Νερομπογιές...

Το καλοκαίρι πέρασε και ήρθαν οι βροχές και
χάθηκα στα χρώματα και στις νερομπογιές.
Πάνω στον καμβά της ζωής μου περνάω με
πινέλο όλα όσα σαν δροσερό αγέρι με συντρόφευαν
τη χρονιά που πέρασε και όλα εκείνα που σαν
καταιγίδα ήρθαν να γκρεμίσουν τα αμμόχτιστα
ξωτικόκαστρα που με κόπο σκάρφιζα στη χώρα ονείρων μου.

Μια μεγάλη αβυσσαλέα τάφρος φράζει πια το διάβα
σου προς την νεραιδοχώρα που κάποτε βαδίζαμε
πιασμένοι χέρι –χέρι. Τα πλινθόχτιστα δρομάκια
της θαμμένα σαν μέσα σε ομίχλη σε κρατούν πέρα
μακριά και με εμποδίζουν να δω τη στέψη σου που
σαν άλλοτε λουζόταν στο φως του μεσημβρινού
ολόλαμπρου ήλιου.

Σαν πέσει η νυχτιά δεν είναι πια φεγγαροστολισμένη
και δεν μπορώ ανοίγοντας το ύψος των ματιών μου
να δω την πούλια πολύτιμο φυλαχτό να κρέμει στο λαιμό σου.

Αδειάζω απ΄ τη βαλίτσα μου μια στοίβα αναμνήσεις
και ζωγραφίζω γέφυρες για να ξαναγυρίσεις. Σκαρώνω
άμαξα με κάτσασπρα άτια να σε περιμένει πλάι στο φάρο,
που στέκει εκεί ψηλός και αγέρωχος φωτίζοντας με τις
ακτίδες του τα σκοτεινά σοκάκια . Άστρα που πέφτουν από
τον ουρανό , ένα φράγμα που σπάει κάπου μακριά να
γεμίζει την τάφρο , πράσινο χορτάρι που φυτρώνει
ξανά και κρίνους στολίδια στις επάλξεις.

Νύχτα ξωτικιά με το τάσι του φεγγαριού να φέγγει ξανά.
Δυο φιγούρες που μπλέκονται στα δώματα και γλυκά
τραγούδια να αναβλύζουν από κάθε μεριά της χώρας.
Πλήθος κόσμου μαζεύεται στο παλάτι. Μεγάλη γιορτή θα
ακολουθήσει. Φιέστα θαρρείς για την επιστροφή μια εστεμμένης.

Με νερομπογιές πλάθω και απόψε την Ελπίδα...