Αλλού η ζωή μας πάει...

Στεκόταν ακίνητη στη αίθουσα αναχωρήσεων του

αεροδρομίου. Το υγρό βλέμμα της ακολουθούσε τα

βήματα του καθώς επιβιβαζόταν στο αεροπλάνο που θα

τον έπαιρνε , χιλιάδες μίλια μακριά της στην άλλη άκρη

του Ατλαντικού.

Λίγες εβδομάδες πριν της είχε ανακοινώσει πως είχε

αποδεχτεί την υποτροφία που του δινόταν απο το

Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης των Ηνωμένων

Πολιτειών της Αμερικής. (Μ.Ι.Τ). Ήταν μια πολύ μεγάλη

ευκαρία καριέρας για αυτόν και το ήξερε, μα φοβόταν ,

παρά τις υποσχέσεις που της έδινε ,ότι δεν θα τον
ξαναέβλεπε πια. “Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα

λυσμονιούνται” είχε σκεφτεί σκυθρωπά.

Όμως πια ήταν αυτή που θα του έμπαινε εμπόδιο στο

μέλλον του? “Θα μιλάμε καθημέρινα μέσω msn και θα

έρχομαι να σε βλέπω όσο πιο συχνά μπορω.” “Θα έρθεις

και εσύ με την πρώτη ευκαιριά , θα δεις όλα θα πάνε καλά.”

μα η φωνούλα μέσα της φώναζε ότι όσα της έταζε θα

χάνονταν μαζί με αυτόν απο τη στιγμή που θα
ανέβαινε σε αυτό το αεροπλάνο.

Είχε ήδη πλάσει στο μυαλό της μια ζωή μαζί του. Ένα δικό

τους σπίτι και μια ευτυχισμένη οικογένεια. Αυτός θα εργαζόταν

σε κάποια εταιρεία αφού θα είχε φοιτήσει σε κάποιο ελληνικό

πανεπιστήμιο και εκείνη θα είχε το δικό της στούντιο

φωτογραφίας που τόσο επιθυμούσε. Αυτά δηλαδή που

σχεδίαζαν μαζί πριν δεχθεί εκείνο το τηλεφώνημα και την

πρόταση της υποτροφίας. Ονειρευόταν φωναχτά πλάι του

χαρούμενες φωνούλες παιδιών να γεμίζουν την ατμόσφαιρα

και αυτούς μια αγκαλιά ως τα βαθιά γεράματα.

Απο την στιγμή όμως που κατέβασε το ακουστικό του

τηλεφώνου όλα θα άλλαζαν και το ήξερε. Το είχε δει στα

μάτια του. Δεν ήθελε να τον χάσει , δεν ήθελε να φύγει.

Για μέρες πάλευε με τον εαυτό της , αγωνιζόταν να διώξει

όλους αυτούς τους φόβους που την πλυμμήριζαν. Τον αγαπόυσε

τόσο πολύ για να τον πληγώσει. Τώρα την χρειαζόταν πιο πολύ

απο κάθε φορά. Ήταν μια πολυ σημαντική απόφαση αυτή που

έπρεπε να πάρει και το μόνο που δεν θα ήθελε ήταν να την δει

αρνητική απέναντι του. Πάντοτε υποστήριζε κάθε του απόφαση

ακόμα και αν αυτή ήταν λανθασμένη. “Θα είμαι μαζί σου σε κάθε

σταυροδρόμι αυτής της ζωής” όπως χαρακτηριστικά του έλεγε.

Σήμερα , 20 χρόνια μετά, χαζεύοντας ένα παλιό άλμπουμ με

φωτογραφίες τους που βρήκε κάπου θαμμένο στη σοφίτα και

με μια ζωή εντελώς διαφορετική απο αυτή που έπλαθε εκείνα

τα χρόνια , αναρωτήθηκε πως θα ήταν αν τον είχε σταματήσει

τότε. Με δάκρυα να κυλούν στα μάτια της έπλασε
ξανά την ύπαρξη της μαζί του.

"Για αλλού κινήσαμε , για αλλού και αλλού η ζωή μας παέι"

είπε και έκρυψε νοσταλγικά το άλμπουμ στην αγκαλιά της...