Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007

Παρέα με όσα καίγονται για μένα...


Το παγάκι γλίστρησε μέσα στο κρυστάλλινο ποτήρι
και βυθίστηκε στο χρυσαφένιο χρώμα από
το μυρωδάτο ουίσκι.Ανάδεψα το ποτήρι και
το έφερα στα χείλη μου. Ήπια μια γουλιά ,
η γνώριμη γεύση του ζέστανε λιγάκι
την παγωμένη μου καρδιά.Ανακάτεψα τα ξύλα στο
τζάκι ωσότου να ζωηρέψει λίγο η φωτιά
και αφέθηκα για λίγο μέσα στις πύρινες γλώσσες της.
Η παρέα της φλόγας που παιχνίδιζε ,
ανεκτίμητος θησαυρός και μοναδική παρέα μου
τις ζοφερές αυτές στιγμές όταν η νυχτιά σκεπάζει
τα πάντα με το πέπλο της, όταν όλα τα φώτα σβήνουν.
Άναψα το κακοστριμένο τσιγάρο μου
και έγειρα στην πολυθρόνα αφήνοντας
για μια ακόμη φορά τον εαυτό μου να χαθεί
στις σκέψεις του.
Ξετυλίγοντας το γαριασμένο και γεμάτο κόμπους
κουβάρι της ζωής μου , αντικρίζω παντού λάθη
που με στοιχειώνουν και με βασανίζουν ,
όπως ένας έκπτωτος άγγελος που κάποτε
καταράστηκαν να ζει με τις ερινύες του.
Τιμωρία βαριά και αμείλικτη και οι
στριγκές φωνές τους διαρκώς να στροβιλίζονται
μέσα στο κεφάλι μου φέρνοντας τρικυμία
στα κάποτε γαλήνια νερά μου.

Στο παλιό μου ξύλινο πικάπ ακούγεται
το Always των Bonjovi.
Σιγοψιθυρίζω το τραγούδι ενώ δάκρυα
κυλούν στο πρόσωπο μου

“Now your pictures that you left behind
Are just memories of a different life
Some that made us laugh,
some that made us cry
One that made you have to say goodbye

What I’d give to run my fingers through your hair
To touch your lips, to hold you near
When you say your prayers try to understand
I’ve made mistakes, I’m just a man
When he holds you close, when he pulls you near
When he says the words you‘ve been needing
to hear I wish I was him cause those
words are mine To say to you till the
end of timeYeah,

I will love you baby - always
And I’ll be there forever and a day – always”

Ποτέ μου δεν ντράπηκα να κλάψω
ποτέ μου δεν φοβήθηκα να παραδεχτώ τα λάθη μου.
Μακάρι να ήσουν εδώ απόψε και να κάναμε
τη φαντασία πραγματικότητα.
Θα έδινα το βασίλειο μου για μια ευκαιρία
να σου αποδείξω ότι όσα λέω τα εννοώ.
Τα αισθήματα μου για σένα ποτέ δεν υπήρξαν μια
φενάκη.Δεν είμαι ερωτευμένος με τον ερωτα.
Είμαι ερωτευμένος με εσένα.

Μα όπως λέει και το τραγούδι ήδη
είσαι ευτυχισμένη στη αγκαλιά ενός άλλου.

Το φως της ημέρας υποδέχεται σιγά σιγά το σκοτάδι.
Το μπουκάλι πλέον άδειο, το τασάκι μου
γεμάτο αποτσίγαρα και στάχτη,το τζάκι σβηστό.
Αποκοιμήθηκα στην πολυθρόνα μου και απόψε.
Με μοναδική παρέα όλα αυτά που καίγονται για εμένα ,
με όλα αυτά που με καίνε και δεν με αφήνουν ποτέ…

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

κρατάω την τελευταία σου φράση...

όσον αφορά την εσωτερική αναζήτηση και διάλογο, είναι απαραίτητα για να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε.

άλλες φορές μέσα από αναμνήσεις, άλλες από εμπειρίες...

μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

η σκηνή που περιγράφεις κοντά στο τζάκι ιδιαίτερα όμορφη και περιγραφική.

bluesmartoula είπε...

Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που άν δεν εκδηλωθεί γίνεται γάγγραινα, καρκίνος και σου τρώει τα σωθικά.
Σκέψου πως μετά την καταιγίδα έρχεται η ξαστεριά κι η λιακάδα.
Ζήσε τον πόνο όσο χρειάζεται, αλλά μην ξεχάσεις ν΄απολαύσεις την λιακάδα.
Γιατί η ζωή είναι μικρή και η λιακάδα διαδέχεται τον πόνο συχνά.
Καλησπέρα πνεύμα....

πνευμα είπε...

Αλεξάνδρα χαίρομαι που κρατάς την τελευταία μου φράση.
Αυτό το σκοπό είχα και στο κείμενο.

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Σμαρτούλα μου,

Εναλλαγές συναισθημάτων είναι η ζωή μας.
Αυτό άλλωστε είναι και το αλατοπίπερο που της δίνει την γλυκόπικρη γεύση της...