Το χαμόγελο ενός παιδιού

Δεν υπάρχει πολυτιμότερο αγαθό από το
χαμόγελο ενός παιδιού.Εκείνα τα υγρά μαύρα
ματάκια που με κοιτούσαν με τόση ευγνωμοσύνη
σα να ήμουν “Μεσσίας” με έκαναν να αισθανθώ
τόσο σημαντικός ,να ξεφύγω από τα τιποτάκια έλη μου
και να ανέβω ψηλά και πάλι. “Δεν είμαι άγγελος”
του αποκρίθηκα σαν με ρώτησε.“ Άνθρωπος είμαι
με σάρκα και οστά όπως και εσύ.”

Ήταν πρωί Σαββάτου όταν με πήραν τηλέφωνο
από το νοσοκομείο για να με ενημερώσουν ότι
η εγχείρηση μυελού των οστών του παιδιού είχε
στεφθεί με απόλυτη επιτυχία και ότι θα μπορούσα
να το επισκεφτώ.Δάκρυα χαράς κύλησαν από τα μάτια
μου καθώς έκλεινα τη γραμμή. Ντύθηκα αστραπιαία
και κίνησα να το δω.

Η μητέρα του βρισκόταν πλάι του ,στην ίδια καρέκλα
που την είχα αφήσει την προηγούμενη ημέρα μετά
από τη δώρηση του αίματος μου. Μόλο που σήμερα
είχε ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της.

Με καλωσόρισε με μια ζεστή αγκαλιά. Τόσο ζεστή
και αληθινή που πραγματικά αισθάνθηκα αμήχανα.
Δεν με ήξερε και ίσως να μην με έβλεπε ξανά ποτέ
στη ζωή της έπειτα από εκείνη την ημέρα , μα αυτό
δεν την εμπόδισε να μου δείξει τόση ευγνωμοσύνη
που πραγματικά αισθανόμουν πως δεν την άξιζα.
“Μη μου ζητάτε ευχαριστώ , έκανα ότι θα έκανε
ο κάθε άνθρωπος, απλά έτυχε να είμαι εγώ”
απήντησα στα λόγια της.

Ο μικρός σα να διαισθάνθηκε την παρουσία μου
ξύπνησε. Πήγα κοντά του και τότε είδα αυτό το βλέμμα
που πραγματικά με συγκλόνισε. “Σας χρωστάω τη ζωή
μου κύριε” Μου είπε. “Σας ευχαριστώ..σας ευχαριστώ”
το προσωπάκι του γέμισε δάκρυα χαράς.
Το αγκάλιασα και του είπα “Δεν μου χρωστάς τίποτα
καλό μου αγόρι ,τον Θεό να ευχαριστείς που
είναι τόσο μεγάλος”

“Θα τον ευχαριστούμε για μια ζωή” είπαν με ένα στόμα
“Γιατί έστειλε εσένα εδώ δίπλα μας, όταν πραγματικά
σε είχαμε ανάγκη. Πρέπει να είσαι κάτι παραπάνω
από απλά άνθρωπος για να σε επιλέξει.”
“Ένα πνεύμα θαυματουργό ίσως…”

Ήθελα να πω τόσα πολλά εκείνη τη στιγμή μα το μόνο
που κατάφερα ήταν να δακρύσω. Κάθισα λίγη ώρα
ακόμα και έπαιξα με τον μικρό και
ύστερα τους αποχαιρέτησα.

Αυτές τους οι κουβέντες ακόμα ηχούν στην καρδιά μου
και ας πέρασαν χρόνια.Ίσως αυτές να με έκαναν αυτό
που είμαι. Ίσως πάλι να ήμουν ανέκαθεν...