Γαλάζια και γυάλινα τα όνειρα μου
σε κόκκινο φόντο απ τη ματωμένη καρδιά
παρελθόντος θύμησες ταράζουν τα γαλήνια,
καθάρια νερά μου και όμως είμασταν τότε ακόμη παιδιά.
Έφυγες φορώντας τα χαρτονένια φτερά σου
στης μαύρης σιωπής τη νυχτερινή σιγαλιά
στερώντας με να δώ τα τρελά ονειρά σου
να γίνονται ένα με της ζωής τη φωτιά.
Αντίο λοιπόν και καλό σου ταξίδι
θα λέω για πάντα στις χρονιές που κυλούν
θα είσαι για πάντα στο λαιμό μου στολίδι
που θα φέρω μαζί μου ως οι ουρανοί να χαθούν.
* Ένα ποιήμα που έγραψα κάποτε
για μια ψυχή που χάθηκε τόσο άδικα...
6 σχόλια:
Συγκινήθηκα πάρα πολύ.
Υπέροχο.
Θα μου επιτρέψεις να το αφιερώσω - μέσα απ΄το μπλόγκ σου - στον φίλο μου τον Δημήτρη που χάθηκε τόσο απρόσμενα και άδικα?
Φυσικά Σμαρτούλα μου.
Θα είναι μεγάλη μου τιμή...
Θα του το στείλεις εκεί επάνω, πνεύμα?
To έκανα ήδη Σμαρτούλα μου...
Πάρα πολύ όμορφο....
Με τιμά που σου άρεσε Ναταλία μου.
Δημοσίευση σχολίου