Προσκυνητής

Τα βουνά περνάω και τις θάλασσες

περνώ,κάποιον αγαπάω.

Δυο ευχές κρατάω και δυο τάματα

κρατώ, περπατώ και πάω.

Κάποιος είπε πως η αγάπη σ'ένα αστέρι

κατοικεί, αύριο βράδυ θα'μαι εκεί.

Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή

κρατά, αύριο βράδυ θα'ναι αργά.

Στα πουλιά μιλάω και στα δέντρα

τραγουδώ, κάποιον αγαπάω.

Οταν τραγουδάω προσευχές

παραμιλώ, περπατώ και πάω.

Κάποιος είπε πως ο δρόμος είναι η φλέβα

της φωτιάς, ψυχή μου πάντα να κυλάς.

Κάποιος είπε πως ταξίδι είναι μόνο η

προσευχή, καρδιά μου να'σαι ζωντανή.

Κάποιος είπε πως η αγάπη σ'ένα αστέρι

κατοικεί, αύριο βράδυ θα'μαι εκεί.

Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή

κρατά αύριο βράδυ θα'ναι αργά.

*Aλκίνοος Ιωαννίδης

Το ραγισμένο δοχείο

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχεία κάπου

στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία

κουβαλούσε καθημερινά νερό απο ένα μακρυνό

ρυάκι με δυό μεγάλα δοχεία περάσμενα σε ένα

μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους

ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα

όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.
Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς

διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη

στάθμη του νερού εώς τη μέση.Έτσι για δύο ολόκληρα

χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο

ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που

εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον

οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν

δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά

απο αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή

και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου

ζητήσω συγγνώμη!"

"Μα γιατί;" ρώτησε η γριά. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"
"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω

της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε: "Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι

υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη

μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την

εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και

εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα

τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα

τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!"

Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε

ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης

γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την

αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του

και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν να γίνουν

χρήσιμες και να "στολίσουν" τη ζωή μας.
Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο

πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να

μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο

η ατέλεια μας αυτή μπορέι να ομορφύνει την

ίδια μας την ύπαρξη.

"Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε

στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το

άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά

σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη

γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο

και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

*Μια ιστορία που μοιράστηκε μαζί μου η Σμαρτούλα

Nα δίνεις...

Πριν χρόνια , κάποιος φίλος μου πήρε ένα αυτοκίνητο
σαν Χριστουγεννιάτικο δώρο από τον αδερφό του.
Την παραμονή των Χριστουγέννων , βγαίνοντας από
το γραφείο του είδε ένα αλητάκι να κάνει βόλτες γύρω
από αυτό και να το θαυμάζει.

Καθώς πλησίαζε, το παιδί τον είδε και ρώτησε γεμάτο
θαυμασμό: "Δικό σας είναι αυτό το αυτοκίνητο, κύριε;"
Ο φίλος μου έγνεψε καταφατικά. "Μου το έκανε δώρο
ο αδερφός μου για τα Χριστούγεννα". Το παιδί έμεινε
με το στόμα ανοικτό. "Δηλαδή, σας το έδωσε ο αδερφός
σας και δεν πληρώσατε τίποτα; Μπράβο!
Μακάρι να.....δίστασε.

Ο φίλος μου βέβαια, κατάλαβε τι ήθελε να πει: "Μακάρι
να'χα και γω έναν τέτοιο αδερφό." Ωστόσο, αυτό που είπε
το παιδί τον συγκλόνησε μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής του.
"Μακάρι", συνέχισε ο μικρός, "να μπορούσα να γίνω και γω
τέτοιος αδερφός".Κοίταξε το παιδί κατάπληκτος και
μετά είπε αυθόρμητα: "Θέλεις να κάνεις μια βόλτα με το
αυτοκίνητο μου;" "Ω, ναι, πάρα πολύ".

Αφού έκαναν μια σύντομη βόλτα, ο μικρός γύρισε και με
μάτια που έλαμπαν είπε: "κύριε, μπορείτε να περάσετε
έξω από το σπίτι μου;" Ο φίλος μου χαμογέλασε αχνά .
Υποψιαζόταν τι ήθελε ο νεαρός: Να δείξει στους γείτονες
ότι πήγαινε σπίτι του με αυτοκίνητο. Αλλά γελάστηκε για
δεύτερη φορά. «Σταματάτε εκεί, σ’αυτά τα δύο σκαλιά;»
παρακάλεσε το παιδί. Βγήκε από το αυτοκίνητο και
ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά.

Σε λίγο τον άκουσε να γυρίζει, αλλά με αργά βήματα
αυτή τη φορά. Έφερνε μαζί του τον μικρό ανάπηρο
αδερφό του. Τον έβαλε να καθίσει στο κάτω σκαλί και
μετά στριμώχτηκε δίπλα του και του έδειξε το αυτοκίνητο.
"Να! Βλέπεις αδερφάκι, αυτό σου έλεγα πριν επάνω. Του
το χάρισε ο αδερφός του για τα Χριστούγεννα και ο ίδιος
δεν πλήρωσε δεκάρα. Μια μέρα θα σου δωρίσω και εγώ
ένα τέτοιο... και τότε θα δεις όλα εκείνα τα όμορφα
πράγματα που σου έλεγα ότι βρίσκονται στις
Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες."

Ο φίλος μου βγήκε από το αυτοκίνητο, πήρε το ανάπηρο
αγόρι και το έβαλε στο μπροστινό κάθισμα του
αυτοκινήτου. Ο μεγάλος αδερφός, με τα μάτια του να
αστράφτουν, μπήκε μέσα και κάθισε δίπλα του. Οι τρεις
τους ξεκίνησαν μια αξέχαστη εορταστική βόλτα
με το αυτοκίνητο.

Εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων, ο φίλος μου
έμαθε τι εννοούσε ο Χριστός, όταν έλεγε ότι η μεγαλύτερη
ευλογία είναι να δίνεις.....

*Μια ιστορία του Dan Clark


Με τις θερμότερες ευχές μου για τις Άγιες ημέρες που
έρχονται.Υγεία , Αγάπη και Χαμόγελα σε όλους και όλες.

Αγκάθια...

-Γιατί μαμά τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια;

-Γιατί ματάκια μου, πρέπει να προστατέψουν την
ομορφιά τους απο κάθε τι θα μπορούσε
να τα βλάψει.

-Μα μαμά, μόνο τους ανθρώπους βλέπω να τα
κόβουν και τα τοποθετούν σε μεγάλα κρυστάλινα
βάζα για να ομορφαίνουν το τραπέζι του
σπιτιού τους.

-Ναι καρδούλα μου , από αυτό ακριβώς προσπαθούν
να προστατευτούν. Η θέση τους δεν είναι στα
τραπέζια, μα στον κάμπο εκέι που ελεύθερα τη
μοιράζουν σε όσους αξίζει να τη δουν...

"The rose has thorns only for those who
would gather it."

Time Machine

We all have our time machines,
don't we...

Those that take us back
are memories

and those that carry us forward,
are dreams.

..Let us remember these words ,
whenever we wish we could travel through time.

Archangel

Με ένα μεγάλο ποτήρι γεμάτο νερό,

πλάι στο προσκεφάλι μου και απόψε

σε αναζητώ. Έλα, σβήσε την δίψα σου

και άκουσε με. Συ που ποτέ δεν με

άφησες έρμαιο στους κινδύνους της ζωής,

ακόμη και τότε που πίστευα πως ήσαν

όλα χαμένα...

* "Άγγελε μου, αν κατέβεις προς τη γη,

θέλω να 'ρθεις να μιλήσουμε μαζί.

Περιμένω να μου δώσεις συμβουλή,

πως να γιάνω μιά καρδιά που αιμορραγεί.

Άγγελε μου, έχει αγιάτρευτη πληγή,

από θαύμα είναι ακόμα ζωντανή.

Έχει τραύμα βαθύ κι η λεπίδα η κοφτερή,

δηλητήριο είχε και έρωτα πολύ.

Άγγελε μου, μία χάρη σου ζητώ

στ' όνειρο μου, λύση στο αίνιγμα να βρω.

Την καρδιά μου γιάτρεψε την αν μπορείς,

με ένα δάκρυ απ' τα βάθη της ψυχής.

Και αν τη σώσεις θα σου τάξω προσευχή,

στον Θεό μου, να σου δώσει την ευχή.

Για να γίνεις των Αγγέλων Διοικητής

και ένα θρόνο στον παράδεισο να βρεις..."

Σε ευχαριστώ.

*Άγγελε μου-Παναγιώτης Ψάλτης

Ψεγάδια...

Η ομορφιά κρύβεται στα καθημερινά ψεγάδια της.
Στις μικρές ή μεγάλες ατέλειες που ανακαλύπτουμε,
κάτι αγουροξυπνημένα πρωινά μπροστά στον καθρέπτη.

Στα "λάθη" που με ευκολία καταλογίζουμε στη φύση.
Σε κάθε τι που ευχαρίστως θα αλλοιώναμε πάνω μας.
Σε όλα όσα προσευχόμαστε να ήσαν διαφορετικά ,
μα "ο άσπλαχνος Θεός" αρνήθηκε να μας δώσει.

Γιατί όλα τα παραπάνω μας κάνουν ανθρώπους,

αληθινούς και ζωντανούς. Όλα αυτά μας κάνουν

να ξεχωρίζουμε απο τις πλαστικές κούκλες που

εκθέτουν άψυχα τον ευατό τους μέσα απο μια

βιτρίνα.

Γιατί Αυτός τα πάντα με σοφία εποίησε και μας έδωσε
το ποιό όμορφο δώρο, μας έκανε μοναδικούς σπάζοντας
κάθε καλούπι και η πραγματική ομορφιά δεν μπαίνει σε
καλούπια... είναι μοναδική!

Words...

The most selfish one-letter word

I

...AVOID IT

The most satisfying two-letter word

We

...USE IT

The most poisonous three-letter word

Ego

...KILL IT

The most used four-letter word

Love

...VALUE IT

The most pleasing five-letter word

Smile

...KEEP IT

The fastest spreading six-letter word

Rumour

...IGNORE IT

The hardest working seven-letter word

Success

...ACHIEVE IT

The most enviable eight-letter word

Jealousy

...DISTANCE IT

The most powerful nine-letter word

Knowledge

...ACQUIRE IT

The most essential ten-letter word

Confidence

...TRUST IT

Πλόυσιος η φτωχός...

Στα χρόνια τα παλιά , κάποιος βασιλιάς αποφάσισε

να στείλει το παιδί του να περάσει μια νύχτα με μια

πολύ φτωχή οικογένεια. Σκοπός αυτής του της

κίνησης ήταν να αφήσει το νεαρό πριγκηπόπουλο

να δει με τα ίδια του τα μάτια τον τρόπο διαβίωσης

ενός μέρους των μελλοντικών υπηκόων του, που

όχι μόνο δεν είχαν χρήματα να ξοδέψουν μα

δυσκολεύονταν να αντιμετωπίσουν ακόμα και

αυτή την απλή καθημερινότητα τους.

Ο βασιλιάς έντυσε σαν απλό χωρικό το παιδί και το

συμβούλεψε να μην αποκαλύψει την ταυτότητα του,

για να μην νοιώθουν άβολα οι οικοδεσπότες του.

Το βοήθησε να ανέβει σε μια παλιά άμαξα και

πρόσταξε τον οδηγό να το μεταφέρει στην οικογένεια

που είχε επιλέξει.

Την επόμενη ημέρα , ο βασιλιάς υποδέχτηκε το νεαρό

πρίγκηπα και του ζήτησε να του περιγράψει την

εμπειρία του. Το παιδί αφού τον κοίταξε για λίγη ώρα

αμίλητο , αποκρίθηκε:

Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία πατέρα.Έμαθα πως
έχουμε πανέμορφα κάτασπρα άλογα ,που όπως λες

πολλοί θα ζήλευαν, ενώ αυτοί έχουν σκυλιά και

κότες και χήνες. Έχουμε ένα μεγάλο πλουμιστό

συντριβάνι και αυτοί έχουν το ποτάμι. Διαθέτουμε

μια πελώρια ξεσκέπαστη βεράντα , αλλά αυτοί έχουν

τον ουρανό με τα αστέρια και το φεγγάρι. Έχουμε

ένα τεράστιο κήπο γεμάτο λουλούδια , μα αυτοί

έχουν το δάσος."

Και ενώ ο βασιλιάς άκουγε αποσβολωμένος τα όσα

έλεγε με στόμφο ο γιός του ,το παιδί πρόσθεσε:

"Σε ευχαριστώ πατέρα που μου έδειξες πόσο

φτωχοί είμαστε!"

Ο βασιλιάς που μια ημέρα πριν έτριβε τα χέρια του με

ικανοποίηση , διαβλέποντας πως το πριγκηπόπουλο

μόλις αντίκρυζε την φτώχια των απλών ανθρώπων

θα αντιλαμβανόταν άμεσα τη διαφορά και θα

κατανοούσε επιτέλους την επιμονή του στον πλούτο ,

καθόταν τώρα σαστισμένος και αμίλητος...

Όταν μετράμε τι είμαστε, το αποτέλεσμα είναι

η ίδια η αντίληψη μας για τη ζωή.

Σκέψου για λίγο και αποφάσισε αν είσαι

πλούσιος η φτωχός

Κάποτε θα 'ρθουν...

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν,

πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν

και πως σε θένε.

Εχε το νου σου στο παιδί,

κλείσε την πόρτα με κλειδί

...ψέματα λένε.

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,

λογάδες και γραμματικοί

...για να σε πείσουν.

Εχε το νου σου στο παιδί,

κλείσε την πόρτα με κλειδί.

Θα σε πουλήσουν.

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί,

που θα 'χει σβήσει το κερί

...στην καταιγίδα.

Υπερασπίσου το παιδί,

γιατί αν γλιτώσει το παιδί.

Υπάρχει ελπίδα....

*Παύλος Σιδηρόπουλος

Όταν η ιστορία διδάσκει...

Μιά βροχερή και χειμωνιάτικη μέρα, όπως

σχεδόν όλες , σε ένα χωρίο κάπου στη Σκωτία,

ένας γεροδεμένος άντρας καταγινόταν στο χωράφι

του, προσπαθώντας έτσι να κερδίσει τον επιούσιο

για αυτόν και την οικογένεια του.

Ξαφνικά άκουσε μια φωνή να καλεί σε βοήθεια από

ένα γειτονικό βάλτο. Χωρίς να χάσει στιγμή, ο αγρότης

παράτησε τα εργαλεία του και έτρεξε προς τα εκεί.

Καταμεσής του βάλτου είδε ,ένα νέο αγόρι που είχε

παγιδευτεί στη πυκτή λάσπη να παλεύει απεγνωσμένα

να ελευθερωθεί.Ο αγρότης προσπάθησε να καθυσηχάσει

το αγόρι και με αργές μα σίγουρες κινήσεις κατάφερε να

το τραβήξει από τη λάσπη, σώζοντάς το από βέβαιο θάνατο.

Την επόμενη μέρα μια πολυτελής άμαξα έφτασε στο σπιτικό

του. Ένας εύπορος και όπως φαινόταν από αριστοκρατική

οικογένεια άντρας κατέβηκε και συστήθηκε ως ο πατέρας

του αγοριού που είχε σώσει ο αγρότης. Βλέποντας τα φτωχικά

υπάρχοντα του, ο καλοντυμένος άνδρας , προσφέρθηκε να

ανταμείψει πλουσιοπάροχα τον θαρραλέο αυτό αγρότη που

με αυταπάρνηση είχε βουτήξει στο βάλτο μια ημέρα πρίν

σώζοντας τη ζωή του γιού του. Μα ο καλόκαρδος αυτός

χωρικός αρνήθηκε να δεχθεί πληρωμή για αυτό που έκανε.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένα μικρό αγόρι έκανε την

εμφάνιση του στο κατώφλι του σπιτιού. Ο επισκέπτης

ρώτησε τον αγρότη αν αυτό το παιδί ήταν γιός του και

εκείνος αποκρίθηκε καταφατικά γεμάτος περιφάνεια.

Τότε ο εύπορος άνδρας επέστρεψε με μία νέα πρόταση.
Του ζήτησε να του επιτρέψει να προσφέρει στο παιδί του
μια εκπαίδευση όμοια με του δικού του γιού.Την οποία
δεν θα κατάφερνε ποτέ να έχει ,ακόμη και με όλα τα λεφτά
του κόσμου ,αφού το παιδί του θα είχε χαθεί στο βάλτο χωρίς
την σωτήρια παρέμβαση του χωρικού. Στο άκουσμα τούτης
της πρότασης ο αγρότης δέχτηκε με μεγάλη χαρά κι έτσι ο
γιός του φοίτησε στα καλύτερα σχολεία και στο τέλος πήρε
το δίπλωμά του από την Ιατρική Σχολή του Νοσοκομείου
St. Marie του Λονδίνου. Μέσα σε λίγα χρόνια ήταν ένας
από τους πιο ξακουστούς γιατρούς του κόσμου.

Πολλά χρόνια αργότερα και χωρίς να έχουν ανταμώσει
ξανά απο τότε, ο γιός του αριστοκράτη άντρα, αρρώστησε
βαριά από πνευμονία. Θα έχανε σίγουρα τη μάχη με το
θάνατο,μα για καλή του τύχη σώθηκε χάρη στην πενικιλίνη.
Το σωτήριο αυτό φάρμακο είχε εφεύρει ένας πολύ διάσημος
πλέον γιατρός ,που δεν ήταν άλλος απο το γιο εκείνου του
φτωχού αγρότη.

Το όνομά του;

Αλέξανδρος Φλέμινγκ.

Το όνομα του γιου του αριστοκράτη Άγγλου που σωζόταν για
δεύτερη φορά από την ίδια οικογένεια;

Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ

Fade To Black...

Lifetime dreams are falling apart,
broken tears from shuttered hearts.
Speechless thoughts are running wild.

Time wails...

...Courage drowns

Fear prevails...

An ache in the dark.
Somebody turned off your sun
and warmth will never come back
...your life is crumbling
as you fade to black...

*Επηρεασμένος απο το ομότιτλο
ποίημα της Erica Carlson

If Everyone Cared...

If everyone cared…
and nobody cried.

If everyone loved…
and nobody lied.

If everyone shared…
and swallowed their pride.

Then we'd see the day…
when nobody died.

…and as we lie beneath the stars,

we realize how small we are.

If they could love like you and me,

imagine what the world could be…

* Lyrics from the song:

If everyone cared - Nickelback

Είναι στη φύση μου...

-Ήταν κάποτε ο Σκορπιός και βρέθηκε
μπροστά σε ένα ποτάμι. Μην μπορώντας
να περάσει απέναντι, αφού δεν ήξερε
κολύμπι κάθισε σκεπτικός στη όχθη
περιμένοντας κάποιον περαστικό μήπως
και τον βοηθήσει.

Είχε αρχίσει να απελπίζεται, όταν άξαφνα
είδε τον Βάτραχο να πλησιάζει. Χωρίς να
χάσει λεπτό ο Σκορπιός τον ρωτά με γλυκιά
λαλιά :"Θα μπορoύσες σε παρακαλώ να με
περάσεις απέναντι; δεν τα καταφέρνω
καθόλου καλά στο κολύμπι".

"Όχι, του αποκρίθηκε ο Βάτραχος", χωρίς
δεύτερη σκέψη."Γιατί καθώς εγώ θα κολυμπώ
με την πλάτη μου εκτεθειμένη εσύ θα βρεις την
ευκαιρία να με τσιμπήσεις με το κεντρί σου με
αποτέλεσμα να με παρασύρεις και εμένα στον
υγρό τάφο μαζί σου."

... Ο Σκορπιός σκέφτηκε πως χρειαζόταν κάτι
πιο πειστικό απο την όμορφη λαλιά, για να
καταφέρει το Βάτραχο να δεχθεί την πρόταση
του. "Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό" του είπε ,
"γιατί δεν έχω καμία διάθεση να πνιγώ και εγώ.
Γνωρίζω πως δύσκολα θα σε πείσω, μα σκέψου
πως αν δεν με ένοιαζε να πεθάνω θα δοκίμαζα να
περάσω το ποτάμι και χωρίς εσένα"

Ο Βάτραχος θεώρησε πως ο Σκορπιός όσο ύπουλος
και αν είναι στην προκειμένη περίπτωση έχει δίκιο
και έτσι δέχθηκε να τον περάσει στην αντίπερα όχθη.
Στα μισά της διαδρομής όμως και ενώ ο Βάτραχος
αγκομαχούσε με το βάρος του στην πλάτη,
ο Σκορπιός τον τρύπησε με το κεντρί του.
Ο Βάτραχος άρχισε να ζαλίζεται και λίγο πριν
αρχίσει να βυθίζεται στο μοιραίο λήθαργο ρώτησε
τον Σκορπιό:

"Γιατί το έκανες αυτό ανόητε; Είχες
πει πως δε θα με πλήγωνες...
τώρα θα πνιγούμε και οι δύο όπως φοβόμουν"
Κι ο Σκορπιός απάντησε: " Δεν μπορούσα να
κάνω διαφορετικά φίλε μου , ξεχνάς ότι είναι
στη φύση μου."

Ο Βάτραχος πέθανε δηλητηριασμένος και με ένα
μεγάλο γιατί...γιατί να τον ακούσει ενώ ήξερε...
ο δε Σκορπιός, ανήμπορος να κολυμπήσει, πνίγηκε.

Κάποιοι άνθρωποι λοιπόν είναι σαν τον Σκορπιό.
Το έχουν στη φύση τους να πληγώνουν τους
άλλους και όσο όμορφα και αν μας πλησιάσουν ,
το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο αν εμείς δεν
προστατέψουμε τους εαυτούς μας.

Fatherhood...

The most important thing that a father can
do for his children, is to love their mother.

Sometimes the poorest man leaves his
children the richest inheritance.

My father didn't tell me how to live, he
lived and let me watch him do it.

Α dad don't need to be tall ,broad-shouldered
and clever. Love makes him so.

Blessed indeed is the man who hears many
gentle voices call him father!

Any man can be a father. It takes someone
special to be a dad.

A truly rich man is one whose children run into
his arms when his hands are empty.

A man never stands as tall as when he kneels
to help a child.

A father is someone you look up to, no matter
how tall you grow.

When a father gives to his son, both laugh,
when a son gives to his father, both cry.

΄Εννοια σας...

Η μοναδική φλόγα που δεν σβήνει ποτέ,
είναι αυτή μέσα στην καρδιά των ανθρώπων,
μέσα στην ψυχή των Ελλήνων.

Για όσους απο εσάς ελησμόνησαν ,
για όσους νομίζετε πως καταφέρατε να
ξεκάνετε την πατρίδα μας,
ένα θα σας πω μονάχα:

...Κάψατε τα δάση μας ,
μα σας ξέφυγαν οι ρίζες.
Θα φυτέψουμε ξανά!

...Κάψατε τα σπίτια μας ,
μα όχι και τα θεμέλια.
Θα ξαναχτίσουμε!

Μπορείτε να μας υποτιμήσετε
όσο θέλετε. Προς όφελος μας
είναι.

"Δεν πολεμούν οι Έλληνες σαν ήρωες,
μα οι ήρωες σαν Έλληνες!"

Έννοια σας λοιπόν και εμείς θα
μπορέσουμε να γεννηθούμε ξανά
μέσα απο τις στάχτες μας.

Έννοια σας και θα μας βρείτε
ξανά μπροστά σας.

Γυμνές Αλήθειες...

Οταν κάποιο βράδυ, θα σε ξυπνήσει απότομα
η κραυγή σου και τρέξεις στη μαμά σου
να το πεις και εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο
κλείσει τη φωνή σου, θα 'ναι αργά μεσάνυχτα
και θα 'χεις κουραστεί.

Οταν θα αγαπήσεις, το γέλιο σου και την
αναπνοή σου και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις.
Στο πλάι σου ,ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα
στη ζωή σου. Τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής.

Πες μας τι θα γίνει, αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές και γύρω σου
κούκλες χλωμές ανίκανες, να ακούσουν τη φωνή σου
και οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές.

*Παύλος Σιδηρόπουλος - Στην Κ.

Να θυμάσαι...

Η Ευτυχία απλώνεται σ’ αυτούς που

δεν την θεωρούν δεδομένη.

Σε αυτούς που ερεύνησαν και σ’ αυτούς

που δοκίμασαν. Γιατί μόνο αυτοί
μπορούν να εκτιμήσουν τη σημασία των

ανθρώπων που άγγιξαν τη ζωή τους.

Μπορείς να έχεις αρκετή ευτυχία για

να αισθάνεσαι πλήρης.

Αρκετά βάσανα για να σε κάνουν δυνατό.

Αρκετή θλίψη για να διατηρηθείς ανθρώπινος.

Αρκετή ελπίδα για να σε κάνει ευτυχισμένο...

Ironic...

An old man turned ninety-eight,
he won the lottery and died the next day.
It's a black fly in your chardonnay,
it's a death row pardon, two minutes too late.
Isn't it ironic ... don't you think.

Mr. play it safe ,was afraid to fly.
He packed his suitcase ,
kissed his kids good-bye.
He waited his whole damn life
to take that flight
and as the plane crashed down,
he thought: 'Well isn't this nice...'
and isn't it ironic ... don't you think.

A traffic jam, when you're already late,
a no-smoking sign ,on your cigarette break.
It's like ten thousand spoons,
when all you need is a knife.
It's meeting the man of your dreams
and then meeting his beautiful wife.
Isn't it ironic... don't you think,
a little too ironic...yeah i really do think..

It's like rain on your wedding day,
it's a free ride when you've already paid.
It's the good advice, that you just didn't take,
who would've thought ... it figures.

Life has a funny way ,sneaking up on you
When you think everything's okay
and everything's going right.
Life has a funny way helping you out
when you think everything's gone wrong
and everything blows up In your face...

*Performed by Alanis Morissette

Tears Of The Dragon...

For too long now,
there were secrets in my mind.

For too long now,
there were things, i should have said.

In the darkness...
i was stumbling for the door.

To find a reason -
to find the time, the place, the hour.

Waiting for the winter sun
and the cold light of day.

The misty ghosts of childhood fears.

The pressure is building,
and I can't stay away.

Where i was,
I had wings that could'nt fly.

Where i was,
i had tears, i could'nt cry.

My emotions,
frozen in an icy lake.

I could'nt feel them
until the ice began to break.

I have no power over this,
you know i'm afraid.

The walls i built are crumbling.

The water is moving,
i'm slipping away.

Slowly i awake,

slowly i rise.

The walls i built are crumbling.

The water is moving,
i'm slipping away.

I throw myself into the sea.

Release the wave,

let it wash over me.

To face the fear i once believed.

The tears of the dragon,

for you and for me...

*Performed by Bruce Dickinson

Μια υπόσχεση...

Ήταν ένα συνηθισμένο μουντό πρωινό του

Νοέμβρη με τον ήλιο να πασχίζει εις μάτην

να κάνει την εμφάνιση του πίσω απο τα

βαριά σύννεφα του Βρετανικού ουρανού.

Το πυκνό πούσι δυσκόλευε τον γέρο-

σταθμάρχη καθώς αυτός προσπαθούσε

να ξεκλειδώσει το μεγάλο σκουριασμένο λουκέτο

της κεντρικής εισόδου του σιδηροδρομικού

σταθμού. Αφου άνοιξε με αρκετό κόπο την

βαριά συρόμενη καγκελόπορτα ,έβγαλε απο

την τσέπη της σκούρας μπλε καμπαρντίνας του,

που είχε ζώσει όσο καλύτερα μπορούσε για να

προφυλαχτεί απο το τσουχτερό κρύο , το παλίο

ασημένιο ρολόι του που κούρδιζε ανελλειπώς

κάθε βράδυ αρνούμενος να το αποχωρηστεί.

Κειμήλιο ιερό βλέπετε , δώρο απο τον

αδικοχαμένο αδελφό του.
¨-6:30 μουρμούρησε. Άραγε πως να είναι

σήμερα “ο παλιόφιλος ?”

Γέμισε έναν τσίγκινο κουβά με νερό απο τη

βρυσούλα πλάι στην είσοδο και κατευθύνθηκε

προς το μικρό κουβούκλιο που χρησίμευε ,

κείνα τα χρόνια , ως εκδοτήριο εισητηρίων

για τους θερινούς μήνες και που τώρα το είχε

παραχωρήσει ως στέγη στον μόνιμο μουσαφίρη

του.-Tommy? του φώναξε.Ακόμη κοιμάσαι

παλιοτεμπέλη?και έσκυψε για να γεμίσει με

φρέσκο νερό τη μικρή γούρνα που του είχε

σκαρώσει με σίδερα απο κάποιο παλίο βαγόνι.

Η ησυχία που ακολούθησε τα άλλοτε χαρούμενα

γαβγίσματα του τον ανυσήχησαν και μπήκε γρήγορα

μέσα στο παλιό εκδοτήριο. Ο Tommy κείτονταν

ασαύλευτος στη αγαπημένη του γωνιά. Ο γερό-

σταθμάρχης δεν χρειάστηκε περισσότερο χρόνο

για να καταλάβει πως ο παλίοφιλος του δεν

ήταν πια μαζί του.

Βγήκε έξω περπατώντας με μεγάλη δυσκολία και

κάθησε σε ένα παγκάκι πλάι στις γραμμές. Εκεί

που τον είχε πρωτοσυναντήσει 10 χρόνια πριν.

-Ανάθεμα συλλογήστηκε πέρασαν κιόλας τόσα

χρόνια. Είχε έρθει μαζί με το αφεντικό του ,

κουτάβι ακόμη τότε, με ουρά που ανέμιζε δυναμικά

και γεμάτος ζωντάνια. Θυμόταν πεντακάθαρα ακόμη

και σήμερα το πρόσωπο του παλικαριού με το σκυλί

στο πλάι του να επιβιβάζεται στο τρένο φωρόντας

τη χακί στολή του. Έφευγε όπως και τόσοι άλλοι νέοι

για το Δυτικό Μέτωπο μη γνωρίζοντας τι θα συναντούσε ,

ούτε αν θα γύριζε ποτέ πίσω. Πάντως του είχε

αναγνωρίσει θάρρος και ηθικό σπάνιο για την ηλικία του.

Την ώρα που έκλειναν οι πόρτες του συρμού και καθώς

με δυσκολία προσπαθούσε να εμποδίσει το σκυλί να

ανέβει στο τρένο , του έδωσε μιαν υπόσχεση που στο

γερό- σταθμάρχη ,που βρισκόταν εκεί δίπλα ,είχε

ακουστεί τόσο ψεύτικη , τόσο χαζή...ένα σκυλί είναι

μόνο. -Θα γυρίσω σύντομα Tommy μου , να με

περιμένεις. Το τρένο αναχώρησε και ο ήχος της

μηχανής του μπλεκόταν με τις φωνές των νεαρών

στρατιωτών που αποχαιρετούσαν τους δικούς τους.

Πολλοί απο αυτούς δεν θα γύριζαν ποτέ πίσω.

Ο γερό-σταθμάρχης πήγε και χάιδεψε το κουτάβι.

-Άκουσες Tommy? Του ειπε. Θα γυρίσει σύντομα

άντε τώρα σπίτι και εσύ να τον περιμένεις. Κούνησε

το κεφάλι και πήγε να συνεχίσει τις δουλείες του.

Σύντομα ο σταθμος θα γέμιζε και πάλι επιβάτες

που θα περίμεναν το νέο δρομολόγιο.
Η μέρα πέρασε γρήγορα η έτσι του είχε φανεί τότε

και όταν κατάκοπος ετοιμαζόταν να κλέισει το σταθμό

είδε το σκυλί να κάθεται ασάλευτο στο ίδιο σημείο και

όσο και αν προσπάθησε να το βγάλει έξω,όσο και αν

το δελέασε με λίγο απο το κολατσίο που του είχε

απομέινει απο το φτωχικό δείπνο του δεν κατάφερε

να το κουνήσει σπιθαμή. Μήτε του επέτρεψε να το πάρει

αγκαλιά για να το βγάλει εκέινος έξω.
Απο εκέινη την ημέρα ο Tommy δεν έφυγε ποτέ απο

τον σταθμό. Έγινε το φιλαράκι του , η παρέα του. Πόσα

και πόσα δεν πέρασαν μαζί στα χρόνια που ακολούθησαν.

Μα κάθε μέρα τριγυρνούσε εκέι πλάι στο παγκάκι

αναμένοντας το αφεντικό του. Κοιτούσε σχολαστικά όλους

τους επιβάτες πού έβγαιναν απο κάθε βαγόνι κουνόντας

δυναμικά την ουρά του όπως τότε. Δεν μπορεί θα γυρνούσε,

του το είχε υποσχεθεί και κάθε που νύχτωνε και παρέμενε

μονάχος τον άκουγε να γρυλίζει σα να καλούσε τον νεαρό

αφέντη όλο παράπονο και αγωνία.

Τώρα που κρατούσε το κουφάρι του φίλου του στα χέρια

και με δάκρυα στα μάτια, κατάλαβε πόσο άδικο είχε τότε

που πίστευε πως ήταν μια χαζή υπόσχεση χωρίς αντίκρυσμα.

Μπορεί να ήταν απλά ένα σκυλί μα πόσα άραγε τον είχε

διδάξει για την αγάπη , για τη δύναμη της πίστης και της

υπομονής. Μα πάνω απο όλα για την ελπίδα.Αυτή που σε

κρατάει ζωντανό και πιστό μέχρι την τελευταία πνοή σου...

Ήρωας

Με περισσή περηφάνια κοιτούσε τη φιγούρα του

αγαπημένου του ήρωα που μόλις είχε αποτυπώσει

στο χαρτί. Επιστρατεύοντας όλη του την τέχνη είχε

σχεδιάσει μια καρικατούρα που ελάχιστα έμοιαζε

με τη μορφή που πρόβαλε στο εξώφυλλο του παλιού

Comic album, το οποίο είχε πρόσφατα ανασύρει

από το αραχνιασμένο και σχεδόν ξεχασμένο

υπόγειο του σπιτιού του.

Από παιδί θυμόταν τον εαυτό του να περνάει ώρες

αμέτρητες διαβάζοντας τις περιπέτειες των

ανυπέρβλητων “Τιμωρών του Κακού” που κάποιος

ευφάνταστος δημιουργός είχε σκαρφιστεί με μολύβι

και πολύχρωμα παστέλ.

Στην καρδιά του υπήρχε ανέκαθεν περίοπτη θέση

για αυτούς τους χάρτινους προστάτες της

ανθρωπότητας που, μέσα από τις ιστορίες τους ,

τον μπόλιασαν με τη δύναμη να αντέχει

… λίγο περισσότερο.

Κάθε λεζάντα που πλαισίωνε τις μορφές των

ηρώων του , κάθε σελίδα των ασπρόμαυρων

και αργότερα έγχρωμων περιοδικών που πέρασαν

από τα χέρια του ήταν γεμάτη με πολύτιμα

μηνύματα που τόσο απλά και εύγλωττα τον δίδαξαν

την έννοια της δύναμης και την ευθύνη που αυτή

προκαλεί. “To ότι έχεις τη δύναμη να τσακίσεις

κάποιον αυτό δεν σου δίνει και το δικαίωμα να

το πράξεις”… θυμάται ακόμα και σήμερα.

Ξεφυλλίζοντας το παλιό και αλλοιωμένο από τον

χρόνο Comic του, το βλέμμα του καρφώθηκε ,

βυθίστηκε θαρρείς , σε μια εικόνα. Μία πλατεία

γεμάτη ανθρώπους να κοιτάζουν ψηλά στον ουρανό

αποθεώνοντας τον ήρωα τους. “Πόσο ανάγκη

έχουμε αλήθεια από έναν από μηχανής θεό”

αναφώνησε.

Μα το πιο σημαντικό μάθημα που πήρε ήταν πως

μέσα από αυτούς τους τεχνητούς μαχητές της

ανθρώπινης φαντασίας αναδυόταν ένας

πραγματικός ήρωας. Αυτός που με τόση πονηριά

προσπαθούσαν να του αποκρύψουν. Ένας ήρως

που βρισκόταν μέσα του. Ό ίδιος του ο εαυτός.

Οι ήρωες των Comic του έδωσαν πολύ περισσότερα

από όσα θα μπορούσε ακόμη και ο ίδιος να φανταστεί.

Διαχώρισαν την έννοια του “καλού” και του “κακού”,

του έδειξαν τον δρόμο της αρετής και την ανάγκη

να βοηθάς όσους σε χρειάζονται. Πάνω από όλα

όμως του δημιούργησαν ένα πρότυπο που ακολουθώντας

το έζησε μια ζωή που τώρα πια ,στα βαθιά του γεράματα ,

τον γέμιζε με περηφάνια και νοσταλγία. Ένα πρότυπο

που το δίχως άλλο ήταν ο ήρωας μέσα του…

Όλοι κρύβουμε μέσα μας το δικό μας ήρωα. Θα τον βρείτε

τις στιγμές εκείνες που παίρνετε μια πολύ δύσκολη ,πλην

όμως σωστή απόφαση. Μα κυρίως τότε που στέκεστε

όρθιοι έχοντας κάνει μια λάθος επιλογή

Ονείρου μπάρκο...

Η νυχτιά ντυνόταν το μαύρο της ολάστρινο πέπλο
και λούζοταν με το βουβό της άρωμα , καθώς τα
υγρά ,παράδοξα μάτια του ,που αγάπηθηκαν
θαρρείς απο αβρές μαθητριούλες και σιωπηρούς
ποιητές , πάλευαν να δώσουν τη θέση τους σε ένα
γεμάτο προσδοκία χαμόγελο. Να γελάσουν έτσι που
όπως λενε δεν γέλασαν ποτέ.

“Ξέρω εγώ κάτι που θα μπορούσε βέβαια να σε
σώσει”,μονολόγησε. Κάτι που πάντα θα βρίσκεται
σε αιώνια εναλλαγή. Ένα ονείρου μπάρκο , ένα
αδιάκοπο ταξίδι στην ατέλειωτη γη. “Φεύγω” είπε ,
σκίζοντας τις θολές γραμμές του ορίζοντα

Στο γραφείο του, το κοράκι που επιδεικτικά σκέπαζε
πάντοτε τα χαρτιά του έφευγε τώρα διωγμένο
κρώζοντας βραχνά και χτυπώντας δυνατά τα φτερά του.
Το παραθύρο έκλεισε με πάταγο. “Καλό κετευόδιο”,
του είπε ειρωνικά καθώς αυτό απομακρυνόταν προς
κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά.

Θαρρώ πως ξέρω κάτι που μπορούσε όλους μας να
σώσει και ας μην γνωρίζω παρά ελάχιστους απο εσάς.
Ένα καράβι που μακριά θα το οδηγώ,βάζοντας
ρότα για πολιτείες απομακρυσμένες και άγνωστες,
εκεί που θα μας δέχονταν με την απλότητα που
αγκαλιαζεις παλίες , γλυκές σου αγαπημένες.

Ζήσε τη ζωή σου

Όταν γεννήθηκες έκλαιγες και όλοι
γύρω σου χαμογελούσαν.

Ζήσε τη ζωή σου έτσι ώστε στο τέλος
να είσαι εσύ αυτός που θα χαμογελάς ενώ
όλοι γύρω σου θα κλαίνε…

Τέσσερα πράγματα...

Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που κανείς μας

δεν μπορεί να ανακτήσει…



Η πέτρα …αφού ριχθεί



Η λέξη… αφού ειπωθεί



Η ευκαιρία …αφού χαθεί



Ο χρόνος… αφού περάσει

Ήρεμη Δύναμη.

Όπως ο Φοίνικας , το πουλί της φωτιάς ,

γεννιέται ξανά από τις ίδιες του τις στάχτες ,

έτσι και εκείνη βίωνε για πρώτη φορά την

δύναμη της αναγέννησης να την κατακλύζει.

Το άλλοτε φοβισμένο κοριτσάκι βρισκόταν

τώρα στο γραφείο του ορθώνοντας για πρώτη

φορά το ανάστημα της και με βλέμμα αγέρωχο

ερχόταν αντιμέτωπη χωρίς ίχνος δειλίας με

την αλαζονεία του ανθρώπου που την είχε

φέρει στα πρόθυρα της τρέλας.

Με ψέματα υπέροχα τυλιγμένα σε υφαντό μετάξι ,

σμιλεμένο θαρρείς αέρινα με το αδράχτι της

υποκρισίας του, την οδηγούσε σε μονοπάτια τόσο

όμορφα φτιασμένα και τόσο ευκολοδιάβατα που

φάνταζαν τόσο ονειρικά στα αθώα της μάτια ώστε

αρνούνταν να ακούσει τη φωνή της διαίσθησης σαν

αυτή της φώναζε σε κάθε ολοφάνερο ολίσθημα του.

Ότι όμως λάμπει δεν είναι χρυσός και σε μια και

μόνο στιγμή ,τα πλινθόκτιστα λουλουδένια μονοπάτια

γίνηκαν αδιέξοδα με απόκρημνους γκρεμούς και

κοφτερά βράχια που πλήγιαζαν την ψυχή της ,κάθε

που απεγνωσμένα πάλευε διέξοδο να βρει.

Μα ο θρίαμβος του δεν κράτησε πολύ. Είχε υποτιμήσει

την αντίπαλο του και τώρα είχε έρθει η ώρα του δικού

του Βατερλώ. Απέναντι του στέκονταν μια τελείως

διαφορετική γυναίκα , σίγουρη για τον εαυτό της ,

δυνατή μα συνάμα και τόσο γαλήνια που τον τρόμαζε .

Τα μάτια του απέφευγαν εσκεμμένα κάθε της βλέμμα

και με το κεφάλι σκυφτό άκουγε ανήμπορος να

αντιδράσει τον πύρινο και τόσο σταθερό λόγο της

να διαλύει την περηφάνια του.

Στα λόγια της ο φόβος, που κάποτε την πλημμύριζε

και που την οδηγούσε να δέχεται ακόμα και τον

εξευτελισμό της ζητώντας συγγνώμη, είχε

αντικατασταθεί από οίκτο για το ανδρείκελο που

χωρίς ίχνος κομπασμού πια σωριαζόταν μπροστά της.

-Δεν αξίζεις ούτε καν να σε λυπούνται…
Είπε τελειώνοντας και έφυγε αεράτα από το γραφείο

κλείνοντας της πόρτα μαλακά πίσω της.

Ξάφνου η ζωή της αποκτούσε και πάλι νόημα
και το σημαντικότερο από όλα ήταν ότι πλέον
έβλεπε ξεκάθαρα την αιτία αυτής της αλλαγής.
Η καρδιά της επιτέλους πλημμύριζε από την
ενέργεια και την ανυπόκριτη αγάπη ενός νέου
προσώπου που μπήκε στη ζωή της σε χρόνο νεκρό
και δεν δίστασε να δει σε αυτήν όσα οι άλλοι
προσπαθούσαν πεισματικά να της αποκρύψουν.

Ένας φοίνικας αναγεννήθηκε μέσα της. Μια ήρεμη
δύναμη την κατέκλυσε και για πρώτη φορά στη ζωή
της ένοιωσε την απόλυτη γαλήνη.

Όταν ο χρόνος σταματά...

Έμπλεξε τα δάχτυλα του στα βρεγμένα της μαλλιά ,

ενώ τα χείλη του αναζητούσαν παθιασμένα τα

δικά της .Έβγαλαν τα μουσκεμένα πανωφόρια τους

και οι καυτές τους ανάσες έγιναν ένα με τον ήχο της

δυνατής βροχής καθώς αυτή χτυπούσε μελωδικά

στον γυάλινο ουρανό της ερωτικής φωλιάς τους.

Τα τζάμια θολά, εμπόδιζαν τα αδιάκριτα βλέμματα

των περαστικών να δουν την αιτία για την οποία το

αυτοκίνητο δονούταν σε ρυθμούς μεθυστικούς ,
μα σίγουρα είχαν καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε

στο εσωτερικό του.

Στα μάτια της καθρεπτίζονταν φόβος για αυτό
που ένοιωθε , στα δικά του μια άσβεστη φλόγα
που έλιωνε γοργά κάθε της αντίσταση.Η καρδιά
του πήγαινε να σπάσει και τα χέρια του έτρεμαν ,
την έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του. Μια ηδονική
κραυγή βγήκε απο μέσα της.

Τον φίλησε με πάθος, ένοιωσε τα δόντια της να
τον κομματιάζουν. 'Ηξερε ότι τον τρέλαινε , είχε τον
έλεγχο , μα όχι για πολύ. Περίμενε απο στιγμή σε
στιγμή την επόμενη του κίνηση και όσο αυτός αργούσε
ένοιωθε όλο και περισσότερο την ανάγκη να ουρλίαξει.

Πάλευε με τα τόσα ερωτηματικά της και αυτό την
άναβε όλο και περισσότερο. Οι σκέψεις της χάνονταν
σε κάθε του άγγιγμα , όπως το σήμα του ραδιοφώνου
σαν περνάς ανάμεσα απο βουνά και ασυνάρτητες
εικόνες μπερδεύονταν με την ηδονή που την
κατέκλυζε προκαλώντας εκρήξεις στο μυαλό της.

Ξάφνου σταμάτησε να απορεί αν αυτό που ζούσε ήταν
ένα όνειρο. Για μια ατέλειωτη στιγμή τα ρολόγια
πάγωσαν, ο χρόνος σταμάτησε να κυλά. Αφέθηκε
ελεύθερη στον έρωτα του. Γίνηκε δικιά του. Τα κορμία
τους απαλάχτηκαν απο κάθε εμπόδιο και σαν αλλόκοσμα
αερικά χόρεψαν ένα απίστευτο Τάνγκο μέχρι το
πρώτο φως της ημέρας.

* Flower of lust

Σ΄ Αγαπώ...

Ψάχνω κάτι καινούργιο να πω,
να μη το 'χω ξανακούσει ούτε κι εγώ.
Kάτι να σε εντυπωσιάσει,
στον αέρα ένα σημάδι σου να πιάσει
Ψάχνω κάτι καινούργιο να πω,
να μη το 'χω ξανακούσει ούτε κι εγώ.

Ψάχνω κάτι καινούργιο να πω,
να μη το 'χω ξανακούσει ούτε κι εγώ.
Mα κολλάω και πάλι σ' όλα εκείνα,
που έλεγε γελώντας η Μελίνα.
Βρήκα κάτι λοιπόν να σου πω,
που είναι πάντα καινούριο κι απλό.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ για το τώρα,
το πριν , το μετά και το πάντα.
Σ' αγαπώ , η καρδιά μου τρελάθηκε
βαράει σαν ξεκούρδιστη μπάντα.

Σ' αγαπώ, θα με βρεις το πρωί
όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν.
Θα 'μαι εδώ κι όλα πάλι ξανά όπως
τελειώνουν έτσι θα αρχίσουν.

Ψάχνω κάτι καινούργιο να πω,
να μη το 'χω ξανακούσει ούτε κι εγώ.
Μα νομίζω τίποτα δε μου ανήκει,
τα κρατάει καλά κρυμμένα η Αλίκη.
Ψάχνω κάτι καινούργιο να πω,
να μη το 'χω ξανακούσει ούτε κι εγώ.

Ψάχνω κάτι καινούργιο αλλά ,
τριγυρνώ συνεχώς στα παλιά.
Με τη βάρκα του Μάνου σ' ενα κύμα,
το γαλάζιο του Οδυσσέα σ' ένα ποίημα.
Βρήκα κάτι λοιπόν να σου πω
που είναι πάντα καινούργιο κι απλό...

Μικρές Νοθείες...

Ποτέ της δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα ,
να αφουγκραστεί τις αχτίδες του ηλίου να θροΐζουν
πάνω στα πυρόξανθα στάχυα της θερινής επαρχίας
που μεγάλωσε. Ένας τόπος τόσος ζεστός να έρχεται
σε αντίθεση με την βαρυχειμωνιά που αισθάνεται
βαθιά μέσα της ,στο κενό εκείνο σημείο που κάποτε
χτυπούσε ανέμελα η καρδιά της.

Ζει με ότι περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα.
Μονολογεί μια στιχομυθία τραγική χωρίς “Από
Μηχανής Θεό” , χωρίς κάθαρση και χειροκρότημα
γαλαρίας. Τα πρωινά σηκώνεται τρομαγμένη ,
ξυπνώντας σαν από τον πάταγο που κάνει κάποιο
μεγάλο κύμα καθώς σκάει στα κοφτερά βράχια της
ταραγμένης της ψυχής.

Αυτό που λαχτάρησε ως λαφυράκι είναι μια θάλασσα
σκαλοπάτια να την οδηγήσουν ξανά στην επιφάνεια,
να την βγάλουν από το δώμα της μοναξιάς της.
Σε τέσσερις τοίχους κρύβει από χρόνια, με μεγάλη
σχολαστικότητα, το φως γεμίζοντας τα παραθύρια
της με σάπιες αφίσες ,μα κρύβει αβίαστα και ολάκερη
την ύπαρξη της.

Με σημάδια στυλού πάνω στον τοίχο της , μετράει και
απόψε το ύψος της. Κάθε ημέρα και μια κουκίδα πιο
χαμηλά από την προηγούμενη , σα να συρρικνώνεται
πόντο πόντο ωσότου να χαθεί στη λήθη της.
Μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει από τον ύπνο της
στέκεται όρθια και νοιώθει τόσο ψηλή λες και
τρυπάει το ταβάνι.

Στα όνειρα της τίποτα θαρρείς δεν τη χωράει,
τίποτα δεν της στέκεται εμπόδιο. Ορθώνεται πελώρια
διώχνοντας τη μιζέρια που έχει πεισματικά ριζώσει στα
σπλάχνα της ποτίζοντας την με αργό φαρμάκι.

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα’ κάνε μία απ' τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες…

Τακούνι κόντρα.

Έτρεμαν τα χέρια της , σα να τα περνούσε ρεύμα.

Πήγαινε να πιάσει το πορσελάνινο ροζ φλιτζάνι

με το τσάι Κεϋλάνης, μα της γλιστρούσε και

προσγειωνόταν πάνω στο πιατάκι με κρότο.

Σπίθες από τα μάτια της. Η καύτρα του

τσιγάρου κάτω.

Είχε κρύο στην αίθουσα της τραπεζαρίας, μα εκείνη

είχε ήδη βγάλει την κασμιρένια ζακέτα της. Στο μέτωπό

της γυάλιζαν δυο σταγόνες ιδρώτα και κυλούσαν αργά

στους κατακόκκινους κροτάφους της.

Προσπαθούσα να διαβάσω την εφημερίδα μου, μα μου

ήταν αδύνατο να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.

Όχι επειδή ήταν όμορφη. Δεν ήταν. Αχρωμο πρόσωπο,

ουδέτερο. Είχε κάτι άλλο πάνω της που σε τραβούσε σα

μαγνήτης. Κάτι δυνατό, σχεδόν σαν αμαρτία. Κάτι που

έπρεπε να μείνει κρυφό μέσα της, όμως κατάφερνε

και ξεγλιστρούσε προς τα έξω και προξενούσε

στα δικά μου μάτια σαματά.

Την έβλεπα να δαγκώνει τα χείλια της με δύναμη, μέχρι

που τα μάτωσε. Είπα μέσα μου, ότι θα σταματήσει.

Όμως συνέχιζε.

Κοιτούσε μια έξω από το παράθυρο και χανόταν για

ολόκληρα λεπτά και μια κατά το μεγάλο ρολόι του

διαδρόμου. Απότομες κινήσεις. Μετά πάλι λες κι

έψαχνε τον σερβιτόρο, χτένιζε τον χώρο και τα μάτια

της έτρεχαν αριστερά δεξιά.

Χτυπούσε το πόδι της, ολοένα και πιο έντονα, νόμιζα

ρυθμικά, μα τελικά όχι. Τόσο όμως δυνατά που η

μεταξωτή κάλτσα της έφυγε κάποια στιγμή και κύλησε

μέχρι κάτω στον αστράγαλό της, εκείνη δεν το ένιωθε.

Συνέχιζε να χτυπάει πια ασυναίσθητα το τακούνι της

γόβας της κόντρα στο δεξί πόδι του τραπεζιού.

Και τότε είδα τα μάτια της, όταν σε μια ακόμη σάρωση

του χώρου, έπεσαν πάνω στα δικά μου για δυο δεύτερα,

χωρίς να με δουν. Δεν είχε τίποτα από τη στολή του

καμουφλάζ μπροστά τους. Θολά.

Ήχος τακουνιού που σπάει. Δεν δίνει σημασία, σα να μην

το άκουσε καν. Χωρίς ήχο πια χτυπάει το πόδι του

τραπεζιού, σχεδόν νοητά. Χωρίς κόντρα.

Fairytale gone bad...

This is the end you know.
Lady, the plans we had went all wrong.
We ain’t nothing but fight and shout and tears.

We got to a point I can’t stand.
I’ve had it to the limit , I can’t be your man.
I ain’t more than a minute away from walking.

We can’t cry the pain away.
We can’t find a need to stay.
I slowly realized, there’s nothing on our side.

Another night and I bleed.
They all make mistakes , so did we.
But we did something we can never
turn back right.

Find a new one to fool.
Leave and don’t look back , I won’t follow.
We have nothing left , it’s the end of our time.

We can’t cry the pain away.
We can’t find a need to stay.
There’s no more rabbits in my hat,
to make things right.

Out of my life, out of my mind.
Out of the tears we can’t deny.
We need to swallow all our pride
and leave this mess behind.
Out of my head, out of my bed.
Out of the dreams we had, they’re bad
Tell them it’s me who made you sad.
Tell them the fairytale gone bad...

*Performed by Sunrise Avenue

Παρασκευή 9-3-07

Μια ευχή δίνω σε όλους εσάς που με τιμάτε,
σπαταλώντας λίγο απο τον πολύτιμο χρόνο σας
σε αυτές τις σελίδες του κυβερνοχώρου.

Μακάρι ποτέ να μη βρεθείτε σε θέση να μπορείτε
να “διαβάζετε ανάμεσα στις γραμμές των άλλων” ,
γιατί κανένας δεν θα σας πιστέψει και κανένας
δεν θα αισθανθεί ποτέ τον έρωτα και την
αγάπη όπως εσείς.

Μακάρι να μην ερωτεύεστε ψυχές αλλά αυτό
που βλέπετε. Γιατί στην ουσία τελικά αυτό μετράει…

Καυτή Λάβα...

Με μάτια σφαλιστά προσπαθώ να συγκεντρωθώ
στα ειδυλλιακά τοπία που με οδηγεί η σκέψη σου.
Βουνοκορφές τυλιγμένες από μαγευτική ομίχλη ,
να σκίζουν τον ουρανό. Στις πλαγίες τους ρέει
φωτιά , καυτή λάβα ,σαν αυτή που κυλάει στις
φλέβες μου μωρό μου.

Θέλω να σε τυλίξω στις πύρινες γλώσσες της και
να χαθώ στις δικές σου. Η ανάσα σου υγρή και
αισθησιακή να τυλίγει κάθε σπιθαμή του κορμιού
μου , ανεβάζοντας τη θερμοκρασία σε άφταστα
νούμερα.

Φαντάζομαι τα χείλη σου να σφραγίζουν τα δικά
μου, δεν μπορώ να συγκρατηθώ ,ένας αναστεναγμός
βγαίνει από μέσα μου. Ο κόσμος τριγύρω με κοιτάζει
με απορία. Να κατάλαβε άραγε? , να ζηλεύει?..
Καθόλου δεν με νοιάζει, το μόνο που επιθυμώ τώρα
είναι να βρεθώ κοντά σου.

Ξάφνου τα ρούχα μου με στενεύουν αφόρητα.
Γύμνωσε με μωρό μου , κοίτα το βλέμμα μου
νοιώσε την καύλα μου. Χάνομαι , τρελαίνομαι
καίγομαι.

Στις γωνίες του μυαλού μου , σε νοιώθω να ξαπλώνεις
πάνω μου. Το ιδρωμένο , μυρωδάτο κορμί σου παλεύει
τη φωτιά μου , με φωτιά. Τα χείλη μου σε εκλιπαρούν
να με γαμήσεις, ΕΛΑ…ΤΩΡΑ! Μην καθηστερείς,
έλα μάτια μου , μπες μέσα μου με την παθιασμένη σου
δύναμη, με αυτή τη σαγηνευτική σκληρότητα
που μόνο εσύ ξέρεις.

Ένα ηφαίστειο ηδονής εκρήγνυται στην ήβη μου ,
ποτέ μου δεν καταφέρνω να κρατηθώ και μ’ αρέσει.
Έχεις τον απόλυτο έλεγχο και δεν με τρομάζει ,
σου δίνομαι ολοκληρωτικά , ψυχή και σώμα.

Φωνές που κραυγάζουν από ατέλειωτο πάθος ,
έλα μωρό μου , αισθάνομαι τους σπασμούς
σου , το σώμα σου λειώνει και γίνεται ένα
με το δικό μου. ΝΑΙ , ΜΑΖΙ , ΤΩΡΑ.!!

Το τηλέφωνο χτυπά και με επαναφέρει στην
πραγματικότητα , ανοίγω τα μάτια και βλέπω
το νούμερο σου. Ένα τρελό χαμόγελο
ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου.
Απαντώ αμέσως , μου είναι αδύνατον
να περιμένω στιγμή.

“Έχω τρελά σχέδια για εμάς απόψε μωρό μου…”
...μου είπες.

Φάλτσα Μενεξεδιά

Δεν τη βρίσκω την άκρη, πουθενά και πες
μου τι να κάνω, έχω γεμίσει ασφυκτικά
με καπνό το δωμάτιο ως απάνω δοκιμάζοντας
και απόψε την αντοχή των πνευμόνων μου.

Ο χρόνος μου γελάει σαν παιδί που γερνάει.
Η αγάπη γλιστράει μέσα από τα χέρια μου
όπως ο αφρός στα δάχτυλα του ναύτη και γω
μένω μετέωρος , έρμαιο στις διαθέσεις των
ανθρώπων που με περιτριγυρίζουν και με
χρησιμοποιούν όπως και όποτε αυτοί θέλουν.

Απομυζούν απο μέσα μου όσα έχει ανάγκη το
εγώ τους και μετά με αφήνουν σαν στυμμένη
λεμονόκουπα να απορώ πως κατάφερα πάλι να
διαλύσω τον εαυτό μου σε άπειρα μικροσκοπικά
γυάλινα κομμάτια.

Έχοντας συμπληρώσει σχεδόν τα μισά του διάβα
μου σε αυτή τη ζωή , προσπαθώ και πάλι να
κολλήσω αυτά τα κομμάτια και να ξανασχηματίσω
το είδωλο μου προβάροντας τις καινούργιες
ανεξίτηλες ρωγμές που αποκόμισα ,νοιώθοντας
οίκτο για τη φιγούρα που ξεπροβάλλει στον
καθρέπτη.

Τριάντα χρόνια γίναν όλα πλαστικά , μαστίχα έγινε το
σώμα μου , σιρόπι τα ιδανικά και όλα αυτά τα λόγια
που κατά καιρούς έχω ακούσει για το πόσα οφείλω
στο εαυτό μου ,γίνηκαν σκόνη και στάχτη να τα
παρασέρνει ο βοριάς.

Νοιώθω σα να ψαρεύω ψάρια στα βουνά , σα
να ψυχορραγώ στην άσφαλτο για το άδικο
δοκιμάζοντας την τελική ταχύτητα που
πιάνει η ψυχή μου.

Φορώ μια μενεξεδιά τρέλα ,την οποία ψώνισα
μια νύχτα με πανσέληνο, να με συντροφεύει
κάθε βράδυ στα υπόγεια καπηλειά όπου
με περηφάνια παρουσιάζω την παράσταση μου
τραγουδώντας φάλτσα…

…σε ήχο πλάγιο δεύτερο.

Αλλού η ζωή μας πάει...

Στεκόταν ακίνητη στη αίθουσα αναχωρήσεων του

αεροδρομίου. Το υγρό βλέμμα της ακολουθούσε τα

βήματα του καθώς επιβιβαζόταν στο αεροπλάνο που θα

τον έπαιρνε , χιλιάδες μίλια μακριά της στην άλλη άκρη

του Ατλαντικού.

Λίγες εβδομάδες πριν της είχε ανακοινώσει πως είχε

αποδεχτεί την υποτροφία που του δινόταν απο το

Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης των Ηνωμένων

Πολιτειών της Αμερικής. (Μ.Ι.Τ). Ήταν μια πολύ μεγάλη

ευκαρία καριέρας για αυτόν και το ήξερε, μα φοβόταν ,

παρά τις υποσχέσεις που της έδινε ,ότι δεν θα τον
ξαναέβλεπε πια. “Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα

λυσμονιούνται” είχε σκεφτεί σκυθρωπά.

Όμως πια ήταν αυτή που θα του έμπαινε εμπόδιο στο

μέλλον του? “Θα μιλάμε καθημέρινα μέσω msn και θα

έρχομαι να σε βλέπω όσο πιο συχνά μπορω.” “Θα έρθεις

και εσύ με την πρώτη ευκαιριά , θα δεις όλα θα πάνε καλά.”

μα η φωνούλα μέσα της φώναζε ότι όσα της έταζε θα

χάνονταν μαζί με αυτόν απο τη στιγμή που θα
ανέβαινε σε αυτό το αεροπλάνο.

Είχε ήδη πλάσει στο μυαλό της μια ζωή μαζί του. Ένα δικό

τους σπίτι και μια ευτυχισμένη οικογένεια. Αυτός θα εργαζόταν

σε κάποια εταιρεία αφού θα είχε φοιτήσει σε κάποιο ελληνικό

πανεπιστήμιο και εκείνη θα είχε το δικό της στούντιο

φωτογραφίας που τόσο επιθυμούσε. Αυτά δηλαδή που

σχεδίαζαν μαζί πριν δεχθεί εκείνο το τηλεφώνημα και την

πρόταση της υποτροφίας. Ονειρευόταν φωναχτά πλάι του

χαρούμενες φωνούλες παιδιών να γεμίζουν την ατμόσφαιρα

και αυτούς μια αγκαλιά ως τα βαθιά γεράματα.

Απο την στιγμή όμως που κατέβασε το ακουστικό του

τηλεφώνου όλα θα άλλαζαν και το ήξερε. Το είχε δει στα

μάτια του. Δεν ήθελε να τον χάσει , δεν ήθελε να φύγει.

Για μέρες πάλευε με τον εαυτό της , αγωνιζόταν να διώξει

όλους αυτούς τους φόβους που την πλυμμήριζαν. Τον αγαπόυσε

τόσο πολύ για να τον πληγώσει. Τώρα την χρειαζόταν πιο πολύ

απο κάθε φορά. Ήταν μια πολυ σημαντική απόφαση αυτή που

έπρεπε να πάρει και το μόνο που δεν θα ήθελε ήταν να την δει

αρνητική απέναντι του. Πάντοτε υποστήριζε κάθε του απόφαση

ακόμα και αν αυτή ήταν λανθασμένη. “Θα είμαι μαζί σου σε κάθε

σταυροδρόμι αυτής της ζωής” όπως χαρακτηριστικά του έλεγε.

Σήμερα , 20 χρόνια μετά, χαζεύοντας ένα παλιό άλμπουμ με

φωτογραφίες τους που βρήκε κάπου θαμμένο στη σοφίτα και

με μια ζωή εντελώς διαφορετική απο αυτή που έπλαθε εκείνα

τα χρόνια , αναρωτήθηκε πως θα ήταν αν τον είχε σταματήσει

τότε. Με δάκρυα να κυλούν στα μάτια της έπλασε
ξανά την ύπαρξη της μαζί του.

"Για αλλού κινήσαμε , για αλλού και αλλού η ζωή μας παέι"

είπε και έκρυψε νοσταλγικά το άλμπουμ στην αγκαλιά της...

Νερομπογιές...

Το καλοκαίρι πέρασε και ήρθαν οι βροχές και
χάθηκα στα χρώματα και στις νερομπογιές.
Πάνω στον καμβά της ζωής μου περνάω με
πινέλο όλα όσα σαν δροσερό αγέρι με συντρόφευαν
τη χρονιά που πέρασε και όλα εκείνα που σαν
καταιγίδα ήρθαν να γκρεμίσουν τα αμμόχτιστα
ξωτικόκαστρα που με κόπο σκάρφιζα στη χώρα ονείρων μου.

Μια μεγάλη αβυσσαλέα τάφρος φράζει πια το διάβα
σου προς την νεραιδοχώρα που κάποτε βαδίζαμε
πιασμένοι χέρι –χέρι. Τα πλινθόχτιστα δρομάκια
της θαμμένα σαν μέσα σε ομίχλη σε κρατούν πέρα
μακριά και με εμποδίζουν να δω τη στέψη σου που
σαν άλλοτε λουζόταν στο φως του μεσημβρινού
ολόλαμπρου ήλιου.

Σαν πέσει η νυχτιά δεν είναι πια φεγγαροστολισμένη
και δεν μπορώ ανοίγοντας το ύψος των ματιών μου
να δω την πούλια πολύτιμο φυλαχτό να κρέμει στο λαιμό σου.

Αδειάζω απ΄ τη βαλίτσα μου μια στοίβα αναμνήσεις
και ζωγραφίζω γέφυρες για να ξαναγυρίσεις. Σκαρώνω
άμαξα με κάτσασπρα άτια να σε περιμένει πλάι στο φάρο,
που στέκει εκεί ψηλός και αγέρωχος φωτίζοντας με τις
ακτίδες του τα σκοτεινά σοκάκια . Άστρα που πέφτουν από
τον ουρανό , ένα φράγμα που σπάει κάπου μακριά να
γεμίζει την τάφρο , πράσινο χορτάρι που φυτρώνει
ξανά και κρίνους στολίδια στις επάλξεις.

Νύχτα ξωτικιά με το τάσι του φεγγαριού να φέγγει ξανά.
Δυο φιγούρες που μπλέκονται στα δώματα και γλυκά
τραγούδια να αναβλύζουν από κάθε μεριά της χώρας.
Πλήθος κόσμου μαζεύεται στο παλάτι. Μεγάλη γιορτή θα
ακολουθήσει. Φιέστα θαρρείς για την επιστροφή μια εστεμμένης.

Με νερομπογιές πλάθω και απόψε την Ελπίδα...

Άδειασμα ψυχής...

Σήμερα θα γράψω χωρις λογοτεχνικό οίστρο.
Χωρίς φλέβα , χωρίς δύναμη , χωρίς πάθος.

Θα γράψω για τον εαυτό μου ακολουθώντας

μια δικιά μου οδό.

Ποτέ δεν αισθάνθηκα τόσο μόνος εν μέσω

τόσων ανθρώπων που περιστοιχίζουν τη

ζωή μου. Χαμογελάω εντελώς ανόητα

μπροστά τους προσπαθώντας να κρύψω

το κενό που έχω στην καρδιά μου. Το μόνο

που μου απομένει είναι αυτό που ίσως

τελικά είμαι. Αυτό που πάντα ήμουν και
δεν θα γινόταν διαφορετικά. ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ.

Πάντοτε μου έδινε τεράστια χαρά να βοηθάω τους
άλλους με κάθε τρόπο. Με τη δύναμη (Κατάρα) που
με έχει προικήσει η φύση μου.Ακόμα με ευχαριστεί
και θαρρώ θα το κάνω μέχρι το τέλος , μα δεν έχω
δυστυχώς τίποτε άλλο. Τίποτα απο αυτά που ζητούν
για να κάνω μια σχέση. Για να με ερωτευτούν ,
για να με ποθήσουν.

Πολλές φορές έχω αναρρωτηθεί αν αυτό είναι το
αντίτιμο που πρέπει να πληρώσω για το χάρισμα
που μου δώθηκε. Διάολε όμως είμαι και άνθρωπος
και χρειάζομαι και τον έρωτα και την αγάπη και
να ακούσω γλυκόλογα και... και... και...

Βαρέθηκα να με απορρίπτουν για αυτό που είμαι.
Κουράστηκα να μη με επιθυμούν επειδή δεν έχω
αυτά που απαιτούνται στην εποχή μας.
Γιατί πρέπει δηλαδή το να είσαι καλός ...ρομαντικός...
πιστός...ήπιος...παιδί ,να είναι μιάσμα
και να σε οδηγεί στο περιθώριο?

Πολλές φορές στη ζωή μου ευχήθηκα να ήμουν αλήτης....
μάγκας ...κωλόπαιδο, να πληγώνω και να τρέχουν πίσω
μου...Δεν είμαι όμως και ούτε πρόκειται. Για αυτό σας
λέω είναι ΚΑΤΑΡΑ αυτό που είμαι...

Δεν θα σας ζαλίσω άλλο. Ένα ξέσπασμα ήταν του
ανθρώπου μέσα μου....

Αλλάζω τώρα θέμα...

Σήμερα δέχτηκα μία απο τις ελάχιστες προσκλήσεις
στη ζωή μου από δύο πρόσωπα που ανέχονται να με
διαβάζουν και με τιμούν με την παρουσία τους σε αυτό
το κατα τα άλλα άδειο σημείο του κυβερνοχώρου που
πλέον θεωρώ το μοναδικό ζωντανό κομμάτι μου.
Τρελό?... ανόητο?...αυτό μόνο έχω να εκφραστώ όμως.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Σμαρτούλα και τη Γωγώ
για αυτή την πολύ μεγάλη τιμή που μου έκαναν.