Απόγνωση

Κοίταζε το μήνυμα που εμφανιζόταν στην οθόνη
του κινητού του αποσβολωμένος.Διάβαζε και
ξαναδιάβαζε τις λιγοστές του γραμμές και
τα χέρια του έτρεμαν.“Θέλω να μιλήσουμε , δεν είμαι καλά.
Σε παρακαλώ όμως μη με πάρεις τηλέφωνο δεν μπορώ
να μιλήσω τώρα. Θα τα πούμε στο σπίτι”

Αν αυτό το μήνυμα ερχόταν σε οποιονδήποτε άλλο θα
προκαλούσε ανησυχία μα ως εκεί. Έτσι κι αλλιώς σε
μερικές ώρες θα επέστρεφε στο σπίτι και θα κουβεντιάζανε
το πρόβλημα όπως κάνανε πάντα. Μα η διαίσθηση του ,
αυτό το καταραμένο του χάρισμα, σπάνια έπεφτε έξω.
Εκείνη τη στιγμή είχε διαβάσει το μυαλό της, καταλάβαινε
πως το μήνυμα φώναζε ανάμεσα στις γραμμές του χωρισμό!
-Μα πως είναι δυνατόν! ,ούρλιαξε και ξέσπασε σε
γοερό κλάμα , δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό ,
όχι τώρα , όχι σε μένα , ΓΙΑΤΙ?

Είχαν ,δεν είχαν δύο μήνες που μετακόμισαν στο
ολοκαίνουργιο διαμέρισμα τους.Το είχαν διακοσμήσει με
τόση αγάπη και ότι εκείνη είχε ξεκινήσει εργάζεται στην
επιχείρηση των γονιών του. Είχαν περάσει τρία δύσκολα
χρόνια με πολλές στερήσεις από τότε που εκείνη κατέβηκε
από την επαρχία όπου σπούδαζε. Τα οικονομικά τους
ήταν περιορισμένα και εκείνη δούλευε περιστασιακά εδώ
και εκεί. Εκείνος είχε αφήσει την όλη πολυτέλεια που ζούσε
με τους δικούς του και με το μισθό του κατάφερνε να
μπαλώσει τις όποιες τρύπες της ζωής τους και να της
προσφέρει όσα περισσότερα μπορούσε.

Όλα αυτά όμως ανήκαν πια στο παρελθόν τώρα πια
μπορούσαν να ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία.
Τα πράγματα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο.
Οι γονείς τους είχαν γνωριστεί και είχε μάλιστα
δημιουργηθεί μια τεράστια συμπάθεια
μεταξύ τους. Τα Χριστούγεννα που πλησίαζαν είχαν
σκοπό να αρραβωνιαστούν και το όνειρο τους
έπαιρνε επιτέλους σάρκα και οστά.

Τώρα όμως όλα αντιστρέφονταν, ένας κεραυνός διέλυε
τα σχέδια τους. Το παλάτι που έχτιζαν δεν ήταν από
σκληρό βράχο ,όπως νόμιζε , μα από άμμο.
Προσπαθούσε να συγκρατηθεί να μην την πάρει τηλέφωνο.
Προσπαθούσε να διώξει τη διαίσθηση από τι κεφάλι του.
-Λες μαλακίες, φώναξε στον εαυτό του, κάτι άλλο θα της
συμβαίνει θα δεις! Κάνε λίγη υπομονή γαμώτο!

Άνοιξε την τηλεόραση και προσπάθησε να χαλαρώσει.
Άναψε ένα τσιγάρο και μετά ένα δεύτερο. Τίποτα όμως,
όσο περνούσαν τα λεπτά τρελαινόταν όλο και περισσότερο.
Την αγαπούσε πιο πολύ και από την ίδια του τη ζωή.
Του είχε σταθεί στα πάντα. Τον φρόντιζε και του έδειχνε
καθημερινά την αγάπη της. -ΌΧΙ φώναξε ξανά. Κάνω λάθος
δεν μπορεί να θέλει κάτι τέτοιο. Απλά δεν μπορεί!

Σε μια στιγμή αλαφροσύνης θαρρείς σηκώθηκε και πήρε
το τηλέφωνο στα χέρια του.Πληκτρολόγησε τον αριθμό
μα η κάρτα του είχε σωθεί. Κατέβηκε έτσι πρόχειρα ντυμένος
και έβαλε κάρτα. Κάλεσε ξανά και ξανά μα δεν το σήκωνε.
Ανέβηκε τρέχοντας στο σπίτι του και ετοιμάστηκε να πάει
να την βρει όταν άκουσε τον χαρακτηριστικό ήχο του
μηνύματος στο κινητό του. Το πήρε με λαχτάρα και διάβασε.
Ήλπιζε να δει αυτό που θα τον καθησύχαζε. “ Σε παρακαλώ
καλέ μου , όχι τώρα. Θα τα πούμε σε δύο ωρίτσες.Σ’ αγαπάω”

Δεν μπορούσε όμως να διώξει με τίποτα τον τρόμο που τον
είχε ζώσει. Ξαναπήρε τηλέφωνο. Αυτή τη φορά το σήκωσε
και του είπε σε έντονο ύφος να περιμένει. Ήταν και οι γονείς
του εκεί. Δεν ήθελε να τους ανησυχήσει. Αυτό τον συνέφερε
λιγάκι και έτσι αποφάσισε να κάνει υπομονή.

Οι ώρες που ακολούθησαν, μέχρι να άκουσει το κλειδί της

στην πόρτα, φάνταζαν αιώνες. Δεν σηκώθηκε να της
ανοίξει όμως όπως έκανε πάντοτε μα περίμενε ακίνητος
στην πολυθρόνα του. Μπήκε μέσα τον καλησπέρισε και πήγε
να τον φιλήσει. Την απομάκρυνε με ένα ξερό “γεια σου”
Εκείνη κάθισε στην διπλανή πολυθρόνα και τον κοίταξε στα μάτια.
Δεν τον είχε ξαναδεί τόσο απόκοσμο. Βαθιά μέσα της ήξερε
πως είχε καταλάβει. -Λοιπόν? σε ακούω, έσπασε πρώτος
τη σιωπή. Τι είναι αυτό που θέλεις να μου πεις? , τι συμβαίνει

που σε έχει αναστατώσει τόσο πολύ?

-Μάτια μου σε αγαπάω πολύ και ξέρω πως και εσύ το ίδιο.
Φαντάζομαι τη ζωή μας , στα χρόνια που θα ρθούν ,με μια
υπέροχη οικογένεια να ζούμε ευτυχισμένα. Όμως εγώ
δεν μπορώ , πνίγομαι! Να ξέρεις πως δεν φταις εσύ. Δεν έκανες
τίποτα κακό. Ίσα ίσα σου χρωστάω τα πάντα. Θέλω να
χωρίσουμε λοιπόν αν και από ότι βλέπω το έχεις ήδη
καταλάβει. Δεν θέλω να κλάψεις όπως στο τηλέφωνο,
σε παρακαλώ, μην κάνουμε τα πράγματα χειρότερα.
Άνδρας είσαι.

Την άκουγε όλη αυτή την ώρα σα χαμένος. Μέσα του γινόταν
ένας πόλεμος που η έκβαση του θα ήταν σίγουρα παράδοση
άνευ όρων. Όταν τελείωσε εκείνη τη ρώτησε ήρεμα σχεδόν
ξεψυχισμένα από πότε είχε αρχίσει να αισθάνεται έτσι γιατί
αποκλείεται να της ήρθε τώρα ξαφνικά. Στην απάντηση της
από το καλοκαίρι , σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο.
Δεν είπε τίποτε άλλο και ούτε άκουσε τις παρακλήσεις της
να μείνει λίγο ακόμα. Δεν γύρισε καν να την κοιτάξει όταν εκείνη
του ορκιζόταν πως δεν υπάρχει άλλος στη ζωή της.
Άνοιξε την πόρτα και δεν επέστρεψε ποτέ.

Όταν συναντήθηκαν μετά από μέρες αφού και την
μετακόμιση την έκαναν χωριστά για να τις δώσει κάποια
χρήματα που είχε ανάγκη , τον ρώτησε γιατί δεν την διεκδίκησε
και η απάντηση του ήταν απίστευτα σκληρή. Ούτε εκείνος
πίστευε τον εαυτό του όταν ξεστόμιζε
“Δεν άφησες τίποτα να διεκδικήσω”.