεύονατς πως έτσι θα σωθούμε, θα ξεφύγουμε. Είμαστε θύματα της ζωής, παιχνίδια της, μαριονέτες της, Εκείνης, της ζωής και της μοίρας. Παίζουνε παρέα και γελάνε, γελάνε μαζί μας...

πνευμα είπε...

Διακρίνω μεγάλη απαισιοδοξία και αυτό πίστεψε με δεν βοηθά...

Καθένας μας έχει το φοίνικα μέσα του και τη ζωή του στα χέρια του.
Η μοιρολατρεία είναι για τους αδυνάτους και εσύ φίλε-η και μόνο που βρήκες τη δύναμη να παραδεχτείς και να γράψεις τους φόβους σου δεν ανοίκεις σε αυτή την κατηγορία.

Μην αδικείς έτσι τον εαυτό σου

Την καλημέρα μου