Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Παραμύθια δίχως όνομα

Ξεκινάμε τη μέρα μας κάθε φορά, μ' όλα κείνα
που δε μπορέσαμε ν' αλλάξουμε. Με τις λάθος
επιλογές μας, με τις λύσεις που δε μπορέσαμε να
δώσουμε, με όλα όσα ξέρουμε και δε ξέρουμε για
τον εαυτό μας και για τους γύρω μας. Μένουμε
προσκολλημένοι στα είδωλα του παρελθόντος μας,
στην αγάπη που θα θέλαμε να είχαμε, στον τρόπο
που μας μάθανε ν αγαπάμε λάθος ανθρώπους και
λάθος πράγματα. Ψάχνουμε το καλό μες στο κακό
και το κακό μες στο καλό, γιατί έχουμε χάσει την
εμπιστοσύνη μας κι εξερευνούμε λόγια, προθέσεις,
εικόνες,στηρίζοντας όμως πάντα μια προσδοκία
για ανθρώπινη ομορφιά.


Υπάρχουν ενέργειες και σκέψεις που δεν
μπορούμε να τις εξηγήσουμε, που ίσως
να μας κάνουν να ντρεπόμαστε και που
μερικές φορές δεν ανταποκρίνονται στο
σωστό, το λογικό και το γενικά παραδεκτό,
όμως είμαστε ελεύθεροι και μπορούμε να
θέλουμε να αρνηθούμε εκείνο που μας
επιβάλλεται. Αφήνουμε πίσω ό,τι μας
πόνεσε και δεν λυπόμαστε, ξεχνάμε εκείνους
που φύγανε και δεν μας νοιάζει, γιατί τίποτα
δεν χάνεται, αλλά κι αν χάνεται γίνεται πάλι
ξανά σε καινούργιο χρόνο, με καινούργιους
ανθρώπους. Εκείνοι ήταν να φύγουν,ήταν
να χαθούν, είναι να τους περιμένουμε,
να μας περιμένουν, ξεχνώντας.


Με χρόνο δανεικό, από το χρόνο των Θεών,
φτιάχνουμε τα παραμύθια μας, με όλα όσα
δεν καταλαβαίνουμε, με όλα όσα μας μαγεύουν,
αρχίζουμε να ζούμε μέσα τους και να
τελειώνουμε την κάθε ανθρώπινη στιγμή μας,
σκονίζοντας συνέχεια τις λέξεις μας,
χωρίς να μπορούμε ποτέ να δώσουμε
στα παραμύθια ένα όνομα.Κι είναι όλα
όμορφα, πάντα, όλα τόσο όμορφα.


Κολυμπάμε σ' ένα όνειρο, σ' ένα τεράστιο
κύκλο,τόσο μικροί, κολυμπάμε σαν μικρά
βατραχάκια,ευτυχισμένοι κι άλλες πάλι φορές,
τεράστιοι εμείς κι ο κύκλος τόσο μικρός, το
όνειρο τόσο μικρό, να ασφυκτιούμε, χωρίς
ποτέ να σκεφτούμε να του βρούμε ένα όνομα
να μας χωράει.κι όμως ακόμα και τότε,
όλα είναι όμορφα, τόσο παράλογα όμορφα.


Πετάμε ένα βότσαλο στη θάλασσα και
κάνουμε μια ευχή, για μας, για τους
αγαπημένους μας, για κείνους που
επιθυμήσαμε πολύ,αλλά δεν ήρθαν
ποτέ στο δρόμο μας και τους ευχόμαστε
να είναι καλά και κάθε μέρα που περνάει
καλύτερα.


Whitelighter

7 σχόλια:

sykaki είπε...

έμαθα να παίζω με την αποτυχία....
μαρεσει.... μέχρι να φτάσω στην επιτυχία τουλάχιστον έτσι μαθαίνω τρόπους να αποτύχει κανείς...
μ'αρέσει η κάθε μέρα γιατί είναι μοναδική οπως η μυρωδιά κάθε δέρματος μαρεσουν τα κείμενα σου μου θυμίζουν τόσο το μέλλον μου

El Amor είπε...

μαγευτικός Πνευμα...όπως πάντα...!


Την καλημέρα μου!

Prisoned Soul είπε...

Αυτά κάνουμε πνεύμα μου... και αμφιβάλλω αν θα τα αλλάξουμε...

Εκείνο το βότσαλο το τελευταίο, αχ πόσο μ' αρέσει να ρίχνω...να κάνω ευχές...

Φιλιά

Adis είπε...

"...για κείνους που
επιθυμήσαμε πολύ, αλλά δεν ήρθαν
ποτέ στο δρόμο μας..."

Γιατί έτσι είναι, δεν έρχονται όλα όπως τα θέλουμε πάντα, αλλά όπως κι αν έρθουν.. Έχουν τη γλύκα τους.. :)

Όμορφο κείμενο με πικρόγλυκες αλήθειες..

Καλό σου βράδυ.

Ηχώ είπε...

Ο καθένας από μας με τη διαφορετικότητά του πορεύεται στη ζωή και εκείνη συνεχίζει να φεύγει. Σέρνοντας μαζί της όνειρα χαμένα αλλά και ελπίδες κρυμμένες στο χρόνο και στο χώρο που μας έδωσε να ζήσουμε για λίγο.

Αυτή τη φορά θα δοκιμάσω να πετάξω το βότσαλο σε μια άλλη θάλασσα, η ευχή παραμένει η ίδια.

AlexStre είπε...

συμφωνώ απόλυτα μαζί σου...αν και δυσκολεύομαι λίγο στο να ξεχάσω αυτους που φύγαν...τελικά, κύκλι συναισθημάτων και σκέψεων είναι η ζωή μας...αλλά κάπου εκέι χάνω το θαύμα της...

bluesmartoula είπε...

Τί όμορφο παραμύθι! εγώ θα του δώσω όνομα: Leo.